Πόσες φορές η πέτρα του Σίσυφου θα ανεβοκατέβει; (Χ. Βανδώρου)

…τα περιστατικά έφυγαν για τα νοσοκομεία Λαμίας και Λιβαδειάς γιατί οι κλίνες ΜΑΦ  δεν έχουν γιατρούς για τη λειτουργία τους, ενώ ο συγκεκριμένος θάλαμος δεν έχει μετατραπεί σε αρνητικής πίεσης (από τοπικό ρεπορταζ).

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Μετράμε τις ημέρες ξανά και ξανά. Αυτή την φορά ο χρόνος μετριέται με μονάδες ΜΕΘ, με διασωληνομένους, και τελικά με μνήματα…

Σκέφτομαι πως ναι. Υπήρχε ο χρόνος αν όχι για επίθεση, τουλάχιστον για την καλλίτερη άμυνα στην πανδημία και στα παράγωγα της. Στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή, στο πισωγύρισμα που ήδη ήρθε και θα κορυφωθεί.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη…

Η κυβέρνηση, πιστή στην άποψη της, αντιμετώπισε και αυτή την μέγιστη δυσκολία ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ.

Ας μη γελιόμαστε. Αν έπαιρνε γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό εγκαίρως, με άμεσες διαδικασίες αν επάνδρωνε με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο την πρωτοβάθμια υγεία, πως θα προχωρούσε στην ιδιωτικοποίηση του τομέα υγείας που είναι ο στόχος της;

Αν έπαιρνε οδηγούς για και αστικά λεωφορεία, τότε πως θα επαναλάμβανε το έγκλημα του πατρός με την ΕΑΣ;

Αν προχωρούσε σε προσλήψεις διδακτικού προσωπικού στο δημόσιο, τότε τι θα έλεγε στους ιδιώτες πάτρωνες της παιδείας;  

A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Ναι. Το ιδεολογικό στίγμα του νεοφιλελευθερισμού είναι αυτό και μόνο αυτό. Και ήταν γνωστό. Στη Δύση, στην Ανατολή, στο Βορά και στο Νότο.  Αλλά τουλάχιστον για την Ελλάδα, ας όψεται το καλλιεργημένο από τα πετσωμένα ΜΜΕ «αίσθημα προσφυγικής ανασφάλειας».

Αυτό που αποδείχνεται όμως περίτρανα σήμερα είναι πως η μόνη και μέγιστη ανασφάλεια είναι αυτή που προκύπτει από την έλλειψη εργασίας και υγείας. Για άλλη μια φορά λοιπόν ο νεοφιλελευθερισμός αποτυγχάνει και στα δύο. Μόνη λύση λοιπόν γι’ αυτούς η σκλήρυνση των μέτρων βίας και απομόνωσης.

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για  νά ‘βρω τα παράθυρα

Δεν γνωρίζω – άλλωστε δεν ακούμε τι και πως θα γίνουν ώστε να βγούμε από το νοσηρό περιβάλλον. Σίγουρα η μετά κόβιντ εποχή δεν μπορεί να είναι όμοια με τα πριν . Προς ποια κατεύθυνση;

Η πανδημία βάζει σκληρά ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις.

Η «βαρεια» βιομηχανία του Νότου, οι υποδομές για τεράστια λιμάνια κρουαζιερόπλοιων, δρόμων ταχείας, κλειστών χιλιομέτρων. Η ασύμμετρη κατανάλωση, οι ψηφιακές προτεραιότητες, μα πάνω απ’ όλα η εργασία και ο ελεύθερος δημιουργικός χρόνος. Η επένδυση στο πολιτισμό σαν δημιουργική έκφραση της ανάπτυξης σε βάρος της μεγένθυσης.

…Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Πόσες φορές ακόμη η πέτρα του Σίσυφου θα ανεβοκατέβει;