Ο εφιάλτης μιας υπόδουλης Ευρώπης στο διεθνή σιωνισμό, που δέχεται την ισλαμική επιδρομή και καταρρέει Άρθρο του Πρωτοπρεσβύτερος Δημητρίου Θεοφίλου M.D, Student Ph.D Ε.Κ.Π.Α

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, οι λαοί της Ευρώπης, οι οποίοι βροντοφώναζαν ποτέ πια φασισμός και ναζισμός, μάζευαν τα κομμάτια τους για να συνεχίσουν την πορεία της ιστορικής τους διαδρομής.
Χώρες και πόλεις ολόκληρες ισοπεδωμένες από τον πόλεμο, που άφησε πίσω του 20 εκατομμύρια νεκρούς, και εκατομμύρια ανάπηρους, στη ψυχή και το σώμα. Μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, η Ευρώπη όμως δεν βγαίνει ενωμένη, στη Τεχεράνη (1943), στη Γιάλτα (1944), στο Πότσνταμ (1945), οι Ρούσβελτ, Στάλιν και Τσώρτσιλ, την ακρωτηριάζουν ξανά, με πολιτικούς, γεω-στρατηγικούς και οικονομικούς όρους, όμως τώρα πλέον¹. 

Από την μια πλευρά έχουμε την δυτική Ευρώπη, με κυρίαρχο πολίτευμα τον καπιταλισμό, που το ονόμασαν αστική δημοκρατία και ισχυρό σύμμαχο τις Η.Π.Α κάτω από την πολιτικό-στρατιωτική ομπρέλα του Ν.Α.Τ.Ο και από την άλλη την ανατολική Ευρώπη με κυρίαρχο πολίτευμα τον σοσιαλισμό, που τον ονόμασαν λαϊκή δημοκρατία και ισχυρό σύμμαχο την Ε.Σ.Σ.Δ κάτω από την πολιτικό-στρατιωτική ομπρέλα του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Επίσημο, ορατό σύνορο για αυτούς τους δύο διαφορετικούς κόσμους η διχοτομημένη Γερμανία, χωρισμένη σε δυτική και ανατολική.

 Τα κεφάλαια που πέφτουν στην Ευρώπη για την ανοικοδόμησή της, είναι εβραϊκών συμφερόντων, αρκεί να κοιτάξει κάποιος μια λίστα, τραπεζών και πολυεθνικών που στήριξαν αυτό το εγχείρημα, πίσω από τα επίσημα κράτη, που έπαιζαν το ρόλο προπετάσματος καπνού. Η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που υποδουλώνεται οικονομικά και πολιτικά, είναι η πρωταίτιος του πολέμου Γερμανία, την οποία κυριολεκτικά αγοράζει ο διεθνής σιωνισμός και τα παράγωγά του, ακολουθούν η Μ. Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία, με τραπεζική σιωνιστική μήτρα πάντα την «ουδέτερη» Ελβετία.

 Βρισκόμαστε ήδη στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και η Ευρώπη αναζητεί κάποιο βηματισμό, τόσο οικονομικό όσο και πολιτικό. Οι κυρίαρχες φεουδαρχικές και στη συνέχεια καπιταλιστικές χώρες της δυτικής Ευρώπης, έχουν πρόβλημα επιβίωσης, αφού μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, έχουν χάσει τις αποικίες τους ανά τον κόσμο, τις οποίες απομυζούσαν και ζούσαν σε βάρος τους, όπως η βδέλλα από τα θύματά της. Έτσι πλέον είναι επιτακτική και επείγουσα η ανάγκη μιας συλλογικότερης προσέγγισης για να επιβιώσει οικονομικά και πολιτικά η καπιταλιστική Ευρώπη. 

Τότε είναι που συλλαμβάνεται η ιδέα μιας ενωμένης οικονομικά και πολιτικά Ευρώπης, με δυτικό προσανατολισμό πάντα. Έτσι δημιουργείται σταδιακά η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) η οποία υπήρξε η σημαντικότερη και γνωστότερη από τις τρεις Ευρωπαϊκές Κοινότητες (οι άλλες δύο ήταν η ΕΚΑΧ και η ΕΥΡΑΤΟΜ). Ιδρύθηκε την 1η Ιανουαρίου 1958 με τη θέση σε ισχύ της ομώνυμης Συνθήκης περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (υπογραφή 25.3.1957). Με την έναρξη ισχύος της Συνθήκης του Μάαστριχτ το 1993 ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Η ΕΟΚ μετονομάστηκε ως Ευρωπαϊκή Κοινότητα, η οποία αποτέλεσε το σπουδαιότερο τμήμα του πρώτου από τους Τρεις Πυλώνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. H Συνθήκη της Λισαβόνας ενοποίησε τους Τρεις Πυλώνες αλλάζοντας δραστικά της δομή και τη λειτουργία της Ένωσης, όπως τη γνωρίζουμε με τη σημερινή της μορφή². 

Το μεγαλύτερο πολιτικό ατόπημα της Ε.Ε υπήρξε η οικονομική και νομισματική της ένωση τον Δεκέμβριο του 1991 στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας³. Αφού η Ευρώπη δεν ήταν πολιτείες των Η.Π.Α αλλά κυρίαρχα εθνικά κράτη, με αλληλοσυγκρουόμενα, οικονομικά, πολιτικά και εθνικά συμφέροντα. Για να συμβεί αυτή η οικονομική συνένωση με κοινό νόμισμα το ευρώ, χρειάζονται θυσίες, όχι φυσικά από τις πολυεθνικές, τις τράπεζες και το διεθνές κεφάλαιο, αλλά από τους λαούς, για να μπορέσουν να προσαρμοστούν στα νέα σφικτά δημοσιονομικά δεδομένα και όχι μόνο. Το ρόλο των μηδαμινών δώρων (χάνδρες και καθρεφτάκια), που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοι των σημερινών ηγετών της Ε.Ε αποικιοκράτες στον τρίτο κόσμο, για να τους απομυζήσουν, το κάνουν και τώρα εδώ. Διαμέσου των λεγομένων προγραμμάτων στήριξης, με τις επιδοτήσεις και τα δάνεια, σφίγγοντας τον βρόγχο γύρω από τους λαιμούς των λαών.  

Οι εβραϊκές τράπεζες θησαυρίζουν, τα σιωνιστικά χρηματιστήρια κερδοσκοπούν αδυσώπητα, μέχρι τη στιγμή που από την υπέρμετρη αλαζονεία του συστήματος, ανατρέπεται η εντροπία του, δηλαδή το σημείο στήριξής του, και αρχίζει η κατάρρευση πρώτα από τα στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια στις Η.Π.Α και στη συνέχεια η τοξική κρίση το καλοκαίρι του 2008⁴, επεκτείνεται με όρους ντόμινο, σε ολόκληρη την καπιταλιστική πλέον υφήλιο, που καταρρέει σαν πύργος από άμμο δίπλα στο κύμα. 

Οι λεγόμενες αγορές (τοκογλυφικοί τραπεζικοί και έξω-τραπεζικοί μηχανισμοί εβραϊκής έμπνευσης και υλοποίησης), κερδοσκοπούν  ασυστόλως, καταστρέφοντας οικονομίες ισοπεδώνοντας κράτη και εξουθενώνοντας λαούς. Το πείραμα ξεκίνησε με τους αδύναμους κρίκους της λατινικής Αμερικής, και αφού η «αδελφότητα των λύκων» γεύτηκε «αίμα», γλυκάθηκε και άρχισε να επεκτείνεται στην Ευρώπη, με πρώτα θύματα, την Ελλάδα, την Κύπρο, την Ισλανδία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία και έπεται συνέχεια.

 Η πτώση του υπαρκτού – ανύπαρκτου σοσιαλισμού στην ανατολική Ευρώπη, σήμανε πως το παιχνίδι κερδήθηκε μεν από τη δύση, αλλά τελείωσε μόνο ένας γύρος. Οι ενδο-καπιταλιστικές συγκρούσεις και αντιφάσεις, οδήγησαν τον κόσμο ιδιαίτερα με την επικράτηση του «αυτοκράτορα» Πούτιν στη Ρωσία, σε νέα κλιμακούμενη ένταση ανάμεσα σε δύση και ανατολή, με όρους ψυχρούς πολέμου της δεκαετίας του ’60.    Κάτι καινούργιο που αναδύθηκε από το τέλος του 20^ου αιώνα και τις αρχές του 21^ου είναι τα φονταμεταλιστικά ισλαμικά κινήματα⁵,  αυτό το φαινόμενο θα απασχολήσει τη δύση τα επόμενα χρόνια και ίσως συντελέσει στην πλήρη αποδιοργάνωση και οριστική κατάρρευσή της. 

Η Ευρώπη, δεν διαθέτει πλέον πολιτισμική και θρησκευτική ταυτότητα, γι’ αυτό και είναι καταδικασμένη σε εκφυλισμό και αφανισμό, μετά την ανεξέλεγκτη εισβολή των μετακινούμενων μουσουλμάνων στα εδάφη της. Η Ευρώπη δεν διαθέτει πλέον αντισώματα, δεν μπορεί να αφομοιώσει τίποτε και κανέναν, αφού δεν ξέρει προς τα πού πηγαίνει και γιατί. Αξιακά ήδη έχει καταρρεύσει, πολιτισμικά, θρησκευτικά και εθνικά έχει απολέσει μάλλον οριστικά την ιδιοπροσωπία της, αρκεί κάποιος να στρέψει το βλέμμα, στους ευρωπαίους νέους, για να καταλάβει το βάθος και το εύρος της τραγικότητας, των δεδομένων πια καταστάσεων.

 Ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτωρ Όρμπαν τον Μάρτιο του 2016, έκανε μια γενναία ομιλία προς το λαό του⁶, που δεν έμοιαζε με αυτές που μα έχουν συνηθίσει οι «παλιάτσοι» της σιωνιστικής παγκοσμιοποίησης, που υποδύονται τους δήθεν ηγέτες. Στην ομιλία του  αυτή, αναφέρθηκε στους κινδύνους που κρύβονται πίσω από το  μεταναστευτικό κύμα,  που εισβάλει ανεξέλεγκτα στην Ευρώπη.

___________________________________________________________________________

¹ΚΟΡΑΝΤΗΣ. Ι.Α, «ΤΕΧΕΡΑΝΗ - ΓΙΑΛΤΑ – ΠΟΤΣΝΤΑΜ»,  Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ, Αθήνα 1961, σ. 12

²Ιστοσελίδα https://en.wikipedia.org/wiki/European_Economic_Community (10/5/16)

³Ιστοσελίδα http://ec.europa.eu/economy_finance/euro/emu/index_en.htm    (10/5/16)

⁴Ιστοσελίδαhttp://www.prd.uth.gr/uploads/discussion_papers/2009/uth-prd-dp-2009-12_gr.pdf  (10/5/16)

⁵Ιστοσελίδα http://www.geetha.mil.gr/media/adispo/diatrives/9ES/kostogloudis.pdf  (10/5/16)

⁶Βίντεο από Youtube:  https://www.youtube.com/watch?v=2t6mCcWJLAM