Τρίτη 21 Ιουνίου 2016

Ορθοδοξία και ενότητα, μπροστά στο γεγονός της Πεντηκοστής και ενώπιον μιας «ακρωτηριασμένης» πανορθόδοξης συνόδου.. Του π. Δημήτριου Θεοφίλου


Ορθοδοξία και ενότητα, μπροστά στο γεγονός της Πεντηκοστής και ενώπιον μιας«ακρωτηριασμένης» πανορθόδοξης συνόδου.
Πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Θεοφίλου M.D, Student Ph.D Ε.Κ.Π.Α
Η Πεντηκοστή που εορτάσαμε πριν από μερικές μέρες, για μια ακόμη φορά σηματοδοτεί,τη γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας. Το Άγιο Πνεύμα που πνέει και συνδέει που κατέρχεται και βεβαιώνει για τη Θεία παρουσία, αποτελεί το συνεκτικό δεσμό,ανάμεσα στα μέλη του σώματος της Εκκλησίας,τα οποία καλεί με ευθύνη και ωριμότητα να ξεχωρίσουν εκ του κόσμου τούτου, και να γίνουν ο καταλύτης εκείνος που θα αλλάξει μεταμορφωτικά τον κόσμο, επαναφέροντάς τον στο αρχικό του κάλλος και την προ-πτωτική του μορφή.
Στην ιστορική όμως πορεία, αυτές οι επιδιώξεις και προτροπές για ενότητα, και αγάπη συχνά – πυκνά ξαστόχησαν. Αυτό είναι που ζούμε για άλλη μια φορά στις μέρες μας, με την διαφορετικότητα στα όρια της ρήξης και της ασυνεννοησίας στα όρια του σχίσματος, ανάμεσα στις κατά τόπους ορθόδοξες εκκλησίες.
Η ορθοδοξία δυστυχώς, από τη στιγμή που απέκτησε εθνικό και φυλετικό προσδιορισμό, διέρρηξε τον άρραφο χιτώνα της ενότητάς της, αφού κυριάρχησαν πλέον άλλες προτεραιότητες ενδοκοσμικές και άλλες επιδιώξεις, όπως αυτές του πρωτείου και της εξουσιολαγνίας.
Από την αρχή φάνηκαν να συγκεντρώνονται σύννεφα που τελικά κατέληξαν σε καταιγίδα, αναφορικά με την σύγκληση της«αγίας» και «μεγάλης» πανορθόδοξης συνόδου στη Κρήτη.
Η θεματική «ατζέντα», περιελάμβανε ζητήματα όχι πρώτης γραμμής, οι αντιπροσωπείες διορισμένες και όχι εκλεγμένες, από ζωντανές εκκλησιαστικές κοινότητες, ο λόγος ξύλινος και διπλωματικός και όχι αληθινός και ειλικρινής.
Οι προσυνοδικές συνδιασκέψεις, παρουσίασαν προσκόμματα και δυσκολίες που εκ του αποτελέσματος, της μη συμμετοχής αρκετών κατά τόπους ορθοδόξων εκκλησιών, φανερώνεται πως δεν ήταν διόλου ασήμαντα.
Πρώτη η ορθόδοξη εκκλησία της Γεωργίας, μια από τις παλαιότερες ιστορικά, ορθόδοξες εκκλησίες, διεμήνυσε πως δεν θα στείλει αντιπροσωπεία στην πανορθόδοξη σύνοδο μη μετέχοντας, ακολούθησαν οι ορθόδοξες εκκλησίες της Βουλγαρίας, της Αντιοχείας και της Ρωσίας.
Μετά από αυτές τις οδυνηρές για την ενότητα εξελίξεις, η σύνοδος αυτή παύει να είναι πανορθόδοξη, αφού μια φορά ακόμη κυριαρχεί ο εθνοφυλετισμός και οι επιδιώξεις φιλοδοξιών και ανεκπλήρωτων πόθων, καθιστώντας το όλο εγχείρημα αίολο, αφού δεν αφήνεται ο παραμικρός χώρος στο Άγιο Πνεύμα να παραστεί και να δράσει, πνέοντας όπου και όπως Εκείνο κρίνει.
Είναι διακριβωμένο ιστορικά, πως όταν και όπου το φαντασιακό επικρατεί, δημιουργεί σύγχυση στην πραγματική ζωή και ταυτόχρονα αναδεικνύει μια παράλληλη παραπειστική εικονική ψευδαίσθηση, που μπερδεύει τα πράγματα και συνήθως τα οδηγεί σε αδιέξοδο ή χάος. Έτσι και στη παρούσα συγχρονία το«οικουμενικό πατριαρχείο» δυστυχώς δεν κατανοεί πως βρισκόμαστε στον 21οαιώνα, εν μέσω μετανεωτερικότητας, όπου το «αποφασίζουμε και διατάζουμε»,ανήκει οριστικά σε άλλες παρωχημένες εποχές. Το οικουμενικό πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης θα πρέπει να κατανοήσει πως οι άλλες εκκλησίες δεν υπάρχουν ως φόρου υποτελείς του, αλλά ως ισότιμοι αδελφοί μέσα από πλειοψηφικές διαδικασίες, τις οποίες καλείται να λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν του, αν δεν θέλει να φτάνει σε τέτοια και ανάλογα τετελεσμένα γεγονότα, τα οποία αγγίζουν τα όρια του τραγικού.
Από την άλλη μεριά η ρωσική εκκλησία με την υποστήριξη του Πούτιν και της οικονομικής ρωσικής ελίτ ολιγαρχίας, αναβιώνει ένα ρόλο καταδικασμένο ιστορικά, σε μια απόλυτα εκκοσμικευμένη στάση και αντίληψη εξουσίας, διεκδικώντας το ρόλο εκείνο, της Γ΄ Ρώμης μετά τη Ρώμη και το Βυζάντιο. Στην επιδίωξή της αυτή έχει συνοδοιπόρους και άλλους σλαβικούς δορυφόρους,στα πλαίσια ενός διευρυμένου πανσλαβισμού. Η εκκλησία της Αντιόχειας αποτελεί μια διαφορετική περίπτωση, αφού επικεντρώνει σε ζητήματα κανονικής δικαιοδοσίας και εισπήδησης, αναφορικά με τις σχέσεις της με την εκκλησία των Ιεροσολύμων.Και τέλος η εκκλησία της Γεωργίας διαπνεόμενη από έναν αγκυλωτικό συντηρητισμό και μια μη λειτουργική παραδοσιαρχία, επιμένει να μην θέλει να αγγίξει τίποτε από το status quo που ισχύει, όπως ισχύει μέχρι σήμερα.
Σε ένα κόσμο γεμάτο ανασφάλεια και απειλές,αποτελεί περισσή πολυτέλεια, να ασχολούνται «κάποιοι» με πρεσβεία τιμής,προϋποθέσεις κήρυξης αυτοκέφαλου για κάποιες εκκλησίες και λοιπά ανούσια ζητήματα, όταν ο κόσμος μας σείεται συθέμελα, αναζητώντας μάταια κάποιο αξιακό νοηματικό περιεχόμενο,ύπαρξης και συνέχειας.
Ο εθνοφυλετισμός υπήρξε και παραμένει, η μεγαλύτερη «πληγή» στο χώρο της ορθοδοξίας, αφού αποτελεί ένα διαχρονικό πρόσκομμα για την ενότητα, όπου υπερτερούν οι όποιες γλωσσικές, εθνικές, φυλετικές και παραδοσιακές διαφορές, των διαφόρων ορθοδόξων λαών, λησμονώντας το γραφικό: πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ1.
Ο θεσμός της συνοδικότητας υπήρξε πάντοτε η πεμπτουσία, τόσο της ορθότητας όσο και της ενότητας της ορθόδοξης εκκλησίας,αποτελώντας ταυτόχρονα το οικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η συνοδικότητα σήμερα είναι ζητούμενο. Με δηλώσεις ένθεν και ένθεν εν είδη πυροτεχνημάτων, δεν λύνονται τα ζητήματα. Μια «ευσεβής απορία» που έχω εδώ και πολλά χρόνια είναι η εξής: πως είναι δυνατόν ο αποκαλούμενος «πατριάρχης του γένους»2,να εναγκαλίζεται και να ασπάζεται, ετερόδοξους, αλλόθρησκους, κοσμικούς άρχοντες του κόσμου τούτου, και να έχει τόσο μεγάλη αδυναμία, να διαλεχτεί, να ασπαστεί, να ακούσει και να συναποφασίσει, με ομόδοξους αδελφούς του.
Η εποχή της προνεωτερικότητας έχει περάσει ανεπιστρεπτί, και κάποιοι ακόμη επιμένουν να ασχολούνται με πρεσβεία τιμής, καρέκλες και λοιπά φληναφήματα. Αν κοιτάξει κάποιος με θεολογικές προϋποθέσεις, τη ατζέντα της επιχειρούμενης πανορθόδοξης συνόδου, θα απορήσει πως τα τριτεύοντα έγιναν πρωτεύοντα και τα πρωτεύοντα απουσιάζουν «εκκωφαντικά». Με τα μάτια στη πλάτη είναι πολύ επικίνδυνο να πορεύεσαι, σε ένα μέλλον γεμάτο κινδύνους και απρόοπτα...
_________________________________________________________________
1 Γαλ. 3:26-28
2 Κατ’ εξοχήν εθνοφυλετικός προσδιορισμός.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μην σκας παπαΔημητρη ο 'υπαρκτος οικουμενισμος' θα το λυσει το προβλημα του εθνοφυλετισμου.Δεν πηρες χαμπαρι οτι οι εθνομηδενιστες κομμισαριοι που μας κυβερνουν κ η πλειοψηφια της ιεραρχειας συμπλεουν σε αυτο το ζητημα.Κ τα μακρυα γενια θα κοντυνουν κ θα γινουν γενακια καλιτεχνικα κ τα ρασα στην εκκλησια θα μενουν για να βγαινεις με τα πολιτικα εξω σαν ανθρωπος βρε αδελφε κ θα κανεις κ καμμια συναυλια στον Αγιο Χαραλαμπο για να προσελκυσεις την νεολαια που εχει γυρισει την πλατη στην εκκλησια κ.α. ομορφα κ μοντερνα θα συμβουν σε αυτο το απολιθωμα που εχει καταντησει η εκκλησια.Μονο που μην γκρινιαξεις καμμια φορα που θα σε βαλουνε να χορεψεις τσαμικο αντι τον Ησαια σε κανενα γαμο,γιατι βρε παπα μου τι δουλεια εχουμε εμεις με αυτους τους Εβραιους τους Ησαιηδες κ τους Μωυσηδες,εμεις ειμαστε Ελληναραδες 'το γενος' αλλα κ Ευρωπαιαραδες 'το εθος' να 'ουμε...

Σπύρος Καλοσπύρου είπε...

Με λύπη μου παρατηρώ ότι στο χώρο του διαδικτύου κάποιοι ανώνυμοι κουκουλοφόροι, εκτός του ότι δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν έχουν γνώμη για όλους και όλα. Αυτό φυσικά δεν είναι σύμπτωμα μόνο του διαδικτύου αλλά ολόκληρης της νεοελληνικής κοινωνίας, η οποία νοσεί θανάσιμα. Σε τούτο το τόπο δυστυχώς για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, είμαστε όλοι ειδικοί επί παντός επιστητού, δίχως να αναγνωρίζουμε το δικαίωμα σε κάποιον που έχει διαβάσει σπουδάσει και βιώσει κάποια πράγματα, να μπορεί να μιλάει και να γράφει μετά λόγου γνώσεως. Και αυτό όταν γίνεται ανώνυμα και ανυπόληπτα έχει ακόμη μεγαλύτερη τραγικότητα για τον μη υπογράφοντα τη γνώμη του...