Το κορίτσι στην πρώτη φωτογραφία ονομάζεται Βίκυ Κασδαγλή.
Η Βίκυ είναι η αρχηγός της ομάδας νεανίδων του Τριφυλλιού που αυτές τις μέρες διεκδικεί στην Αιδηψό τον πανελλήνιο τίτλο της κατηγορίας της κι απ' ότι φαίνεται θα τον κατακτήσει (χρειάζεται μία νίκη στα δύο εναπομείναντα παιχνίδια).
Ο Παναθηναϊκός σήμερα κέρδισε τον Πιερικό/Αρχέλαο Κατερίνης με 55-45
κάνοντας το 3/3 κι η αρχηγός μας αποφάσισε να αφιερώσει κάπου τη νίκη
αυτή.
Τί πιο λογικό να την αφιερώσει στις συμπαίκτριες της με τις οποίες μοιράζεται μεγάλο μέρος της προσωπικής της ζωής;
Ή στους προπονητές της, Γιώργο Καντζιλιέρη κι Ηλία Αρχιμανδρίτη, στο τεχνικό τιμ γενικότερα;
Ή στον Μάκη Κουτσονικόλα, την «ψυχή» των ακαδημιών του Παναθηναϊκού Α.Ο.;
Ή στην οικογένεια της, η οποία τη στηρίζει και τη θαυμάζει;
Ή σε κάποιο φίλο της, σε κάποια φίλη της ή και στο δεσμό της ακόμα;
Ή οπουδήποτε αλλού εν πάση περιπτώσει;
Απολύτως λογικά όλα τα παραπάνω, σωστά;
Η Βίκυ όμως αποφάσισε να μη μιλήσει με τη λογική απόψε, αλλά με την καρδιά. Κι αφιέρωσε τη νίκη αυτή στο παιδί της δεύτερης φωτογραφίας.
Στον Σπύρο Ντόκο. Του Σπυράκου η καρδιά σταμάτησε να χτυπάει στην άσφαλτο πριν από ακριβώς δύο χρόνια. Ήταν 13 Απριλίου 2016...
«Αφιερώνουμε τη σημερινή μας νίκη στον ποδηλάτη του Παναθηναϊκού Σπύρο Ντόκο που σαν σήμερα πριν δύο χρόνια έχασε τη ζωή του σε προπόνηση του συλλόγου.»
Ο Σπύρος ήταν ένας σπουδαίος ποδηλάτης. Σχεδόν ανίκητος στην ηλικία του, άφηνε σπουδαίες υποσχέσεις για το μέλλον. Δεν το λέμε εμείς, το έλεγαν οι γνώστες του χώρου. Εάν ζούσε ο Σπύρος θα ήταν συνομήλικος της Βίκυς. Ίσως και πρωταθλητής Ελλάδας, όπως η Βίκυ. Η οποία σήμερα έδωσε ένα μεγάλο μάθημα σε πολλούς «παναθηναϊκούς» με την ωριμότητα της.
Έτσι θέλουμε να θυμόμαστε τον Σπύρο. Χαμογελαστό και με το τριφύλλι στην καρδιά. Όπως στη φωτογραφία.
Όσο για τη Βίκυ... Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ (σ΄αυτήν και στις συμπαίκτριες της) ένα ακόμα πιο μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και μία συμβουλή.
Μη γίνεις Μάλτση...
Αριστοτέλης Μπενόγλου
Τί πιο λογικό να την αφιερώσει στις συμπαίκτριες της με τις οποίες μοιράζεται μεγάλο μέρος της προσωπικής της ζωής;
Ή στους προπονητές της, Γιώργο Καντζιλιέρη κι Ηλία Αρχιμανδρίτη, στο τεχνικό τιμ γενικότερα;
Ή στον Μάκη Κουτσονικόλα, την «ψυχή» των ακαδημιών του Παναθηναϊκού Α.Ο.;
Ή στην οικογένεια της, η οποία τη στηρίζει και τη θαυμάζει;
Ή σε κάποιο φίλο της, σε κάποια φίλη της ή και στο δεσμό της ακόμα;
Ή οπουδήποτε αλλού εν πάση περιπτώσει;
Απολύτως λογικά όλα τα παραπάνω, σωστά;
Η Βίκυ όμως αποφάσισε να μη μιλήσει με τη λογική απόψε, αλλά με την καρδιά. Κι αφιέρωσε τη νίκη αυτή στο παιδί της δεύτερης φωτογραφίας.
Στον Σπύρο Ντόκο. Του Σπυράκου η καρδιά σταμάτησε να χτυπάει στην άσφαλτο πριν από ακριβώς δύο χρόνια. Ήταν 13 Απριλίου 2016...
«Αφιερώνουμε τη σημερινή μας νίκη στον ποδηλάτη του Παναθηναϊκού Σπύρο Ντόκο που σαν σήμερα πριν δύο χρόνια έχασε τη ζωή του σε προπόνηση του συλλόγου.»
Ο Σπύρος ήταν ένας σπουδαίος ποδηλάτης. Σχεδόν ανίκητος στην ηλικία του, άφηνε σπουδαίες υποσχέσεις για το μέλλον. Δεν το λέμε εμείς, το έλεγαν οι γνώστες του χώρου. Εάν ζούσε ο Σπύρος θα ήταν συνομήλικος της Βίκυς. Ίσως και πρωταθλητής Ελλάδας, όπως η Βίκυ. Η οποία σήμερα έδωσε ένα μεγάλο μάθημα σε πολλούς «παναθηναϊκούς» με την ωριμότητα της.
Έτσι θέλουμε να θυμόμαστε τον Σπύρο. Χαμογελαστό και με το τριφύλλι στην καρδιά. Όπως στη φωτογραφία.
Όσο για τη Βίκυ... Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ (σ΄αυτήν και στις συμπαίκτριες της) ένα ακόμα πιο μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και μία συμβουλή.
Μη γίνεις Μάλτση...
Αριστοτέλης Μπενόγλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου