«Τα φανταζόμουν όλα αυτά και αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου άνθρωποι, άνθρωποι που ήξερα, που τους σκότωναν σιγά σιγά οι συγγενείς τους και τα πιο κοντινά τους πρόσωπα.
Θυμήθηκα τα βασανισμένα σκυλιά που είχαν τρελαθεί, τα σπουργίτια που τα μαδούσαν ζωντανά τα παιδιά και τα πετούσαν στο νερό και όλες αυτές τις βασανισμένες, πονεμένες ζωές που έβλεπα συνεχώς από μικρό παιδί σε αυτή τη πόλη.
Και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ζούσαν αυτοί οι εξήντα πέντε χιλιάδες άνθρωποι, γιατί διάβαζαν το ευαγγέλιο, γιατί προσεύχονταν, γιατί διάβαζαν βιβλία και περιοδικά.
Τι καλό τους είχαν κάνει όλα όσα είχαν ειπωθεί και γραφτεί ως τώρα, αν εξακολουθούσαν να διακατέχονται απ΄ το ίδιο πνευματικό σκοτάδι και μίσος για την ελευθερία, σαν να ζούσαν εκατό ή τριακόσια χρόνια πριν;
Ένας εργολάβος περνάει όλη του τη ζωή χτίζοντας σπίτια στη πόλη και πάντα, μέχρι να πεθάνει, λέει «γκαρελί» αντί «γκαλερί».
Αυτοί λοιπόν οι εξήντα πέντε χιλιάδες άνθρωποι διαβάζουν και ακούνε για την αλήθεια, για τη δικαιοσύνη, για το έλεος, για την ελευθερία, γενιές ολόκληρες, κι όμως απ ΄ το πρωί ως το βράδυ, μέχρι να πεθάνουν, λένε ψέματα, βασανίζουν ο ένας τον άλλον και φοβούνται και μισούν την ελευθερία σαν θανάσιμο εχθρό».
* * *
«Δεν υπάρχει ούτε ένας έντιμος άνθρωπος σ΄ ολόκληρη την πόλη!
Αυτά τα σπίτια που φτιάχνετε είναι καταραμένες φωλιές όπου καταστρέφονται μητέρες και κόρες, όπου βασανίζονται παιδιά…
Καημένη μου μητέρα! Καημένη μου αδερφή!
Πρέπει να αποβλακώνεσαι με βότκα, με χαρτοπαιξία, με σκάνδαλα, πρέπει να έχεις γίνει παλιάνθρωπος, υποκριτής ή να συνεχίσεις να ζωγραφίζεις σχέδια για χρόνια ολόκληρα, για να μην προσέχεις όλα τα φρικτά πράγματα που κρύβονται μέσα σε αυτά τα σπίτια.
Η πόλη μας υπάρχει εκατοντάδες χρόνια, κι όλο αυτόν τον καιρό δεν έβγαλε έναν άνθρωπο χρήσιμο στην πατρίδα μας-ούτε έναν.
Έχετε πνίξει καθετί ζωντανό και φωτεινό προτού ακόμα γεννηθεί.»
1 σχόλιο:
Καλησπέρα.
Αφού κατάφερε η μεταπολεμική Ελλάδα -ενόσω η Αθήνα εν προκειμένω, ήταν στην μεγαλύτερη της
έκταση, ένας άδειος από κτίρια, χώρος- κρύβοντας ή καταστρέφοντας τα αρχαία, πατώντας επάνω
τους οι άσχημες πολυκατοικίες, ως Έθνος εθισμένοι στα μεγάλα κόμματα και ξεχνώντας ηθελημένα
όλες τους τις κακίες εναντίον του λαού, θαρρώ πως συμφωνήσαμε να θάψουμε ακόμη περισσότερο
το Ελληνικό πνεύμα. Αποδεχόμενοι ως νόμιμους ιδιοκτήτες τους Άγγλους, για τα κλεμμένα από
εμάς, μάρμαρα του Παρθενώνα.
Ως Έλληνες ξεχάσαμε την ιστορία μας, αλλοιώνοντας τα γεγονότα, όπως περιγράφοντας στα σχολικά
βιβλία, ώστε να προσαρμοστούν στο νέο θολά αντιρατσιστικό και ξενοφοβικό πρότυπο. Αλλά όπως
λέει και το ρητό, όταν οι άνθρωποι ξεχνάνε τα λάθη του παρελθόντος, κάποια στιγμή θα τα
επαναλάβουν.
Η ουσία όμως είναι η εξής: οι νέοι σήμερα αναπλάθονται με τη θολή ιδέα ή φιλοδοξία, πως
κάθε τους όνειρο θα πραγματοποιηθεί, αν έστω στο ελάχιστο, προσπαθήσουν. Αν θυμηθώ τον εαυτό
μου σε αυτού του είδους την προσμονή, απλά θα αισθανθώ από πρώτο χέρι την άκαρδη πραγματικότητα.
Θα δω στην μνήμη μου να χλευάζουν την αγάπη ή έστω την συμπάθεια μου προς κάποια, η οποία θα
μου πει πως απλά ήθελα να πιαστώ από κάπου. Θα δεχτώ την ειρωνική αντιμετώπιση για την
ντροπαλότητα μου, από άτομα οικεία, τα οποία περηφανευόντουσαν πως ενηλικιώθηκαν -εννοώντας
με πρόσκαιρες σαρκικά εξαρτόμενες, σχέσεις.
Θα δω να πετώ στα σκουπίδια, 15 ετών κόπο -ως χόμπι- σε ποίηση και λογοτεχνία. Παρατώντας
ακόμη και μετά την σχολή, κάθε ενδιαφέρον για την ζωγραφική. Θα δεχτώ χλεύη για τα σκίτσα
μου στον τομέα γελοιογραφία.
Σε αντίθεση με όσους πιστεύουν πως δεν χρειάζονται δικαιολογίες για τη συμπεριφορά τους
-πιότερο κακότροπη, παρά τόσο ποιοτική- απλά θα έλεγα, πως μπορεί μεν να δέχτηκα να
παρατήσω ακόμη και το νεανικό μου όνειρο για ταξίδια -λόγω οικονομικής δυσχέρειας ή
απαγόρευσης τους, στο εξωτερικό, από τον άρχοντα της οικογένειας- πάραυτα όμως, εξακολουθώ
να επιβιώνω.
Η δικιά μου γενιά θέλω να πιστεύω πως ήταν καλύτερη από τη σημερινή.
Καλή συνέχεια και ευχαριστώ.
Με σεβασμό, Γεράσιμος Μηνάς.
Δημοσίευση σχολίου