Το απόγευμα της μέρας που έκανα μία ανάρτηση σε προσωπική ιστοσελίδα για το ποδόσφαιρο και τον «χουλιγκανισμό» που έχει επικρατήσει στον χώρο αυτό, παρακολούθησα έναν τοπικό ποδοσφαιρικό αγώνα εδώ στην Φωκίδα που μένω πλέον.
Ήταν αγώνας ανάμεσα στον ΑΣΤΕΡΑ Ιτέας και τον ΦΩΚΙΚΟ Άμφισσας. Οι συμμετέχοντες, ποδοσφαιριστές και θεατές, όλοι τους μέλη μίας μικρής τοπικής κοινωνίας. Όλοι τους γνωστοί.
Η εικόνα, όχι του αγώνα αλλά των θεατών, ήταν ένα απόλυτα αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτών που βλέπουμε και σε μεγάλους αγώνες. Οι φωνές, οι βρισιές, οι κροτίδες, τα καπνογόνα συνέθεταν την εικόνα ενός «γνήσια αθλητικού πνεύματος», όπου, αν δεν υπήρχαν και κάποιο ψύχραιμοι, ίσως κατέληγε και σε συμπλοκές και ξυλοδαρμούς.
Την επόμενη μέρα, άκουσα στις ειδήσεις και για αντίστοιχα φαινόμενα σε αγώνα σχολικού πρωταθλήματος κάπου στη Θεσσαλονίκη, με 17 συλλήψεις μαθητών και για τραυματισμό 4 τουλάχιστον ατόμων.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι τέτοια περιστατικά, όχι μόνο δεν αποτελούν εξαίρεση, αλλά είναι ο κανόνας. Και το ερώτημα είναι αν, εκτός από το μεγάλο πρωτάθλημα, πρέπει να διακοπούν και μάλιστα οριστικά όλες οι σχετικές εκδηλώσεις, αφού, όχι μόνο δεν είναι αθλητικές εκδηλώσεις αλλά στην ουσία καταλήγουν να είναι αφορμές και ευκαιρίες εκτόνωσης των πλέον αντικοινωνικών παρορμήσεων ενός μεγάλου αριθμού ατόμων.
Και, αν στην ανάρτησή μου για το γενικότερο θέμα, αναφέρθηκα σε κάποιες ιδέες αντιμετώπισης αυτών των φαινομένων, είναι σίγουρο ότι σε μικρότερης κλίμακας εκδηλώσεις και συγκεκριμένα σε επίπεδο μικρών κοινωνιών, τα πράγματα που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν είναι σαφώς πιο απλά και συγκεκριμένα, αλλά καθόλου ευκολότερα από τα γενικά.
Όταν, για παράδειγμα, η ομάδα των φανατικών οπαδών ενός Συλλόγου είναι τα παιδιά της «διπλανής πόρτας», κάλλιστα θα μπορούσαν να ελεγχθούν ως προς την κατοχή και χρήση αντικειμένων που απαγορεύονται, ή, θα έπρεπε να απαγορεύονται (κροτίδες, καπνογόνα, κλπ.). Εδώ δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς σε ένα τεράστιο πλήθος ανώνυμων οπαδών για να εντοπίσει εκείνους που έχουν παραβατική συμπεριφορά. Είναι όλοι τους γνωστοί και επώνυμοι.
Ενώ όμως ο εντοπισμός αυτών των ατόμων είναι εύκολος, στη συγκεκριμένη περίπτωση γίνεται πολύ δύσκολος ο έλεγχος και η ενδεχόμενη επιβολή ποινών, ακριβώς διότι όλοι είναι γνωστοί και κάποιοι είναι ίσως τα δικά μας παιδιά. Εδώ θα έπαιζε σημαντικότατο ρόλο, όχι η «τιμωρία», αλλά η «νουθεσία». Θα έπρεπε, είτε σε ατομικό επίπεδο, είτε καλύτερα σε γενικό, να γίνονται «κηρύγματα» στα σχολεία, που θα στηλιτεύουν τις αντικοινωνικές συμπεριφορές και θα προβάλλουν τα πραγματικό νόημα της ευγενούς άμιλλας.
Αναρωτιέμαι πόσοι μαθητές γνωρίζουν τον ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων, δηλαδή το «Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο Αγνέ Πατέρα, του μεγάλου, του ωραίου και τ’ αληθινού, κατέβα φανερώσου και άστραψε εδώ πέρα…». Δεν θα έπρεπε να διδάσκονται τα νέα παιδιά τέτοιες αρχές και αξίες ; Δεν θα έπρεπε να οργανώνονται εκδηλώσεις που θα έκαναν κάποια στιγμή αυτά τα παιδιά να ξεφύγουν από τον «οπαδισμό» και να ενστερνιστούν την ομαδικότητα και κατ’ επέκταση την κοινωνικότητα ;
Δεν θα έπρεπε ένας Δημοτικός Άρχοντας ή ολόκληρη η Τοπική Αυτοδιοίκηση που ενδιαφέρονται και εργάζονται για τη βελτίωση της Κοινωνίας που τους εξέλεξε να παρεμβαίνουν και σε τέτοια θέματα που είναι εξίσου σημαντικά και με όλα τα άλλα που συνήθως τους απασχολούν (οικονομικά, κοινωνικά, υποδομών, διαδικασιών, κλπ.) ;
Δεν θα έπρεπε να ζητηθεί και ίσως να επιβληθεί ως προϋπόθεση συμμετοχής στα αθλητικά δρώμενα οι επικεφαλής Σωματείων να παρουσιάζονται πρώτοι αυτοί ενώπιον των οπαδών στα γήπεδα αγκαλιασμένοι, όπως προτρέπει το αθλητικό ιδεώδες, και όχι να εμφανίζονται σε ΜΜΕ με ακραίες δηλώσεις, που κάποιες φορές εμπίπτουν στον κοινό ποινικό κώδικα ;
Σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση παραβατικών συμπεριφορών, όπως η χρήση κροτίδων, φωτοβολίδων, καπνογόνων, κλπ., και με δεδομένο ότι σε τοπικό επίπεδο η εφαρμογή πειθαρχικών διαδικασιών προσκρούει σε λεπτές, ανθρώπινες θα έλεγα, σχέσεις μεταξύ προσώπων που ζουν στην ίδια μικρή κοινωνία, θα μπορούσε ευκολότατα να υιοθετηθεί μία διαδικασία που θα υλοποιείται από τρίτα πρόσωπα, ώστε να μη προσκρούει στις προαναφερθείσες σχέσεις.
Μία τέτοια διαδικασία θα ήταν π.χ. η υποχρεωτική μαγνητοσκόπηση ενός αγώνα, ακόμη και του πιο μικρού, από ανεξάρτητο συνεργείο και η χρήση του υλικού από θα συγκεντρώνεται, σε περίπτωση ακραίων εκδηλώσεων, από δικαστικό λειτουργό εκτός της περιφέρειας όπου διεξάγεται ο αγώνας, με πλήρη φυσικά σεβασμό των λεγόμενων «προσωπικών δεδομένων», όπως συμβαίνει με όλα τα καταγραφόμενα για λόγους ασφαλείας γεγονότα.
Αναρωτιέμαι γιατί αυτά τα αυτονόητα πράγματα δεν εφαρμόζονται. Είμαι άραγε ο μόνος που τα σκέφτεται ; Ή, μήπως είμαι απλώς ένας ονειροπαρμένος που δεν θέλει να συμβιβαστεί με μία διαφορετική πραγματικότητα ; Ό,τι όμως κι αν είμαι, ελπίζω ότι κάποτε κάποιοι θα κάνουν κάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου