Ο Νικόλας Άσιμος (Ασημόπουλος το κανονικό του επίθετο) ήταν Έλληνας τραγουδοποιός, ένας αντισυμβατικός καλλιτέχνης του αντιεξουσιαστικού χώρου. Γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1949 και μεγάλωσε στην Κοζάνη, πρώτο από τα τρία αγόρια μιας μεσοαστικής οικογένειας, με τον πατέρα να είναι έμπορος. Από μικρός φανέρωσε ένα δύσκολο κι ανήσυχο χαρακτήρα, συχνά απομονωνόταν και έγραφε στίχους, διάβαζε εξωσχολικά βιβλία και σταδιακά έπαψε να δείχνει ενδιαφέρον για το σχολείο στο οποίο είχε ξεκινήσει ως πολύ καλός μαθητής.
Αποφάσισε ξαφνικά να σπουδάσει φιλολογία ενώ είχε ξεκινήσει πρακτική κατεύθυνση και διαβάζοντας για ελάχιστους μήνες κατάφερε την εισαγωγή του στη Αριστοτέλειο, το 1967. Κατά τα φοιτητικά του χρόνια προσπάθησε να γράψει για περιοδικά της εποχής και ασχολήθηκε με το θέατρο, το 1970 έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε έργο του Μολιέρου. Για ένα διάστημα παρακολούθησε μαθήματα σε ιδιωτική Δραματική σχολή και έφτιαξε τον δικό του θίασο του οποίου τις παραστάσεις εμπόδισε η ασφάλεια της Χούντας. Σε όλη του την ζωή θα έχει προβλήματα με την αστυνομία, φακελωμένος απ’ τα φοιτητικά του χρόνια ως αντιεξουσιαστής και αντιμιλιταριστής, επικίνδυνος για την δημόσια ειρήνη.
Ξεκίνησε να τραγουδάει σε διάφορα στέκια της Θεσσαλονίκης, ένα βράδυ τσακώθηκε άσχημα με τους συνεργάτες του σε σημείο να παίξουν ξύλο μπροστά στους θαμώνες. Το 1973 κατέβηκε στην Αθήνα χωρίς να έχει τελειώσει τη σχολή, τραγουδάει σε μαγαζιά της Πλάκας με διάφορα μουσικά σχήματα από τα οποία συχνότατα σταματούσε λόγω διενέξεων με τους συνεργάτες του. Το 1976 η σύντροφος του Λίλιαν γεννάει την κόρη τους Λίλιαν σε συνθήκες δύσκολες για αυτούς καθώς ο Νικόλας δεν έχει δουλειά, αναγκάζεται να πουλάει έξω από το Πολυτεχνείο περιοδικά και κασέτες για να βγάζει τα προς το ζην.
Το 1977 συλλαμβάνεται μετά από επεισόδια αντιεξουσιαστών με την αστυνομία στα Εξάρχεια και προφυλακίζεται για 2 μήνες. Η δίκη δεν έγινε ποτέ και αποδείχτηκε αργότερα πως η προφυλάκισή του ήταν άδικη. Την άνοιξη του 1978 τον καλούν για την στρατιωτική του θητεία, καταφέρνει να πάρει απαλλαγή λόγω ψυχιατρικού προβλήματος. Ξεκινάει κατόπιν να ηχογραφεί τραγούδια του σε κασέτες τις οποίες πουλάει ο ίδιος στους δρόμους. Χωρίζει με την σύντροφο του και αναλαμβάνει μόνος του το μεγάλωμα της κόρης τους, συνεχίζει τις ηχογραφήσεις τραγουδιών και συγκεντρώνει σκέψεις και στίχους στο βιβλίο «Αναζητώντας κροκανθρώπους» το οποίο εκδίδει χωρίς εκδότη και διανέμει ο ίδιος.
Το 1981 εργάζεται ως καλλιτέχνης του δρόμου και παίρνει μέρος και στην ταινία «Ο δράκουλας των Εξαρχείων». Το 1982 υπογράφει συμβόλαιο με την εταιρεία «Μίνως» και κυκλοφορεί ο δίσκος του «ο Ξαναπές». Το 1983 άνοιξε ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια, εκεί ζούσε, έγραφε και συνέθετε τραγούδια, πουλούσε βιβλία, παιχνίδια, πρόχειρα κοσμήματα, κασέτες με τραγούδια του και πολλά άλλα. Σταδιακά η ψυχική του υγεία χειροτερεύει και προκαλεί επεισόδια στους δρόμους, τσακώνεται με το παραμικρό, κρατάει μια μαγκούρα και απειλεί περαστικούς στον δρόμο, η αστυνομία συχνά τον συλλαμβάνει κι από το τμήμα στέλνεται στο Δαφνί, υποβάλλεται σε ηλεκτροσόκ και ενέσεις, ελευθερώνεται συχνά με την μεσολάβηση φίλων μα δεν μένει για καιρό έξω, η διαδρομή Τμήμα-Δαφνί επαναλαμβάνεται.
Το 1987 ηχογραφεί την τελευταία του κασέτα και δίνει στον Παπακωνσταντίνου 5 τραγούδια του για τον δίσκο «Χαιρετίσματα» τα οποία γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία. Στις 7 Ιουνίου 1987 βρίσκεται σε ένα σπίτι μαζί με μια κοπέλα η οποία τον μηνύει για βιασμό. Προφυλακίζεται στον Κορυδαλλό μέχρι που πληρώνεται εγγύηση από την οικογένεια του. Τον Οκτώβριο μπαίνει σε ιδιωτική ψυχιατρική κλινική, βγαίνοντας έχει να αντιμετωπίσει την δίκη για τον υποτιθέμενο βιασμό, παρόλο που η κοπέλα έχει αποσύρει την μήνυσή της. Δεν μπορεί να αντέξει άλλο.
Στις 17 Μαρτίου 1988 περνάει μια θηλιά στον λαιμό του και εγκαταλείπει αυτό τον κόσμο. Σε σημείωμα που βρέθηκε δίπλα του, είχε γράψει: «Αυτοκτονώ γιατί τον τελευταίο καιρό είχα διάφορα προβλήματα. Για την ενέργειά μου αυτή ας μην αναζητήσει η αστυνομία κανένα υπεύθυνο και οι δημοσιογράφοι να μην ασχοληθούν μαζί μου. Τα νοσοκομεία δεν με βοήθησαν να ξεπεράσω το πρόβλημά μου, για να μπορέσω να δουλέψω όπως πρώτα. Δεν κρατάω όμως παράπονο για κανένα. Παρακαλώ ο,τιδήποτε αξίας βρεθεί, να παραδοθεί στην κόρη μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου