Αποτελεσματική απάντηση στον αντεργατικό οδοστρωτήρα της ΝΔ δεν αποτελούν οι αντιπολιτευτικές κορώνες του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει βεβαρημένο παρελθόν αλλά και παρόν, για τα οποία αναζητά “άφεση αμαρτιών” από τους εργαζόμενους. - Αν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ διαφωνεί με την “διευθέτηση του χρόνου εργασίας”, γιατί δεν κατάργησε τον νόμο του ΠΑΣΟΚ του 2011, που επέτρεπε και τα 10ωρα και τις απλήρωτες υπερωρίες με μόνο αστερίσκο την ύπαρξη συλλογικής σύμβασης και τη συμφωνία εργοδοσίας σωματείων; Ποιος δεν τον άφησε; - Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε ως κυβέρνηση να εμπλουτίσει τον παραπάνω νόμο με τον νόμο 4498/2017, που αφορά τους νοσοκομειακούς γιατρούς, όπου καθιερώνεται “ως βάση για την οργάνωση του χρόνου εργασίας, μέχρι δώδεκα (12) ώρες συνεχής εργασία με παρουσία στον χώρο εργασίας”; - Αν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει ότι “καταργείται η κυριακάτικη αργία για χιλιάδες εργαζόμενους”, τότε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση επέβαλε δουλειά για 32 Κυριακές τον χρόνο, κάνοντας ένα σοβαρό βήμα υπέρ των συμφερόντων των μεγαλεμπόρων; - Αν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει πως η κυβέρνηση “καθιστά ουσιαστικά αδύνατο το δικαίωμα στην απεργία”, τότε γιατί ο ίδιος νομοθέτησε περισσότερα εμπόδια για την προκήρυξη απεργίας, επιχειρηματολογώντας τότε, ως κυβέρνηση, πως είναι “για το καλό του συνδικαλιστικού κινήματος”; Ήταν τότε που ο Άδωνις Γεωργιάδης έλεγε στην Βουλή “ερχόμουν και δεν κρατιόμουν για να ψηφίσω την διάταξη για τις απεργίες”... Τον δρόμο για το εργοδοτικό ξεσάλωμα, όπως αυτό αποτυπώνεται στο έκτρωμα που ετοιμάζει η κυβέρνηση της ΝΔ, το μεθόδευσαν, το συντήρησαν και το επέκτειναν όλες οι κυβερνήσεις. Χωρίς το αντίστοιχο νομοθετικό οπλοστάσιο δεν θα ήταν δυνατό να υπερτερούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας σε σχέση με την πλήρη απασχόληση. Χωρίς το αντίστοιχο νομοθετικό οπλοστάσιο δεν θα κατρακυλούσε ο μέσος μισθός διαρκώς από το 2010 μέχρι σήμερα. Χωρίς το αντίστοιχο νομοθετικό οπλοστάσιο δεν θα είχαν καταργηθεί επί της ουσίας οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αφού, ακόμα και στους λίγους κλάδους που έχουν υπογραφεί, δίνονται στην εργοδοσία μία σειρά εργαλεία για την μη εφαρμογή τους. Το τι έκανε και τι δεν έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το αποδεικνύουν τα έργα της και όχι τα λόγια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα, αντί να κάνει πράξη την πρόταση νόμου που διαμόρφωσαν πάνω από 500 συνδικαλιστικές οργανώσεις, για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας με κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να “υιοθετήσει” το νόμο του Βρούτση (ΝΔ, 2012). Δηλαδή τον νόμο που ουσιαστικά καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις για την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και ορίζει ως “ρυθμιστές” του κατώτατου μισθού αποκλειστικά τις εργοδοτικές οργανώσεις και τις κυβερνήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται -όπως λέει η ηγεσία του- να δώσει “την μητέρα όλων των μαχών”. Αυτό που δεν λέει είναι ότι το “οπλοστάσιό” του στην μάχη είναι η υπερψήφιση δεκάδων αντιλαϊκών νόμων της κυβέρνησης της ΝΔ το τελευταίο δίχρονο, η συμφωνία του με το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, που αποτελεί για τους λαούς μία νέα αλυσίδα, η στοίχιση πίσω από τον “εθνικό στόχο” της ανάκαμψης, που όμως για τον λαό σημαίνει νέο γύρο απωλειών.
Βλέπουν ...φως και ετοιμάζονται να μπουκάρουν. Για τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ ο λόγος, που μπορεί να έχουν τα χέρια τους λερωμένα από τα βρώμικα αντεργατικά μέτρα που ψήφισαν ως κυβερνήσεις, αλλά τώρα παίρνουν «θέσεις μάχης» για τον νέο γύρο της αντεργατικής επίθεσης με τον νόμο - έκτρωμα της ΝΔ. «Μητέρα των μαχών» χαρακτηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ την απεργία της 6ης Μάη και κάνει συναντήσεις με συνδικαλιστές, την ίδια στιγμή που στελέχη του στο συνδικαλιστικό κίνημα καταψηφίζουν την απεργία σε κάμποσα σωματεία, όπως των Σούπερ Μάρκετ, της Ενέργειας, των Τραπεζών κ.ά. Βάζει μάλιστα ως «συντονίστρια» της «μητέρας των μαχών» την Μ. Ξενογιαννακοπούλου, που δεν υπάρχει μνημόνιο και εφαρμοστικός νόμος που να μην το ψήφισε. Και δώστου το κλάμα για τις «ελαστικές σχέσεις» εργασίας, και δώστου η αγωνία για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες που καταπατούνται ή για το θάψιμο της κυριακάτικης αργίας, που η δική του κυβέρνηση κατάργησε. Από κοντά και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, που ψάχνει να φορέσει τα «λεβέντικά» του για να δώσει κι αυτό τη μάχη ενάντια στις «ιδεολογικές εμμονές» και τα «προεκλογικά γραμμάτια» (sic!) που ξεπληρώνει η ΝΔ με το νομοσχέδιο της 10ωρης δουλειάς. Η πρόκληση και των δύο βγάζει μάτι. Οπως και η χυδαία προσπάθειά τους να αξιοποιήσουν το εργατικό κίνημα και τη δράση χιλιάδων σωματείων, που οργανώνεται κόντρα σε «θεούς και δαίμονες», ως «κολυμβήθρα», μπας και πλασαριστούν σε καλύτερες θέσεις για μια επόμενη κυβερνητική εναλλαγή. Τα καμώματά τους τα ξέρουν καλά οι εργαζόμενοι, όπως ξέρουν και ότι ο εργασιακός μεσαίωνας που ζουν έχει την υπογραφή όλων των κυβερνήσεων. Οτι η στρατηγική που όλοι μαζί υπηρετούν, της ανταγωνιστικότητας και της στήριξης της κερδοφορίας, είναι αυτή που απαιτεί την ακόμα πιο φθηνή εργατική δύναμη. Τι σόι «στήριξη» λοιπόν στον αγώνα της εργατικής τάξης μπορούν να παράσχουν αυτές οι δυνάμεις; Το μόνο που μπορούν να καταφέρουν είναι μια ακόμα υπονόμευση στην πράξη. Γι' αυτό και η θωράκιση του δύσκολου αγώνα που έχει μπροστά της η εργατική τάξη απαιτεί και την απόρριψη κάθε προσπάθειας «διπλαρώματος» που κάνουν χτεσινοί και αυριανοί κυβερνητικοί χαλίφηδες...
3 σχόλια:
Ο ένας είναι Σύριζα για αυτό και η συμπαράσταση.
Αποτελεσματική απάντηση στον αντεργατικό οδοστρωτήρα της ΝΔ δεν αποτελούν οι αντιπολιτευτικές κορώνες του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει βεβαρημένο παρελθόν αλλά και παρόν, για τα οποία αναζητά “άφεση αμαρτιών” από τους εργαζόμενους.
- Αν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ διαφωνεί με την “διευθέτηση του χρόνου εργασίας”, γιατί δεν κατάργησε τον νόμο του ΠΑΣΟΚ του 2011, που επέτρεπε και τα 10ωρα και τις απλήρωτες υπερωρίες με μόνο αστερίσκο την ύπαρξη συλλογικής σύμβασης και τη συμφωνία εργοδοσίας σωματείων; Ποιος δεν τον άφησε;
- Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε ως κυβέρνηση να εμπλουτίσει τον παραπάνω νόμο με τον νόμο 4498/2017, που αφορά τους νοσοκομειακούς γιατρούς, όπου καθιερώνεται “ως βάση για την οργάνωση του χρόνου εργασίας, μέχρι δώδεκα (12) ώρες συνεχής εργασία με παρουσία στον χώρο εργασίας”;
- Αν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει ότι “καταργείται η κυριακάτικη αργία για χιλιάδες εργαζόμενους”, τότε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση επέβαλε δουλειά για 32 Κυριακές τον χρόνο, κάνοντας ένα σοβαρό βήμα υπέρ των συμφερόντων των μεγαλεμπόρων;
- Αν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει πως η κυβέρνηση “καθιστά ουσιαστικά αδύνατο το δικαίωμα στην απεργία”, τότε γιατί ο ίδιος νομοθέτησε περισσότερα εμπόδια για την προκήρυξη απεργίας, επιχειρηματολογώντας τότε, ως κυβέρνηση, πως είναι “για το καλό του συνδικαλιστικού κινήματος”; Ήταν τότε που ο Άδωνις Γεωργιάδης έλεγε στην Βουλή “ερχόμουν και δεν κρατιόμουν για να ψηφίσω την διάταξη για τις απεργίες”...
Τον δρόμο για το εργοδοτικό ξεσάλωμα, όπως αυτό αποτυπώνεται στο έκτρωμα που ετοιμάζει η κυβέρνηση της ΝΔ, το μεθόδευσαν, το συντήρησαν και το επέκτειναν όλες οι κυβερνήσεις.
Χωρίς το αντίστοιχο νομοθετικό οπλοστάσιο δεν θα ήταν δυνατό να υπερτερούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας σε σχέση με την πλήρη απασχόληση.
Χωρίς το αντίστοιχο νομοθετικό οπλοστάσιο δεν θα κατρακυλούσε ο μέσος μισθός διαρκώς από το 2010 μέχρι σήμερα.
Χωρίς το αντίστοιχο νομοθετικό οπλοστάσιο δεν θα είχαν καταργηθεί επί της ουσίας οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αφού, ακόμα και στους λίγους κλάδους που έχουν υπογραφεί, δίνονται στην εργοδοσία μία σειρά εργαλεία για την μη εφαρμογή τους.
Το τι έκανε και τι δεν έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το αποδεικνύουν τα έργα της και όχι τα λόγια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα, αντί να κάνει πράξη την πρόταση νόμου που διαμόρφωσαν πάνω από 500 συνδικαλιστικές οργανώσεις, για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας με κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να “υιοθετήσει” το νόμο του Βρούτση (ΝΔ, 2012). Δηλαδή τον νόμο που ουσιαστικά καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις για την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και ορίζει ως “ρυθμιστές” του κατώτατου μισθού αποκλειστικά τις εργοδοτικές οργανώσεις και τις κυβερνήσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται -όπως λέει η ηγεσία του- να δώσει “την μητέρα όλων των μαχών”. Αυτό που δεν λέει είναι ότι το “οπλοστάσιό” του στην μάχη είναι η υπερψήφιση δεκάδων αντιλαϊκών νόμων της κυβέρνησης της ΝΔ το τελευταίο δίχρονο, η συμφωνία του με το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, που αποτελεί για τους λαούς μία νέα αλυσίδα, η στοίχιση πίσω από τον “εθνικό στόχο” της ανάκαμψης, που όμως για τον λαό σημαίνει νέο γύρο απωλειών.
Βλέπουν ...φως και ετοιμάζονται να μπουκάρουν. Για τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ ο λόγος, που μπορεί να έχουν τα χέρια τους λερωμένα από τα βρώμικα αντεργατικά μέτρα που ψήφισαν ως κυβερνήσεις, αλλά τώρα παίρνουν «θέσεις μάχης» για τον νέο γύρο της αντεργατικής επίθεσης με τον νόμο - έκτρωμα της ΝΔ. «Μητέρα των μαχών» χαρακτηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ την απεργία της 6ης Μάη και κάνει συναντήσεις με συνδικαλιστές, την ίδια στιγμή που στελέχη του στο συνδικαλιστικό κίνημα καταψηφίζουν την απεργία σε κάμποσα σωματεία, όπως των Σούπερ Μάρκετ, της Ενέργειας, των Τραπεζών κ.ά. Βάζει μάλιστα ως «συντονίστρια» της «μητέρας των μαχών» την Μ. Ξενογιαννακοπούλου, που δεν υπάρχει μνημόνιο και εφαρμοστικός νόμος που να μην το ψήφισε. Και δώστου το κλάμα για τις «ελαστικές σχέσεις» εργασίας, και δώστου η αγωνία για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες που καταπατούνται ή για το θάψιμο της κυριακάτικης αργίας, που η δική του κυβέρνηση κατάργησε. Από κοντά και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, που ψάχνει να φορέσει τα «λεβέντικά» του για να δώσει κι αυτό τη μάχη ενάντια στις «ιδεολογικές εμμονές» και τα «προεκλογικά γραμμάτια» (sic!) που ξεπληρώνει η ΝΔ με το νομοσχέδιο της 10ωρης δουλειάς.
Η πρόκληση και των δύο βγάζει μάτι. Οπως και η χυδαία προσπάθειά τους να αξιοποιήσουν το εργατικό κίνημα και τη δράση χιλιάδων σωματείων, που οργανώνεται κόντρα σε «θεούς και δαίμονες», ως «κολυμβήθρα», μπας και πλασαριστούν σε καλύτερες θέσεις για μια επόμενη κυβερνητική εναλλαγή. Τα καμώματά τους τα ξέρουν καλά οι εργαζόμενοι, όπως ξέρουν και ότι ο εργασιακός μεσαίωνας που ζουν έχει την υπογραφή όλων των κυβερνήσεων. Οτι η στρατηγική που όλοι μαζί υπηρετούν, της ανταγωνιστικότητας και της στήριξης της κερδοφορίας, είναι αυτή που απαιτεί την ακόμα πιο φθηνή εργατική δύναμη. Τι σόι «στήριξη» λοιπόν στον αγώνα της εργατικής τάξης μπορούν να παράσχουν αυτές οι δυνάμεις; Το μόνο που μπορούν να καταφέρουν είναι μια ακόμα υπονόμευση στην πράξη. Γι' αυτό και η θωράκιση του δύσκολου αγώνα που έχει μπροστά της η εργατική τάξη απαιτεί και την απόρριψη κάθε προσπάθειας «διπλαρώματος» που κάνουν χτεσινοί και αυριανοί κυβερνητικοί χαλίφηδες...
Δημοσίευση σχολίου