Η “Νέα Κρήτη” και το neakriti.gr παρουσιάζουν σήμερα μια συνέντευξη-συζήτηση του κορυφαίου Ιταλού διανοούμενου στο χώρο της Σύγχρονης Φιλοσοφίας και ενός από τους πλέον επιδραστικούς στην Ευρώπη στα ζητήματα φιλοσοφίας, του Ντιέγκο Φουζάρο στον καθηγητή Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης Απόστολο Αποστόλου με πρώτη δημοσίευση για την εφημερίδα “Νέα Κρήτη”.
O Ιταλός φιλόσοφος Ντιέγκο Φουζάρο θεωρείται σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαιο της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας. Ο σημαντικότερος στοχαστής στην Ιταλία και ο σπουδαιότερος ερευνητής παγκοσμίως του έργου του Αντόνιο Γκράμσι. Με πάνω από 26 βιβλία έχει μεταφραστεί σε όλο τον κόσμο. Έχει προσκληθεί από το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ για σεμινάρια αναφορικά με το έργο του Γκράμσι, διδάσκει στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο “Università Vita-Salute San Raffaele” από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Margerita Hack της Βενετίας. Στην Ελλάδα έχουν μεταφραστεί δύο έργα του, το “Ευρώπη και καπιταλισμός” Εκδ. Ασίνη, καθώς και το “Και πάλη ο Μαρξ”. Εκδ. ΚΨΜ.
Καθηγητά Diego Fusaro, υπάρχει σήμερα η Ευρώπη ή σήμερα αποτελεί μια ιδέα;
«Η Ευρώπη υπάρχει φυσικά και συμπίπτει με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό του Σωκράτη, του Πλάτωνα του Αριστοτέλη, Δάντη Ντεκάρτ και του Γκαίτε, η Ευρώπη των πολιτισμών, των εθνών και των πληθυντικών γλωσσών. Κάτι άλλο, όμως, είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία στο βιβλίο μου “Ευρώπη και καπιταλισμός”, που εκδόθηκε επίσης στην Ελλάδα, την όρισα ως άρνηση της ιδέας της Ευρώπης και της ιστορίας της Ευρώπης.
Η μεγάλη εξαπάτηση της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης τάξης έγκειται στην ταύτιση της Ευρώπης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ στην πραγματικότητα η τελευταία είναι μια πλήρης άρνηση της πρώτης.
Έτσι, αυτοί που αγαπούν πραγματικά την Ευρώπη πρέπει σήμερα να πολεμήσουν ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως ένωση των κυρίαρχων τάξεων της Ευρώπης, ενάντια στους εργάτες και τους ευρωπαϊκούς λαούς, και στη συνέχεια ενάντια στο θρίαμβο του απόλυτου καπιταλισμού που καταστρέφει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό στο βωμό του μηδενισμού της τεχνολογίας και του κέρδος. Εάν η Ευρώπη κινδυνεύει να εξαφανιστεί σήμερα, αυτό εξαρτάται πρωτίστως από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σήμερα η ριζοσπαστική αριστερή κουλτούρα θα λέγαμε ότι αντανακλάται σε ένα είδος συλλογικής ψευδαίσθησης, της γουόκ κουλτούρας που βασίζεται σε ένα σύνολο προνομίων αναφορικά με το δέρμα (λευκό/ δυτικός), το φύλο (πατριαρχία), τον τόπο γέννησης (αποικιοκρατία, ιμπεριαλισμός), την ταυτότητα φύλου (cisgender). Έτσι η κουλτούρα του Wokism μετατρέπεται σε μια νέα αντιφασιστική κουλτούρα. Ο Amadeo Bordiga υποστήριζε ότι “ο αντιφασισμός είναι το χειρότερο προϊόν του φασισμού”. Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι είδε επίσης εκ των προτέρων τι ζημιά θα προκαλούσε ο “νεοκαπιταλισμός” με την “τεχνοφασιστική” εκδοχή του που επικρατεί σήμερα, ο “ψευδοπροοδευτισμός με τα δικαιώματα του πολίτη”, η “πολιτική ορθότητα”, “οι νέες κουλτούρες που ακυρώνουν τις παραδόσεις και την ιστορία”, έτσι όπως χαρακτήριζε την εποχή που θα έρθει στο Συνέδριο του Ριζοσπαστικού Κόμματος της 4ης Νοεμβρίου 1975. Τι έχετε να πείτε; Ο νεοφιλελευθερισμός σήμερα κάνει το ίδιο και επίσης ενισχύει τα παγκοσμιοποιημένα καρτέλ.
«Αυτό που βιώνουμε δεν είναι καθόλου δημοκρατία, αντίθετα αποτελεί μια δημοψηφιστική οικονομική ολιγαρχία, όπου οι εκλογές χρησιμεύουν μόνο για να κάνουν μια τάξη να φαίνεται δημοκρατική που δεν είναι δομικά δημοκρατική. Η ιταλική περίπτωση της κυβέρνησης της Giorgia Meloni είναι εμβληματική, δεδομένου ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση που υποσχέθηκε την κεντρική θέση του εθνικού συμφέροντος και της πατρίδας και αυτή τη στιγμή παίζει το ρόλο του σερβιτόρου για την Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες και τη διεθνική καπιταλιστική τάξη»
Αντιθέτως, οι νεοφιλελεύθεροι της πρώτης γενιάς γνώριζαν τέλεια το γεγονός ότι η αγορά δεν αυτορρυθμίζεται, αλλά μάλλον ότι ο καπιταλισμός απαιτεί ένα ισχυρό κράτος, έστω και αυταρχικό - όπως αποδεικνύεται από τις διάφορες εμπειρίες πραξικοπήματος της δεκαετίας του '70, πρώτα απ' όλα εκείνο της Χιλής του Πινοσέτ – επιβάλλοντας όμως πάντα μια λογική της αγοράς, προστατεύοντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου και εγγυώντας την “ντε φάκτο” κυριαρχία των ιδιοκτησιακών τάξεων. Και μέσα σε όλα αυτά η νέα Δεξιά φαίνεται να είναι μπερδεμένη, για παράδειγμα η Μελόνι έχει επιδείξει μέχρι στιγμής εξαιρετικές ικανότητες στον χαμαιλεοντισμό , καταφέρνοντας να κινείται σε δύο βάρκες πότε με τη την Ursula Gertrud von der Leyen (η Μελόνι βιάζεται να πουλήσει την ITA Airways -Alitalia στους Γερμανούς) και πότε με την Λεπέν».
Τι συμβαίνει σε αυτή την εποχή;
«Αυτή είναι μια πολύ σημαντική ερώτηση. Ασχολήθηκα στο βιβλίο μου “Sinistrash”, αφιερωμένο στην καφκική μεταμόρφωση της αριστεράς, που πέρασε από το ένδοξο σφυροδρέπανο και την κόκκινη απόχρωση στο γελοίο ουράνιο τόξο και τη φούξια απόχρωση. Η αριστερά ήταν μέρος της ένδοξης εξέγερσης ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, αλλά σήμερα έχει γίνει μόνο η φούξια φρουρά των νεοφιλελεύθερων κυρίων και της τούρμπο-καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Το βιβλίο μου “Sinistrash” είναι γραμμένο ως ένα Dantesque (δαντικό) ταξίδι στην κόλαση της μετακομμουνιστικής, νεοφιλελεύθερης και υπερατλαντικής αριστεράς.
Πρόκειται για έναν κολασμένο κύκλος που είναι αφιερωμένος στο ουράνιο τόξο ή στο “ξύπνησε αριστερά”, αν προτιμάτε. Πρόκειται για την αριστερά του ουράνιου τόξου με τις καταναλωτικές ιδιοτροπίες των ιδιοκτησιακών τάξεων. Οι καταναλωτικές ιδιοτροπίες του ουράνιου τόξου χρησιμεύουν για να μετατοπίσουν το βλέμμα από το ζήτημα των μισθών και της εργασίας και στη συνέχεια να προτείνουν ως θεμελιώδη μάχη τη λειτουργία μιας κοινωνίας της εμπορευματικής μορφής, στην οποία οι επιθυμίες των καταναλωτών θα γιορτάζονται ως θεμελιώδη δικαιώματα. Ένας άλλος κύκλος της κόλασης είναι αφιερωμένος στη σημερινή αντιφασιστική αριστερά ερήμην του φασισμού, που ήδη κατήγγειλε στην εποχή του ο Παζολίνι στην Ιταλία.
Ο αντιφασισμός παρουσία του φασισμού, όπως και του Γκράμσι, ήταν ηρωικός και ιερός. Ο σημερινός αντιφασισμός είναι αξιολύπητος, γιατί αποτελεί ένα συμβολισμό κενό και εργάζεται για την ολοκλήρωση των αγορών. Από τη μια, μας κάνει να πιστεύουμε ότι σήμερα η αντίφαση είναι ο παραδοσιακός φασισμός, ευτυχώς εξαφανισμένος εδώ και 50 και πλέον χρόνια, αλλά όχι το αόρατο ρόπαλο των αγορών, της αναθεώρησης των δαπανών και του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Από την άλλη πλευρά, γεννά την ψευδαίσθηση ότι η κοινωνία της αγοράς είναι η δημοκρατία που πρέπει να υπερασπιστούμε για να μην επιστρέψει ο φασισμός άμεσα, έτσι ώστε να μη θέσει σε κίνδυνο τη σταθερότητα της νεοφιλελεύθερης τάξης, να διωχθεί μαζί και το έργο των Μαρξ Λένιν. Για αυτόν τον λόγο, δεν κουράζομαι να επαναλαμβάνω, εάν η αριστερά πάψει να ενδιαφέρεται για την χειραφέτηση της δεν πρέπει να πάψει να ενδιαφέρεται όμως για τον Μαρξ και τον Γκράμσι, που μιλούν για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού.
Όπως η δεξιά, έτσι και η αριστερά σήμερα δεν μπορεί να είναι η λύση, γιατί και οι δύο αποτελούν το πρόβλημα: Ο turbo καπιταλισμός, όπως προσπάθησα να διευκρινίσω στο βιβλίο μου “Demophobia”, μοιάζει σήμερα με έναν αετό με δύο φτερά, το δεξί φτερό και το αριστερό φτερό. Με το ένα πετά ψηλά στους ουρανούς της πολιτικής και με το άλλο γρήγορα κατεβαίνει χαμηλά στους ανθρώπους, ως εργαλειοθήκη δυναστεύοντας τα μεσαία στρώματα. Γι' αυτό σήμερα πρέπει να πάμε πέρα από την αριστερά και τη δεξιά και να προτείνουμε ένα νέο “mappa mundi” (παγκόσμιο χάρτη) του χαμηλού έναντι του υψηλού, για να παραθέσουμε το σχήμα του Χέγκελ αντεστραμμένο ο υπηρέτη ενάντια στον αφέντη.
Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και των παράλληλων γενικών εκλογών στη Βρετανία, τη Γαλλία, αποκάλυψαν έναν κοινό παρονομαστή και μια νέα πανευρωπαϊκή τάση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μεγάλες ανατροπές. Ο κοινός παρονομαστής είναι η αποδοκιμασία της “πολιτικής” με την τυπική έννοια της “εκλογής” αντιπροσώπων που ασχολούνται με εθνικά και κατ' επέκταση ευρωπαϊκά θέματα, προφανώς σύμφωνα με τις εντολές που λαμβάνουν από την Υπερεθνική Ελίτ, που διέπει τη Νέα Διεθνή Τάξη. της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης».
Ποια είναι η γνώμη σας;
«Προσωπικά, κάνω μια διαφορετική ανάγνωση των πρόσφατων ευρωεκλογών. Με λίγα λόγια, κέρδισε ο σερβιτόρος με το (livre bluette) γαλάζιο βιβλίο στα δεξιά και ο σερβιτόρος με το (livre fuxia) φούξια βιβλίο στα αριστερά ο οποίος όπως και να το δεις ηττήθηκε. Παραμένουν όμως και οι δύο σερβιτόροι, δεδομένου ότι σήμερα δεξιοί και αριστεροί είναι ακριβώς σαν δύο σερβιτόροι που παλεύουν να πάνε να πάρουν παραγγελίες από τους αφέντες του κεφαλαίου. Οι οποίοι παίρνουν αποφάσεις από τα κυρίαρχα ιδιωτικά φόρουμ Bilderberg και Νταβός. Αυτό που βιώνουμε δεν είναι καθόλου δημοκρατία, αντίθετα αποτελεί μια δημοψηφιστική οικονομική ολιγαρχία, όπου οι εκλογές χρησιμεύουν μόνο για να κάνουν μια τάξη να φαίνεται δημοκρατική που δεν είναι δομικά δημοκρατική. Η ιταλική περίπτωση της κυβέρνησης της Giorgia Meloni είναι εμβληματική, δεδομένου ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση που υποσχέθηκε την κεντρική θέση του εθνικού συμφέροντος και της πατρίδας και αυτή τη στιγμή παίζει το ρόλο του σερβιτόρου για την Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες και τη διεθνική καπιταλιστική τάξη.
Τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία από τις ευρωεκλογές, ωστόσο, αφορούν την αυξανόμενη αποχή, σχεδόν σαν να αντιλαμβανόταν ο ευρωπαϊκός λαός τον πραγματικό παραπλανητικό χαρακτήρα των εκλογών ως λειτουργική έκφραση της μη δημοκρατικής κοινωνίας του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν θα υπάρχει ελπίδα μέχρι να διαμορφωθεί ένα κίνημα σε ευρωπαϊκό επίπεδο ικανό να ξεπεράσει τα αριστερά και τα δεξιά και να θέσει το ζήτημα της εργασίας και της κυριαρχίας, της ταυτότητας και του διεθνισμού, της αντίθεσης στον ιμπεριαλισμό της Ουάσιγκτον και της υπεράσπισης της πολυπολικότητας. Αυτό είναι το θεμελιώδες καθήκον για το μέλλον».
Μια ρηξικέλευθη διαπίστωση: «Η διαμάχη Αριστεράς και Δεξιάς ευνοεί μόνο το νεοφιλελευθερισμό»
Η Γαλλία μετά τις εκλογές βρίσκεται στο κενό, ή τουλάχιστον στο άγνωστο. Σήμερα μιλούν στη Γαλλία συνταγματολόγοι πολιτικοί επιστήμονες λιγότερο οι πολιτικοί για μια “κυβέρνηση τεχνοκρατών” ως φόρμουλα ή ως μαγικό ραβδί για να λύσει το αδιέξοδο. Υπάρχει άραγε κάποια ελπίδα στην Ευρώπη;
«Λέγεται ότι η Λεπέν ηττήθηκε στη Γαλλία, αλλά στην πραγματικότητα ο πραγματικός χαμένος είναι ο Μακρόν, το υπερφιλελεύθερο και υπερατλαντικό προϊόν in vitro των Ρότσιλντ. Αν μπορούσαμε να πάμε πέρα από αριστερά και δεξιά, τότε η Λεπέν και ο Μελανσόν θα έπρεπε να ενωθούν για να σπρώξουν τον Μακρόν και το νεοφιλελεύθερο μέτωπο στη γωνία, αποτελώντας ένα μπλοκ του πυθμένα εναντίον της κορυφής, με άνοιγμα στη Ρωσία και την Κίνα, αντιμετωπίζοντας τον ιμπεριαλισμό της Ουάσιγκτον και προτείνοντας άμεσα έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Αλλά προφανώς αυτό δεν θα συμβεί γιατί ο αντιφασισμός ελλείψει φασισμού στα αριστερά και ο αντικομμουνισμός ελλείψει κομμουνισμού στα δεξιά χρησιμεύουν μόνο για να εγγυώνται πάντα τον θρίαμβο του ακραίου νεοφιλελεύθερου κέντρου και επομένως τη διατήρηση της κυρίαρχης τουρμποκαπιταλιστική τάξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου