ΙΤΕΑ: Η ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΜΟΥΣΕΙΩΝ

     Με μεγάλη μας λύπη και με τύγχη αγαθή, βρεθήκαμε  το ανήλιο  και κρύο Μαγιάτικο απόγευμα της Τετάρτης 16-5-2012 , να παρακολουθούμε στο ''Κυριακοπούλειο'' στην Ιτέα, μιά παρέα επιστημόνων, να προσπαθεί να μας πείσει με έναν εκπληκτικό και μοναδικό τρόπο, για τον λόγο  για  τον οποίο, έπρεπε  εμείς οι κάτοικοι της περιοχής, να είμαστε ευτυχείς, επειδή ζούμε σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο.  Παγκόσμια ημέρα των Μουσείων η 18η Μαΐου κι ο συμπατριώτης μας (Δελφιώτης) καθηγητής Πανεπιστημίου και Δημοτικός Σύμβουλος κος Ιωάννης Λυριντζής, κυριολεκτικά ''απετόλμησεν''  με  αφορμή τον εορτασμό, να μεταφέρει φώς, προβληματισμό και γνώση στους κατοίκους της ιδιαιτέρας πατρίδας του.  Κινητοποίησε λοιπόν ανθρώπους επιφανείς, καταξιωμένους στον χώρο τους,  όλους  τους  επιστήμονες  και τους έφερε εδώ, για να μας μιλήσουν, ο καθένας απ' την πλευρά του,  για χίλια-μύρια πράγματα τα οποία ακουμπούν  την Αρχαιολογία  την Επιστήμη, την Ιστορία και την Μυθολογία, μα πάνω απ' όλα για  να μας μιλήσουν για την σχέση της έννοιας ''Μουσείο'', με τον τόπο μας.  Προσπάθησε να προσδώσει έναν λούστρο, μιά πατίνα στις γνώσεις μας για το Μουσείο και την Αρχαιολογία  κι οι κόποι,      του ίδιου και των υπολοίπων, έπιασαν τόπο. Σε εμάς, τους παρευρισκόμενους.  Τους λίγους. Τους αποκαρδιωτικά λίγους μέσα στην αίθουσα!

     Τετάρτη 16-5-2012 και ενώ η ψύχρα απ' έξω είχε στείλει τους Ιτιώτες  στα σπίτια τους από ενωρίς,  η γνώση  και η ζεστασιά   οι οποίες ξεχείλιζαν  απ' τον λόγο των ομιλητών, είχαν σμικρύνει δραστικά  τις διαστάσεις  της φιλόξενης, μα άδειας σήμερα αίθουσας.  Και ήταν κρίμα, γιατί χρειαζόταν να αποσπάσεις την προσοχή σου απ' τα γνωστικά ακούσματα, προκειμένου να αντιληφθείς ότι μόνον λίγοι, πολύ λίγοι,  μαζί με εσένα ήσαν θιασώτες σε αυτήν την πρωτόγνωρη παρέλαση γνώσεων.  Χρειαζόταν προσπάθεια για να τραβήξεις το βλέμμα σου απ' τους ομιλητές  προκειμένου να συνειδητοποιήσεις μια στενάχωρη πραγματικότητα στο πλάι σου : τα άδεια καθίσματα. Και ήταν κρίμα....

     ''Τα Μουσεία σε έναν κόσμο που αλλάζει. Νέες προκλήσεις, νέες εμπνεύσεις''. Αυτός ήταν ο βαρύγδουπος και πομπώδης τίτλος της ημερίδας, την οργάνωση της οποίας είχε επιμεληθεί (!...) ο Δήμος Δελφών, φροντίζοντας διακριτικά  για την παντελή... ανυπαρξία  της υποστήριξής του  από  την όλην  εκδήλωση.  Ούτε  προβολή, ούτε προσκλήσεις, ούτε ενημέρωση, ούτε δημοσιότητα στο θέμα, ωσάν να επρόκειτο για κάποια ...αναγκαστική ''υποχρέωση''.  Λίγοι γνώστες  και γνωστοί μεταξύ τους  το εγνώριζαν.  Και εδώ αξίζει να σημειώσουμε την πρωτοτυπία, οτι την ημερίδα  προλόγισε, διηύθυνε,  συντόνισε, εγκωμίασε και αποφώνησε η  Αντιδήμαρχος κα Λαϊνη, θεωρώντας  (κατά την γνώμη μας), ότι ''εντός''  της έδρας της, δεν θα έπρεπε  κανείς άλλος  να κάνει ''παιχνίδι'' εκτός της ιδίας. Εμείς απλά θα αναφέρουμε  για την ιστορία και μόνον και δεν θα το  σχολιάσουμε, το ότι, δεν εμφανίστηκε  στην αίθουσα, ούτε ένας Δημοτικός ή Τοπικός Σύμβουλος. Εξαίρεση αποτέλεσε η εκπρόσωπος της Τοπικής Κοινότητας Κίρρας.

     Τυχεροί λοιπόν εμείς οι λίγοι οι οποίοι βρεθήκαμε εκεί και ακούσαμε τον καθηγητή κο Λαγό να μας περιγράφει τον ''πολιτιστικό'' τουρισμό και τον Αρχαιολόγο κο Θέμελη να επιμένει με γλαφυρότητα στην ανάγκη  της πιο άμεσης προσέγγισης Μουσείων-ανθρώπων.   Κολακευμένοι  νοιώσαμε για το τεράστιο ''οικομουσείο'' του Δήμου μας, όπως μας το περιέγραψε  η Αρχαιολόγος κα Τσουκαλά (και ας παρέλειψε την Πυρά του Ηρακλέους)  και εντυπωσιασμένοι για την ''κρυμένη'' ιστορία μας, όπως μας την εξέθεσε ο καθηγητής κος Λυριντζής.  Βουλιάξαμε στο κάθισμα, στην ιστορία και στο πέλαγος της εθνικής μας υπερηφάνειας, μαζί με τον  Αντικυθηραϊκό μηχανισμό του καθηγητή κου Μουσά, ενώ ο Αρχαιολόγος κος Βαφειάδης, μας έκανε να αισθανθούμε δικαιωμένοι για τις  (ταυτόσημες με τις δικές του) θέσεις μας  περί Δελφικού Τοπίου. Φανταζόμαστε την ενδόμυχη αμηχανία κάποιων στο άκουσμα των παραινέσεών του.   Και τέλος,  γοητευμένοι  από τον μεστό, περιληπτικό και γλαφυρό  λόγο της κας Πολυχρονιάδου, της οποίας η έλλειψη χρόνου, ουδόλως εμείωσε την αξία των  λεγομένων  της.

     Εμείς στην ''ΚΑΡΤΕΡΙΑ'' θεωρούμε ότι αυτό καθ' εαυτό το γεγονός,  της συνεύρεσης  δηλ. ειδικών αυτού του επιπέδου, σε ημερίδα στην πόλη μας, είναι μείζουσας σημασίας, ανεξαρτήτως  του γνωστικού και επικοινωνιακού αποτελέσματος. Και έτσι το χαρακτηρίζουμε : ώς μείζον!. Και δεσμευόμαστε, εν ευθέτω χρόνω, να προκαλέσουμε και να οργανώσουμε τέτοιου επιπέδου συζητήσεις εδώ, στην πόλη μας,, με σκοπό την ενημέρωσή μας,  την ενημέρωση ΟΛΩΝ ΜΑΣ,  για το Δελφικό Τοπίο, τον Τουρισμό και την Ανάπτυξη στην περιοχή μας.

     Εδώ να σημειώσουμε  αυτό το οποίο έχουμε κατ' επανάληψη ισχυρισθεί, ότι δηλ. ο  αναίτιος τοπικισμός, μόνο ζημία  επιφέρει  στην περιοχή μας.  Σε μια ''γούρνα'' κατοικούμε  όλοι μας και δεν είναι δυνατόν να ''εξαφανισθεί''  ξαφνικά κάποια πόλη από τον χάρτη και κάποια άλλη να προσδοκά την ανάπτυξή της  από αυτό το γεγονός.  Ή θα ζήσουμε αναπτυσσόμενοι όλοι μαζί, ή θα εξακολουθήσουμε (ακόμη), να παρακμάζουμε επίσης όλοι μαζί. Αυτό το οποίο είπε και  εννοούσε  ο κος Βαφειάδης είναι και ο κανόνας και ο σωστός δρόμος για την ευημερία μας : ''Ενώστε το Χάνι της Γραβιάς με το Γαλαξείδι, το σπίτι του Ησαϊα με το κάστρο της Ωριάς, την Κίρρα με την Υπνία, το Λιμάνι της Ιτέας με το Κρόκι, την Μυωνία με την Κρίσσα και βάζοντας στην μέση τους Δελφούς και τον ελαιώνα, θα έχετε το μεγαλύτερο και ομορφότερο πολιτιστικό και αρχαιολογικό οικομουσείο''. Αμφιβάλλει κανείς για αυτό; Τα ωφέλη προφανή και αναμφισβήτητα.  Το ζητούμενο είναι ποιός/ποιοί, είναι σε θέση να στρέψουν τον τόπο σε έναν τέτοιο προσανατολισμό.  Βλέπετε κανέναν γύρω μας, ικανόν να πεί ΟΧΙ σε αυτό το οποίο ζούμε τώρα;

Παρατήρηση : Το Μουσείο, το κάθε Μουσείο, είναι το σαλόνι του σπιτιού μας. Είναι δικό μας, είναι κτήμα μας, είναι η ιστορία μας και η ζωή μας η τωρινή, ενώ θα εξακολουθήσουν να ζουν με αυτό και μέσα σε αυτό και τα παιδιά μας. Εκεί μέσα βρίσκεται η φωτογραφία του παππού στον τοίχο,  τα σεμέν της γιαγιάς στην τραπεζαρία, οι ξυλόγλυπτες  προικοκαρέκλες της προγιαγιάς τριγύρω, το σελάχι του αγωνιστή προπάππου μέσα στην βιτρίνα της γυναίκας του, τα μαχαιροπήρουνα της..., τα κάδρα του..., τα συμβόλαια του..., τα..., της..., των... .  Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι το αγαπάμε, το σεβόμαστε, το προστατεύουμε  μα πάνω απ' όλα ότι  πρέπει να ζούμε μαζί του και μέσα του.  Το Μουσείο είναι κομμάτι απ' το σπίτι μας. Κι αυτό δεν αλλάζει.