Λαϊκή ποίηση στα χρόνια της κρίσης..

Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα , έχοντας εδραιώσει την θέση της στον κεντρικό πυρήνα των κρατών της Ευρώπης και δεν παραγνωρίζεται η συμβολή της στην διαμόρφωση της κουλτούρας και του πολιτισμού της , μια συγκυριακή αρνητική συμπεριφορά ορισμένων Ευρωπαίων  ιθυνόντων σε δίκαια αιτήματα ενός περήφανου λαού ξυπνούν αισθήματα και συναισθήματα για πολλούς θαμμένα αλλά όπως φαίνεται και για κάποιους όχι ξεχασμένα…

Και όταν αυτά  εμπνέουν  γνήσιο και αυθόρμητο τρόπο έκφρασης, δεν μπορεί να μην δημοσιεύονται...

Το παρακάτω ποίημα μας έστειλε ο φίλος του Blog κ. Ν.Μ.Μ

Η Σπάθα

Την σπάθα τούτη την παλιά

εγώ θα ξεσκουριάσω

θα την κρατήσω σταθερά

τα άγια να φυλάξω.

Την άφησαν οι προγονοί

ξεκούραση να έβρει

και αν ποτέ της χρειαστεί

στον πόλεμο να έβγει.

Είναι από σίδερο καλό

τον χρόνο δεν φοβάται

και ο εχθρός σαν την ιδεί

με τρόμο συλλογάται.

Κόβει ρημάζει το κορμί

το εχθρικό το σώμα

που τόλμησε να το διαβεί

το Άγιο τούτο χώμα.

Εδώ είναι άβατο να λες

για την κακή την σκέψη

και ο θεός με τις ευχές

το μέρος έχει στέψει.

Δεν ζει εδώ το άδικο

σκλαβιά δεν μας αγγίζει

και όποιος τούτο το σκεφτεί

η σπάθα τον θερίζει.

Θεός για κήπο έφτιαξε

τούτο το περιβόλι

Ελλάδα το ονόμασε

και το ζηλεύουν όλοι.

Άγγελοι το κατοίκησαν

διαβόλοι δεν χώρεσαν

και όσοι το προσπάθησαν

να πάρουν,  δεν μπόρεσαν.