"PARTY FOR EVERY BODY"

Μέχρι στιγμής, κανένα κόμμα δεν έχει θέσει θέμα αποχώρησης από τη Γιουροβίζιον και καθιέρωσης της Δραχμοβίζιον.

Το 1851 χτίστηκε στο Λονδίνο το Κρίσταλ Πάλας, ένα πρωτοποριακό αρχιτεκτόνημα από χυτοσίδηρο και γυαλί, για να στεγάσει τη Μεγάλη Έκθεση όπου παρουσιάστηκαν τα πιο λαμπρά τεχνολογικά επιτεύγματα της Βιομηχανικής Επανάστασης. Στον 21ο αιώνα χτίστηκε στο Μπακού το Κρίσταλ Χολ για να παρουσιαστούν καμιά σαρανταριά τραγούδια που μάλλον δεν εκπροσωπούν τα πιο λαμπρά επιτεύγματα του ευρωπαϊκού μουσικού πολιτισμού.

της Μαριάννας Τζιαντζή

 

 

Υποτίθεται ότι το Κρυστάλλινο Μέγαρο, ένας πολυχώρος για συναυλίες και άλλες φαραωνικού τύπου εκδηλώσεις, χωρητικότητας 25.000 θεατών, εκπροσωπεί το «δυνατό Αζερμπαϊτζάν». Για την ανέγερσή του, κατεδαφίστηκε μέσα σε μια νύχτα μια φτωχική γειτονιά που δεν εναρμονιζόταν με τη λαμπερή γιουροβιζιονική βιτρίνα. Γνωστή ιστορία, επαναλαμβάνεται εδώ και χρόνια σε πολλές πόλεις του τρίτου και του αναπτυσσόμενου κόσμου κάθε φορά που διεξάγονται λαμπερά «ιβέντ», όπως διεθνή καλλιστεία, μεγάλες αθλητικές εκδηλώσεις, επισκέψεις επισήμων. Η φτώχεια του λαού κρύφτηκε κάτω από το χαλί, όπως κρύφτηκαν και οι αρνητικές επιδόσεις του Αζερμπαϊτζάν στους τομείς της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθεροτυπίας.

Γιατί να νοιαζόμαστε για την πολιτική ή τη γεωγραφία; Όπως έδειξαν πολλά τουίτερ των τηλεθεατών της Eurovision, πολλοί δεν ξέρουν πού πέφτει το Σαν Μαρίνο ή αν το Αζερμπαϊτζάν βρέχεται από την Κασπία ή αν η Κασπία είναι συγκρότημα ή τραγουδίστρια. Αν και ο φετινός διαγωνισμός διεξάγεται κάτω από τη σκιά της πιο βαριάς κρίσης που έπληξε μεταπολεμικά την Ευρώπη, τα περισσότερα τραγούδια έμοιαζαν να έρχονται από τον πλανήτη της λαμπερής αφασίας. Καθώς το Πριν τυπώνεται το απόγευμα του Σαββάτου, δεν γνωρίζουμε αν οι πολύπαθες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και ιδίως τα «γουρούνια» (P.I.G.S.) θα ομονοήσουν κατά την τηλεψηφορία ή θα επικρατήσουν οι γνωστές παλιές συμμαχίες. Το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα δεν θα πατώσει, (πήρε την 17η θέση ανάμεσα σε 26 χώρες), όχι επειδή θα θαμπώσουμε τους Ευρωπαίους με τα νάζια και τα κάλλη μας, αλλά γιατί χιλιάδες έλληνες φοιτητές που σπουδάζουν στη Δυτική Ευρώπη θα ψηφίσουν πατριωτικά.

Ποιος σκοτίζεται για τη Eurovision (who cares?) αναρωτιούνται. Eκτός από τους συγγενείς των συντελεστών του ελληνικού τραγουδιού, εκτός από τα παιδιά του Δημοτικού και των πρώτων τάξεων του Γυμνασίου, εκτός από τους φανατικούς γιουροφάν, κανείς δεν care στ’ αλήθεια. Ωστόσο, 1.654.000 έλληνες τηλεθεατές παρακολούθησαν τον πρώτο ημιτελικό και ασφαλώς πολλοί περισσότεροι θα είδαν τον τελικό. Όχι μόνο γιατί δεν είχαν τίποτα καλύτερο να δουν στην τηλεόραση, αλλά γιατί η Εurovision προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία να εκφράσει κανείς τη γνώμη του για μια «δημόσια υπόθεση». Μπορούμε αμείλικτα να καυτηριάσουμε το κιτς, να κάνουμε φαρμακερά σχόλια, επιτέλους να επιλέξουμε, να αποφασίσουμε, έστω και για κάτι τόσο επουσιώδες.

Για μια νύχτα μπορεί κανείς να ξεχάσει το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, εντός ή εκτός της ευρωζώνης. Μέχρι στιγμής, κανένα κόμμα δεν έχει θέσει θέμα αποχώρησης από τη Γιουροβίζιον και καθιέρωσης της Δραχμοβίζιον. Σύμφωνα με το «Πέντε πάνω, πέντε κάτω», ένα τραγούδι του Στέλιου Καζαντζίδη (1975) σε μουσική Χρ. Νικολόπουλου και στίχους Πυθαγόρα, μπορούμε να πούμε ότι «η Eurovision δεν είναι ΝΑΤΟ έτσι να αποχωρείς».

Η πλήρης επικράτηση του αγγλικού στίχου (ακόμα και οι γιαγιάδες από τα Ουράλια τραγουδάνε «come on and boom boom»), σε συνδυασμό με τη σουσουδίστικη κριτική που δέχτηκαν τα αγγλικά του Αλέξη Τσίπρα, μας επιτρέπουν να προτείνουμε να διεξαχθεί το ντιμπέιτ στα αγγλικά, έτσι ώστε να κρίνουμε ποιος πολιτικός είναι ικανός να πείσει όχι μόνο τους έλληνες ψηφοφόρους αλλά και τους ευρωπαίους εταίρους.