Στην Ύδρα αναβίωσε μια ιστορική πτήση του θρυλικού αεροπόρου θυμίζοντας σε όλους μας γιατί χρησιμοποιούμε τον όρο «τρελοκαμπέρο» για όσους περιφρονούν τον κίνδυνο.
Την Δευτέρα, 28 Ιουνίου, μια ξεχωριστή πτήση προσγειώθηκε στο λιμάνι της Ύδρας. Ένα υπερελαφρύ υδροπλάνο τύπου Zenair CH701 της Ελληνικής Λέσχης Υδροπλάνου πέταξε το από τον όρμο του Παλαιού Φαλήρου προς την Ύδρα και πίσω, αναβιώνοντας την πτήση που είχε κάνει στις 24 Ιουνίου 1912 με Farman διπλάνο MF7 Longhorn ο υπολοχαγός Πυροβολικού Δημήτριος Καμπέρος, ο πρώτος Έλληνας Στρατιωτικός Αεροπόρος και θρύλος των αιθέρων (μάλιστα, κατά την επιστροφή του, την 25 Ιουνίου 1912, έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας υδροπλάνου με 110 χλμ./ώρα καλύπτοντας την διαδρομή Ύδρα-Φάληρο 37,5 ναυτικών μιλίων σε 38 λεπτά).
Αυτό το ταξίδι στον χρόνο έκανε μετά από 109 χρόνια ο πιλότος Κωνσταντίνος Ρωσσίδης σε μια πτήση που πραγματοποιήθηκε χάρη στη συνεργασία του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών, της Ελληνικής Λέσχης Υδροπλάνου και του Ιστορικού Αρχείου Μουσείου Ύδρα τιμώντας το ιερό τέρας της Αεροπορίας.
Ο Δημήτριος Καμπέρος υπήρξε ο πρώτος στρατιωτικός αεροπόρος· θρύλος για τα κατορθώματά του τόσο σε πόλεμο όσο και σε περίοδο ειρήνης. Η μόνη του “τρέλα” ήταν η περιφρόνησή του για τον κίνδυνο και η λαχτάρα του να κατακτήσει τους αιθέρες. Με ενθουσιασμό και τόλμη, έσπασε τα ρεκόρ της εποχής του. Χάρη στα ριψοκίνδυνα ακροβατικά του στον αέρα και στις τολμηρές πτήσεις που έκοβαν την ανάσα του μαγεμένου πλήθους, έμεινε στην ιστορία με την έκφραση “τρελοκαμπέρος” που χρησιμοποιούμε ακόμη και σήμερα για να χαρακτηρίσουμε κάποιον ασυγκράτητο και ατρόμητο.
Τον Απρίλιο του 1912, ο Καμπέρος επιστρέφει σιδηροδρομικώς από τη Γαλλία. Τα δύο πρώτα Farman φτάνουν στον Πειραιά με πλοίο, αποσυναρμολογημένα σε κούτες. Ο Καμπέρος τα συναρμολογεί ο ίδιος και στις 14 Μαΐου απογειώνεται από το Παλαιό Φάληρο, όμως το αεροπλάνο του συντρίβεται κοντά στο Καπανδρίτι. Ο Καμπέρος επιζεί από θαύμα, επισκευάζει το αεροπλάνο και ξεκινά τις επιδείξεις στο Φάληρο, στον χώρο του Ζωολογικού Κήπου. Κάθε φορά συρρέει μια συνεπαρμένη λαοθάλασσα για να τον θαυμάσει. «Ήταν εκκεντρικός ως χαρακτήρας και ήθελε να εντυπωσιάζει» λέει η Αντιγόνη Καμπέρου. «Γι' αυτό στις επιδείξεις του με το διπλάνο έκανε επικίνδυνους ελιγμούς και ο κόσμος από κάτω φώναζε “Θα πέσει και θα σκοτωθεί αυτός! Κάνει τρέλες! Πώς τον λένε; Καμπέρο. Ο τρελός ο Καμπέρος, ο Τρελοκαμπέρος!“ Και έμεινε το προσωνύμιο “τρελοκαμπέρος“».
ptisi.jpeg
Η επίσημη παραλαβή των Farman III με 50 ίππους γίνεται στις 27 Μαΐου 1912. Στην τελετή, που θεωρείται γενέθλιος ημέρα της Αεροπορίας, δίνει το παρών όλη η πολιτική, στρατιωτική και θρησκευτική ηγεσία. «Ανάδοχος» των διπλάνων είναι ο υπουργός Στρατιωτικών Ελευθέριος Βενιζέλος. «Εις το πρώτον των στρατιωτικών αεροπλάνων δίδω το όνομα του πρώτου αεροπόρου, του Δαίδαλου. Το δεύτερον το ονομάζω “Αετόν” και τα άλλα δύο τα βαπτίζω “Γυψ“ και “Ιέραξ”. Η Ελλάς θα παρακολουθεί πάντοτε την πρόοδον των Εθνών, εις ην από αιώνων συνεισέφερεν, έχω δε δι’ ελπίδος ότι δια του αεροπλάνου θα ανυψωθεί και η Εθνική Ιδέα», δηλώνει. Είμαστε μήνες πριν την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων.
Στις 29 Σεπτεμβρίου 1912 ξεσπά ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος και στις 5 Οκτωβρίου ο Καμπέρος πραγματοποιεί την πρώτη πολεμική αεροπορική αποστολή κοντά στην Ελασσόνα, το φυσικό σύνορο μεταξύ ελληνικών και τουρκικών δυνάμεων. Στις αναγνωριστικές πτήσεις πάνω από τον εχθρό ρίχνει βόμβες χειρός τύπου «ναπάλμ», ευρεσιτεχνία που χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τους Αμερικανούς στο Βιετνάμ, μετατρέποντας έτσι το αεροπλάνο σε βομβαρδιστικό. Το εργοστάσιο Μαλτσινιώτη, η μετέπειτα Πυρκάλ, κατασκευάζει βόμβες του μισού κιλού και ο Καμπέρος τις παίρνει ανά έξι, τις βάζει σε ξύλινο αδιάβροχο κουτί που έβαζαν τις ρέγγες σε περίπτωση που πέσουν στο νερό να μην πάθουν τίποτα και τις πετάει με το χέρι πάνω από τα εχθρικά στρατεύματα. Οι Τούρκοι σαστίζουν γιατί δεν έχουν ξαναδεί κάτι παρόμοιο και χάνουν το ηθικό τους. Αυτό είναι αρκετό για την προέλαση των στρατευμάτων μας στη ξηρά.
Θα γράψει ο ίδιος: «Τους πρώτους μήνες του πολέμου ήμουν αεικίνητος. Μια στη Λάρισα, για να επιβλέπω τη συγκρότηση του Λόχου, μια στην Αθήνα, για να επιβλέπω την κατασκευή αεροπορικών βομβών που θα τις χρησιμοποιούσαμε ρίχνοντάς τις από ψηλά. Ήταν κάτι σαν χειροβομβίδες του μισού κιλού η κάθε μία, τις οποίες τις κατασκευάζαμε, για να τις ρίξουμε στον εχθρό κατόπιν κατοπτεύσεως. Δοχεία βενζίνης, που με την κρούση τους στο έδαφος θα αναφλέγονταν και θα δημιουργούσαν απώλειες στον εχθρό. Με μια δαγκωνιά η περόνη απελευθερωνόταν και η χειροβομβίδα έφευγε για το σύντομο της ταξίδι και όταν θα έσκαγε θα κατέστρεφε κάτι ή κάποιον. Ξαφνικά ανακάλυψα, ότι πίσω από κάποιες φυλλωσιές είχαν κρύψει τα μυδράλια και από αυτά έριχναν και σκότωναν τους δικούς μας. Πέταξα από πάνω τους και με τις τέσσερις χειροβομβίδες που έριξα, ήταν αρκετές για να τα διαλύσω».
Στις 26 Οκτωβρίου 1912, ο Ελληνικός Στρατός καταλαμβάνει τη Θεσσαλονίκη. Όταν όμως ο Λόχος των αεροπλάνων μεταφέρεται στο Μέτωπο της Ηπείρου, εκδηλώνεται διαφωνία μεταξύ του Καμπέρου, διοικητή του Λόχου, και του Γάλλου αεροπόρου Μπαρρέ. Ο Καμπέρος θεωρούσε ότι έπρεπε να προτιμηθεί η θέση Πέντε Πηγάδια επειδή ήταν κοντά στα Ιωάννινα ενώ ο Μπαρρέ πρότεινε τη Νικόπολη κοντά στην Πρέβεζα. Η γνώμη του Καμπέρου ήταν πιο ορθή, αλλά επικράτησε η άποψη του Γάλλου. Ο Καμπέρος, φοβερά οργισμένος, υποβάλλει παραίτηση από την Αεροπορία και επιστρέφει στο Πυροβολικό. Απασχολείται ως εκπαιδευτής νέων αεροπόρων. Επανέρχεται στην Αεροπορία το 1913 για να την οργανώσει: επισκευάζει αεροπλάνα που βρίσκονταν σε αχρηστία και επειδή δεν υπάρχει βενζίνη λόγω του αποκλεισμού, χρησιμοποιεί νέφτι για να πετάξει. Το 1932 με προτροπή παλιών φίλων και μαθητών του, αναλαμβάνει τη διοίκηση της Σχολής Αεροπόρων στο Τατόι, που προτείνει να μετονομαστεί σε Σχολή Ικάρων.
Τον Οκτώβριο του 1932 καταθέτει την πραγματεία περί ‘’Μελλοντικού Πολέμου από αέρος’’, εξαιτίας της οποίας θεωρείται για την Αεροπορία πατέρας της Τακτικής Αναγνώρισης και των διαδικασιών Δίωξης Βομβαρδισμού.
Θα πετάξει για τελευταία φορά την 1η Αυγούστου 1934. Λόγω της επίσκεψης του βρετανικού αεροπλανοφόρου Furious, βρετανικά αεροπλάνα κάνουν επιδείξεις στο Τατόι, αποδεικνύοντας τη διαφορά επιπέδου εκπαίδευσης από την ελληνική αεροπορία. Ο Καμπέρος βουτά ένα αεροπλάνο που έχει να χρησιμοποιηθεί μια δεκαετία και κατεβαίνει στο Φάληρο. Με το πεπαλαιωμένο αεροπλάνο πλησιάζει το αεροπλανοφόρο και εκτελεί ακροβατικά ξυστά από το κατάστρωμά του και με ανάστροφες πτήσεις, αγγίζει την επιφάνεια της θάλασσας. Την επομένη αποστρατεύτηκε λόγω ηλικίας «Ήταν ένα αιφνιδιαστικό, εκθαμβωτικό φινάλε που άρμοζε στον Καμπέρο» λέει η συγγραφέας της βιογραφίας της.
Ο Καμπέρος θα ζήσει τα υπόλοιπα χρόνια του στον Πειραιά, πάντα φανατικός εργένης, αβρός με τις κυρίες, αυστηρός με όποιον κακοποιεί σκυλάκια, πάντα με το μπαρ γεμάτο για να ποτίζει αλκοόλ τους φίλους του.
Με την έναρξη του Β’ΠΠ, φορά την στολή του και παρουσιάζεται στο Επιτελείο της Αεροπορίας προκειμένου να προσφέρει τις υπηρεσίες του, ζητώντας να αναλάβει την εκπαίδευση των Ικάρων στο Άργος. Ο υπουργός Αεροπορίας Οικονομάκος του είπε ότι παρόλο που αποτελούσε σύμβολο στην Αεροπορία, ήταν μεγάλος πια. Αυτό πίκρανε παρά πολύ τον Καμπέρο και τον έκανε να αποτραβηχτεί. Όμως το πείσμα του δεν τον εγκατέλειψε.
Θα πεθάνει το 1942, σε ηλικία 59 ετών, τελικά όχι σε κάποιο από τα παράτολμα ακροβατικά του, αλλά στο σπίτι του από διαρροή στις σωληνώσεις του φωταερίου.
«Υπήρξαν ασφαλώς και άλλοι ακολουθητές του Καμπέρου, άξια τέκνα της μάνας πατρίδας μας. Είναι μακρύς ο κατάλογος αυτών που άφησαν ίχνη ανεξίτηλα στην αεροπορική ιστορία της χώρας μας, με τις πράξεις και -- ενίοτε με το αίμα τους -- κατά την ίδια εποχή, αλλά και σε μεταγενέστερους χρόνους», συνεχίζει ο πτέραρχος Αυλωνίτης. «Με δέος υποκλινόμαστε στην μεγαλοπρεπή προσφορά αυτών των αεροπορικών προγόνων μας. Εκείνος όμως ήταν ο πρώτος. Πρώτος και πρωτοπόρος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου