Γιάννης Σκαρίμπας 1893 έως 1984 (91)

"Από τη μέρα που ένας άνθρωπος ξεστόμισε ότι «αυτό είναι δικό μου», από τη στιγμή εκείνη γεννήθηκεν η βία και το ψέμα"

Ο Γιάννης Σκαρίμπας ήταν Έλληνας ποιητής και πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός, από τους πρωτοπόρους της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1893 και το 1915 εγκαταστάθηκε στη Χαλκίδα, για να εργαστεί ως εκτελωνιστής. Εκεί παντρεύτηκε, έκανε παιδιά και έζησε την ζωή του ταξιδεύοντας ελάχιστα και γράφοντας ασταμάτητα. Στην λογοτεχνία εμφανίστηκε από τη δεκαετία του 1910 με ποιήματα και πεζά που δημοσίευσε σε διάφορα περιοδικά κι εφημερίδες χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο. Η πρώτη εμφάνιση με το πραγματικό του όνομα έγινε το 1929, με το πεζό «Ο καπετάν Σουρμελής ο Στουραΐτης» το οποίο δημοσίευσε στο περιοδικό Ελληνικά Γράμματα και για το οποίο έλαβε το Α΄ βραβείο διηγήματος. Βραβεύτηκε επίσης για τη συλλογή διηγημάτων του "Καημοί στο Γριπονήσι" ενώ άλλες σημαντικές συλλογές διηγημάτων του είναι "Το θείο τραγί" και "Η μαθητευόμενη των τακουνιών". Έγραψε δεκάδες μυθιστορήματα μεταξύ των οποίων: "Μαριάμπας", "Το σόλο του Φίγκαρο", "Το Βατερλώ των δυο γελοίων", θεατρικά έργα όπως "Ο ήχος του κώδωνος" και ποιητικές συλλογές με πιο σημαντικές τις "Ουλαλούμ" και "Εαυτούληδες".¨Πέθανε στην – Χαλκίδα στις, 21 Ιανουαρίου 1984) 

Το 1977 έγραψε το παρακάτω βιογραφικό σημείωμα:
Γεννήθηκα το 1893 στο χωριό Αγια-Θυμιά της Παρνασσίδος – πρώην Δήμου Μυωνίας. Το δημοτικό μου σκολειό το πέρασα στην Ιτέα των Σαλώνων. Το Σχολαρχείο στο Αίγιο και το Γυμνάσιο στην Πάτρα. Εδώ (στη Χαλκίδα) ελθόντας για στρατιώτης (κληρωτός) το 1914 παντρεύτηκα (... εξ’ έρωτος). Έκτοτε, σχεδόν δεν ‘‘το κούνησα’’ από την πόλη ετούτη = τη Χαλκίδα. Έκανα οικογένεια (παιδιά, νύφες κι εγγόνια) και μνέσκω ακόμα, γράφοντας Λογοτεχνία και Ιστορία. Αλλά και Ποίηση και Θέατρο.

Τώρα υπέρ τα 84 μου χρόνια γεγονώς, εφησυχάζω (σχεδόν μόνος) στο σπιτάκι μου, ζων ‘‘αεί -μη- διδασκόμενος’’, εν αναμονή του ‘‘εσχάτου-μου-μαθήματος’’, ευχαριστώντας εκείνο που ονομάζουμε Θεό, ‘‘για τα βουνά και για τα δάση που είδα...’’ (του Ζαχ. Παπαντωνίου). Και για το ακριβές των παραπάνω αυτών μου ασημάντων, υπογράφομαι,

ο ταπεινότατος 

Έργα του 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ " ΘΕΙΟ ΤΡΑΓΙ "