Την Ημέρα Περιβάλλοντος, ντύνονται όλοι …«Πράσινοι»

Δελτίο Τύπου 7 Ιουνίου 2021 Ανατροπή των κλιματικών στόχων στο μήνυμα Μητσοτάκη, κατά φαντασίαν συμπόρευση Τσίπρα «με το κίνημα των Πράσινων» Τη γύμνια του πολιτικού συστήματος στα ζητήματα της Πράσινης Ατζέντας αναδεικνύουν οι δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών για τη Μέρα Περιβάλλοντος, όπως επισημαίνουν οι Πράσινοι. O Kυρ. Μητσοτάκης στο μήνυμά του δηλώνει ότι το 2030, 2 στις 3 κιλοβατώρες θα είναι από ανανεώσιμη ενέργεια: αυτό σημαίνει μερίδιο ορυκτών καυσίμων 33%, υπερδιπλάσιο από το ανώτατο όριο του 12-17% που επιτρέπουν οι ευρωπαϊκοί κλιματικοί στόχοι σύμφωνα με τις μελέτες του ΕΜΠ. Ο πρωθυπουργός μπορεί να μην «καίγεται» για το περιβάλλον και το κλίμα, λέει όμως την αλήθεια στον κόσμο, τουλάχιστον όταν ελπίζει ότι δεν θα γίνει αντιληπτή. Στην κομματική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλ. Τσίπρας εμφανίστηκε ως αγνή πράσινη παρθένα, για να επαγγελθεί …Πράσινη Επανάσταση. Ωστόσο, η αξιοπιστία ενός πρώην πρωθυπουργού κρίνεται από τα δείγματα γραφής που έδωσε στη θητεία του αλλά και από τη διάθεση να αναγνωρίσει και να διορθώσει τα λάθη του. Μέχρι στιγμής, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δυστυχώς δείξει τίποτε από τα δύο. Η προσπάθειά του να συνεχίσει τα επικοινωνιακά παιχνίδια σε βάρος του πράσινου χώρου, μάλλον υπονομεύει κι άλλο την αξιοπιστία του. Αναλυτικότερα, για το μήνυμα Μητσοτάκη: Εντυπωσιάζει ότι διάλεξε τη Μέρα Περιβάλλοντος για να εξαγγείλει την ανατροπή των δεσμευτικών κλιματικών στόχων της χώρας, υπερδιπλασιάζοντας το μερίδιο ορυκτών καυσίμων στην ηλεκτροπαραγωγή του 2030: η κλιματική κρίση φαίνεται ότι τον ενδιαφέρει μόνο ως επιχειρηματική ευκαιρία. Η δήλωσή του ότι «έχουμε υποχρέωση να παραδώσουμε στα παιδιά μας ένα περιβάλλον το οποίο δεν θα είναι χειρότερο από αυτό το οποίο παραλάβαμε εμείς από τους γονείς μας», δείχνει ένα πρωθυπουργό συμφιλιωμένο με το επίπεδο οικολογικής κρίσης που παρέλαβε ο ίδιος από τη γενιά των γονιών του. Η «φιλική προς το περιβάλλον μετάβαση» του κ. Μητσοτάκη, έχει προνομιακή θέση για νέες υποδομές αερίου, που υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας για αρκετές ακόμη δεκαετίες στα ορυκτά καύσιμα, την ώρα που η κλιματική κρίση δεν μας αφήνει τέτοια περιθώρια. Τα «μεγάλα έργα στρατηγικών αναπλάσεων» είναι απλά η προσθήκη μιας νέας πόλης στο Ελληνικό, σε μια Αθήνα που πνίγεται από έλλειψη πρασίνου. Η ηλεκτροκίνηση αποκόπτεται αυθαίρετα από την απαραίτητη συνολική αλλαγή μοντέλου μετακινήσεων και μεταφορών, με λιγότερη χρήση του ΙΧ. Καμία κουβέντα για την ανάγκη βιώσιμης χωροταξίας των ΑΠΕ, ώστε να μην έρχονται σε σύγκρουση με τη φύση. Στην ομιλία του ο Αλ. Τσίπρας: Ατύχησε στο όνομα της «πράσινης επανάστασής» του. Πράσινη Επανάσταση ήταν η καταστροφική επιβολή της χημικής γεωργίας στις φτωχότερες χώρες, τις δεκαετίες του 1960 και 1970, με εκδίωξη των μικρών αγροτών από τη γη τους. Σωστά καταγγέλλει τις επιθέσεις της ΝΔ στο περιβάλλον, αποσιωπά όμως ότι η κυβέρνησή του άνοιξε τον δρόμο για πολλές από αυτές, όπως η ασυλία στα δασικά αυθαίρετα. Η «Πράσινη Ανάπτυξή» του είναι συνονόματη με εκείνη του ΠΑΣΟΚ του 2009-11, που κατέληξε στον ακρωτηριασμό του τρένου και στην οριζόντια νομιμοποίηση των αυθαιρέτων. Ως κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ εκχώρησε το 1/3 της χώρας για έρευνες και εξορύξεις υδρογονανθράκων. Άνοιξε δρόμο για το καταστροφικό σχιστολιθικό αέριο από τις ΗΠΑ, μέσω Αλεξανδρούπολης, προώθησε και υπέγραψε τις συμφωνίες για τον αγωγό αερίου EastMed που πυροδοτεί εντάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Η αναφορά για νέο Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα (ΕΣΕΚ), υπενθυμίζει ότι το προηγούμενο ΕΣΕΚ του ΣΥΡΙΖΑ το 2019 ήταν κατά τουλάχιστον 30% ανεπαρκέστερο ακόμη και από το αντίστοιχο της ΝΔ, λίγους μήνες μετά. Για την απολιγνιτοποίηση χωρίς αέριο, είναι εντυπωσιακό ότι ένα κόμμα του 30% δεν έχει ακόμη καταθέσει συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση απέναντι στα επικίνδυνα κενά του σχεδίου της ΝΔ. Επί 4,5 χρόνια, όσο η απολιγνιτοποίηση προχωρούσε στα βουβά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εγκλώβιζε τη Δυτική Μακεδονία και τη Μεγαλόπολη στα αδιέξοδα του λιγνίτη. Δεν προχώρησε καν ένα Ειδικό Χωροταξικό για τις ΑΠΕ που θα γεφύρωνε την κλιματική προστασία με την προστασία και ανάκαμψη της βιοποικιλότητας. Ακόμη και στην τωρινή εποχή της κλιματικής κρίσης, το πολιτικό σύστημα επιμένει να προσεγγίζει τα ζητήματα του περιβάλλοντος και της Πράσινης Μετάβασης στρεβλά, επιφανειακά και επικοινωνιακά. Όλα δείχνουν πόσο ζωτική ανάγκη αποτελεί η ανάδειξη ενός αξιόπιστου πράσινου πόλου, που θα αλλάξει τους όρους του πολιτικού ανταγωνισμού και τις προτεραιότητες του δημόσιου διαλόγου. .