Πως τα καταφέραμε πάλι, σύντροφοι; ( του Στέλιου Κούλογλου )

H ερώτηση μου τέθηκε χθες βράδυ σε τηλεοπτικό πάνελ: πως τα κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι σε άμυνα σε ένα θέμα «δικό του», όπως της Χρυσής Αυγής; Ευτυχώς το ερώτημα ήταν ρητορικό και δεν απάντησα, αλλά έτσι και αλλιώς δεν  είχα έτοιμη απάντηση.
 
Γιατί πράγματι,  πως είναι δυνατόν να δεχόμαστε ερωτήσεις για το αν επιδιώξαμε να «πέσουν στα μαλακά» οι φασίστες, οι ορκισμένοι εχθροί μας;  Nα βρεθούμε σε άμυνα και να μας επιτίθεται η παράταξη του Μπαλτάκου και του Βορίδη, του Μπογδάνου και της «σοβαρής(sic) Χρυσής Αυγής» Παπαδημητρίου, του «είμαστε συγγενικό κόμμα με τη Χρυσή Αυγή»  Ψωμιάδη, του συνεργαζόμενου και σήμερα με τους Χρυσαυγίτες περιφερειάχη Πατούλη, του «καλύτερα ο γιος μου στη Χρυσή Αυγή παρά στην ΚΝΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ» αντιπροέδρου Γεωργιάδη και τόσων άλλων πατριδοκάπηλων Μακεδονομάχων που αγκαλιάζονταν στα συλλαλητήρια με τους Χρυσαυγίτες, εναντίον της προδοτικής, πριν γίνει ιστορική, συμφωνίας των Πρεσπών;
 
Πως είναι δυνατόν, μετά την απόφαση του δικαστηρίου για τους εγκληματίες, αντί να οργανώνουμε τριήμερο αντιφασιστικό- δημοκρατικό πάρτι,  να χάνουμε εντός έδρας από τον Αθλητικό Όμιλο Ψυχικού-Κολοπετινίτσας, που εκτίμησε την κυρία Φύσσα επειδή ήταν πάντα καλοχτενισμένη, παρότι χαμηλής καταγωγής και κατοικούσα στο Πέραμα; (στο Κερατσίνι, όπου έγινε άλλωστε το έγκλημα, κατοικεί η μάνα-ηρωίδα,  αλλά για αυτούς όλα ίδια μοιάζουν σε περίμετρο 5 χιλιομέτρων από το Κολονάκι)
 
Θα μου πείτε πάντα υπάρχουν οι βαλτοί ή οι χρήσιμοι ηλίθιοι ή και τα δύο μαζί, πρόθυμοι να αλλάξουν την ατζέντα την κατάλληλη στιγμή. Γιατί δεν μίλησε ο κ. Κοντονής την ώρα που έπρεπε, τη στιγμή που η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζε ευθαρσώς δικαιολογημένες απορίες για τις αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα από την τότε κυβέρνηση, αλλά πετάχτηκε όταν οι δολοφόνοι της ΧΑ είχαν ήδη καταδικαστεί για εγκληματική οργάνωση; Γιατί τουλάχιστον δεν περίμενε τις ποινές, να τις σχολιάσει, αν δεν του φαίνονταν ικανοποιητικές;
 
Θα μου πείτε, επίσης, ότι είναι εχθρικά τα περισσότερα ΜΜΕ και έτοιμα να εκμεταλλευτούν το παραμικρό λάθος μας ή την κάθε παραφωνία.  Αλλά φτάνουν για δικαιολογία όλα  αυτά, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις την πιο ανίκανη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών, που για μήνες δεν μπορεί να λύσει ούτε το πρόβλημα με τις μάσκες στα σχολεία;
 
Πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό ότι το πρόβλημα δεν οφείλεται ούτε στους δημοσκόπους ούτε στα -ναι, συχνά απαράδεκτα- ΜΜΕ. Παρά το 31,5% τον Ιούλιο του 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία δεν έχει διαμορφώσει μια νέα φυσιογνωμία και ένα πρόγραμμα που να εμπνεύσει τους πολίτες που γυρίζουν σταδιακά την πλάτη τους στην κυβέρνηση- γιατί αυτό δείχνουν όλες οι ποιοτικές μετρήσεις που έχουν σχεδόν πανικοβάλει το Μαξίμου για την επερχόμενη καταιγίδα-αλλά αντί να στραφούν προς τον ΣΥΡΙΖΑ γυρνούν στον καναπέ τους.
 
 Θύμα και της πανδημίας, που ανέβαλε -δικαιολογημένα- το Συνέδριο,  αλλά το οποίο τώρα -αδικαιολόγητα- παραπέμπεται για το τέλος(;) της υγειονομικής κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ βυθίζεται σε μια αυξανόμενη εσωστρέφεια, χωρίς σαφή προσανατολισμό και συσπείρωση, τέτοιων που θα εμπόδιζαν την εμφάνιση ή θα περιόριζαν την εμβέλεια των όποιων παρατράγουδων αλά Κοντονή.
 
Είναι η ηγεσία του κόμματος που πρέπει να κάνει τις απαραίτητες κινήσεις για μια συντεταγμένη πορεία προς τα μπρος. Και ενωτική, καθώς συχνά αβάσιμες καχυποψίες τρέφουν αντιπαλότητες και τον φαύλο κύκλο της εσωστρέφειας.
 
Για να μην ξανακάνουν πάρτι οι ανικανο-διεφθαρμένοι σε βάρος μας, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προχωρήσει στο Συνέδριο του, διαδικτυακό λόγω πανδημίας, δίνοντας προγραμματικές απαντήσεις για το μέλλον, μέσα φυσικά και από την αξιοποίηση της πείρας του παρελθόντος. Πρέπει να αναλύσει που χάθηκε το παιχνίδι με τη διαχείριση της εξουσίας, την έλλειψη προγράμματος καθώς και τα λάθη που συνέβαλαν στη δημιουργία του αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρεύματος αλλά και στον αργοπορημένο εντοπισμό του.
 
Γιατί ασφαλώς εκκρεμεί μια εξήγηση για το πως χάθηκε η μάχη με αυτή την κομπανία των πολιτικών απατεώνων με έναν ανεπαρκή επικεφαλής- και μάλιστα με αυτή τη διαφορά. Και μόνο αν καταλάβουμε τις αιτίες και τα λάθη, θα μπορέσουμε να το ξεπεράσουμε συλλογικά. Και ατομικά.

πηγή