Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΦΩΚΙΔΑΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ 1) ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

Η ανεργία στο Νομό Φωκίδας ανήλθε  το 2020 στο ποσοστό του 31% , το υψηλότερο στην Ελλάδα , που είναι από τις χώρες με τον χειρότερο δείκτη ανεργίας στην Ευρώπη. 

Ο παγκόσμια γνωστός δήμος Δελφών που αφορά στην μισή Φωκίδα,  είναι επίσημα στην χειρότερη θέση , στον δείκτη ανεργίας , σε όλη την Ευρώπη! Και αυτό δεν είναι τόσο άσχημο όπως ακούγεται ,είναι ακόμη χειρότερα στην πραγματικότητα.

Στην Φωκίδα, το φαινόμενο της υψηλής ανεργίας δεν είναι χθεσινό. Δεν περίσσεψαν περιστασιακά  500 εργαζόμενοι που γράφτηκαν στον ΟΑΕΔ ώστε  μετά  από ένα -δύο χρόνια και με τις σωστές αναπτυξιακές πολιτικές θα ξαναβρούν  δουλειά…   Η ανεργία στην Φωκίδα και στο Δήμο Δελφών είναι  μακροχρόνια διαρθρωτική και υπαρκτή και πριν ακόμη τις πρόσφατες οικονομικές κρίσεις. 

Αποτέλεσμα του φαινομένου είναι η συνεχής εσωτερική μετανάστευση . Η περιοχή ΕΡΗΜΩΝΕΙ χρόνο με το χρόνο!

 

Εφτά στους δέκα  απόφοιτους της τρίτης λυκείου των σχολείων της Φωκίδας φεύγουν και δεν ξαναγυρνούν.  Αυτό που σηματοδοτεί το χειρότερο   είναι πως  χρόνο με το χρόνο αναγκάζονται πλέον να φύγουν όλο και περισσότερες   οικογένειες που έχουν παιδιά που πάνε ήδη σχολείο με όλες τις αρνητικές γιαυτά επιπτώσεις. Αυτό σημαίνει ακραίο  αδιέξοδο.  

        Η Φωκίδα  εγκαταλείπεται από τους άνεργους  κατοίκους της και  παρόλα αυτά η ανεργία παραμένει και μεγαλώνει. 

Αυτό  ονομάζεται για τους έχοντες την κοινή λογική, οικονομική και πληθυσμιακή κατάρρευση. Κάθε χρόνο  χάνονται ανεπιστρεπτί όλο και περισσότερες θέσεις εργασίας από αυτές που υπήρχαν στο παρελθόν. Αυτό συμβαίνει  ακόμα και στο παραθαλάσσιο μέτωπο της Δωρίδας και των Δελφών, στο γνωστό σε όλους Γαλαξίδι και στους παγκόσμια γνωστούς Δελφούς, την ίδια περίοδο που κάθε άλλο παραθαλάσσιο μέτωπο της Ελλάδας αναπτύσσεται ποικιλοτρόπως. 

        

Την προοπτική ενός τόπου οι επιστήμονες την «διαβάζουν» στα σχολεία. Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας όμως για να καταλάβεις  πως το κάνουν. Εδώ και χρόνια τα «περιφερειακά» σχολεία της Φωκίδας  ερημώνουν  σταδιακά. Τα μισά από τα παιδιά , που λείπουν  κάθε νέα σχολική χρονιά από ένα σχολείο  , έχουν φύγει οριστικά με τις οικογένειές τους από την περιοχή. Τα άλλα μισά έχουν  μετακινηθεί στα «κεντρικά» σχολεία Άμφισσας και Ιτέας αναπληρώνοντας τα παιδιά που έφυγαν από αυτά τα σχολεία , δίνοντας την ψευδαίσθηση σε Άμφισσα και Ιτέα ότι δεν τους αφορά το συγκεκριμένο πρόβλημα.  

Το ίδιο συμβαίνει και με την Ερατεινή.  Όταν έκλεισε όμως και το τελευταίο περιφερειακό σχολείο από αυτά που πεθαίνοντας  «αιμοδοτούσαν»   το σχολεία της Ερατεινής, άρχισε και η Ερατεινή να βλέπει τα σχολεία της να σβήνουν.Εδώ και δεκαετίες σταδιακά έκλεινε  και ένα περιφερειακό σχολείο της Φωκίδας και κανείς δεν το πρόσεχε!  

Το παραμύθι  όμως τελείωσε για όλους.    Το ίδιο βιώνει τα τελευταία χρόνια και η Άμφισσα και ακολουθεί η Ιτέα. 

Σε δέκα χρόνια θα κλείσουν τα δημοτικά Δελφών Δεσφίνας και Γαλαξιδιού αν εξακολουθήσουν να γράφονται λιγότερα από εφτά - οχτώ παιδιά στην πρώτη Δημοτικού κάθε χρόνο. Μόλις  θα υποχρεωθούν δύο τάξεις να συνενωθούν κάνοντας ταυτόχρονα μάθημα με ένα δάσκαλο στην ίδια αίθουσα, κανείς γονιός δεν θα αφήσει το παιδί του σε τέτοια υποβαθμισμένη  εκπαίδευση όταν λίγα χιλιόμετρα δίπλα θα υπάρχει ακόμα  δημοτικό με έξι δασκάλους. Έτσι ακριβώς έγινε και πολλά χωριά της Φωκίδας που είχαν κάποτε σχολεία, σήμερα δεν έχουν ούτε καν συνταξιούχους μόνιμους κατοίκους.  

       

Όλα τα προαναφερόμενα δεν είναι επιστημονική φαντασία. Είναι η πραγματικότητα όπως αποτυπώνεται από τους δείκτες ανεργίας, από τα αρχεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και κάθε άλλο οικονομικό δείκτη της περιοχής. 

          

Όσο όμως και να πονάει,  η αλήθεια , πρέπει να λεχθεί. Μόνο έτσι θα γυρίσουμε σελίδα. Πρέπει να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα διότι τότε  , και  μόνο τότε,  θα δούμε την  λύση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η λύση απαιτεί απλά να παραδεχτούμε σαν κοινωνία το πρόβλημα μιας και η Φωκίδα με επίκεντρο τους Δελφούς , αποτελεί έναν από τους πλέον πλούσιους παραλιακούς τόπους της Ελλάδας. Και αυτό αξίζει ξεχωριστή αναφορά ενάντια σε μια μακροχρόνια κακόβουλη μεθοδευμένη εξαπάτηση  που έχει καταφέρει να πείσει πολλούς  ότι η Φωκίδα είναι ορεινή και μειονεκτική περιοχή ...και δεν «κάνει για τίποτε»..

Στην πραγματικότητα , ο τόπος είναι τόσο προνομιακός  αρκεί να ανακαλύψουμε από την αρχή την συνισταμένη του κοινού συμφέροντος .

Το «κοινό»  συμφέρον είναι το ίδιο σημαντικό με το αποκλειστικά  ατομικό συμφέρον ενός εκάστου.

ή ακόμα πιο συγκεκριμένα, 

τις δύσκολες εποχές που ζούμε και τις ακόμα πιο δύσκολες που έρχονται , μόνο μέσα από ανάπτυξη  του κοινού συμφέροντος μπορεί να επέλθει και η ατομική ευημερία.

         

Δεν είναι τυχαίο που οι λαοί του βορρά ευημερούν φροντίζοντας πρώτα απ΄όλα το «κοινό» τους συμφέρον. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε αναφορά σε λαμπρή περίοδο της Ελλάδας αφορά σε περίοδο που  ήταν ψηλά στην ατζέντα το «κοινό συμφέρον». 

         Το πρόβλημα της Φωκίδας είναι ξεκάθαρα η αντίληψη για το «κοινό» συμφέρον.   

Και όσο και να προσφεύγουμε μέσα στον πανικό , την απελπισία ή την κουτοπονηριά σε απελπισμένες   ατομικιστικές τακτικές να βολέψουμε  το δικό μας παιδί και ας πάει να πνιγεί το παιδί του  γείτονα, τελικά όλων τα παιδιά μαζί με τους γονείς  πνιγόμαστε  στην φτώχεια , την ανεργία και  την μετανάστευση. Όσοι και όσα παιδιά  «βολεύτηκαν» κάποια στιγμή, το «βόλεμα» αποδείχθηκε  εφήμερο ή/και με εργασιακές συνθήκες και απολαβές τριτοκοσμικές .        

Όσο και να πονάει, η αλήθεια πρέπει να λεχθεί. Οι κινητοποιήσεις Δεσφίνας Γαλαξιδιού και Ερατεινής πριν λίγα χρόνια, και όλων των σχολείων της Φωκίδας ακόμη παλιότερα , για να μην  χάσουν έδρες δασκάλων  και καθηγητών τα σχολεία,   ήταν ένας αγώνας ανθρώπων που νοιάζονταν για τον τόπο τους. Ήταν όμως ένας αγώνας  πολιτών που τα προηγούμενα χρόνια  φρόντισαν  το «κοινό» συμφέρον; 

Νοιάζονταν οι περισσότεροι  να υπάρχουν δουλειές  για όλα τα παιδιά που τελειώνουν κάθε χρόνο την Τρίτη λυκείου ώστε να παραμείνουν στην Φωκίδα ή να γυρίσουν μετά τις σπουδές και να κάνουν και αυτά με την σειρά τους παιδιά που θα γεμίζουν τις τάξεις των σχολείων; 

ΟΧΙ , μας αρέσει δεν μας αρέσει, ΟΧΙ!   Έτσι απλά φτάσαμε στο αδιέξοδο του σήμερα. 

          

Γιαυτό πρέπει πρώτα απ΄ όλα να παραδεχτούμε με θάρρος το πρόβλημα όσο και να πονάνε οι προσωπικές ευθύνες του καθενός από το χθες.   

Το χθες πέρασε , δεν αλλάζει. Όμως «ουδείς αλάθητος». 

Κατακριτέος δεν είναι όποιος  κάνει λάθη αλλά όποιος δεν μαθαίνει από αυτά. 

Στην Φωκίδα  συνέβη να κάνουμε ταυτόχρονα οι περισσότεροι το ίδιο λάθος. Ίσως βέβαια (χωρίς αυτό να αποτελεί άλλοθι), ο αρνητικός συντονισμός μας να  επιβεβαιώνει  ότι ο τόπος τούτος είναι πλούσιος και ευλογημένος,  και γι’ αυτό  αφημένοι όλοι στην εύκολη ζωή των δεκαετιών προ κρίσης, «κακομάθαμε»  γινόμενοι και λίγο ατομικιστές. Τέλος τα λάθη όμως , γιατί τέλος και η εύκολη ευημερία. 

Απλά ας το παραδεχτούμε. Το κίνητρο είναι πολύ ισχυρό. Στον πλούσιο και ευλογημένο  τόπο της Φωκίδας και των Δελφών η λύση δεν θα προσφέρει απλά επιβίωση αλλά ποιοτική διαβίωση για όλους.  Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αγνοήσει! 

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

editorial