Τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την επικαιρότητα αναφέρθηκα, επανειλημμένως, στο πως διαχειρίσθηκαν οι Αμερικανοί τον μεταπολεμικό κόσμο.
Ο κόσμος μετά τον Β!ΠΠ δεν πέρασε αυτόματα στην ομαλότητα. Η ΕΣΣΔ του Στάλιν είχε και αυτή τους φόβους και τις αβεβαιότητές της και προσπαθούσε να ενισχύσει την επικράτηση κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη.
Οι ΗΠΑ προσλάμβαναν αυτό ως απειλή επέκτασης και διαμόρφωναν τους δικούς τους όρους αντιμετώπισης της Σοβιετικής Ένωσης.
Η πρόταση του Τζώρτζ Κέναν για ανάσχεση μέχρι να υπάρξει εσωτερική κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος ήταν μια απο αυτές. Δικαιώθηκε.
Σοβαρό πρόβλημα, όμως αποτελούσε και η ροπή του δυτικού κόσμου προς την κομμουνιστική ιδεολογία εξαιτίας των οραματικών υποσχέσεών της και της φτώχειας που μάστιζε τους πληθυσμούς.
Δύο απο τις κρισιμότερες επιλογές των Αμερικανών ήταν η βοήθεια στα ευρωπαϊκά κράτη με το Σχέδιο Μάρσαλ και η προσπάθεια επιρροής των πολιτικών επιλογών της ευρωπαϊκής κοινωνίας με την ενθάρρυνση σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα διακρίνονταν απο μια κεϋνσιανού τύπου οικονομία, ένα κοινωνικό κράτος και μια μεγαλύτερη ανοχή σε δημοκρατικούς θεσμούς και λειτουργίες.
Το πείραμα πέτυχε. Το δυτικό σύστημα αναπτύχθηκε και το ανατολικό κατέρρευσε.
Πέτυχε μέχρι του σημείου που στη Δύση ανέλαβε τα ηνία μια γενιά που δεν είχε την εμπειρία του Β!ΠΠ και η νίκη επι του αντίπαλου συνασπισμού της δημιούργησε μια αδικαιολόγητη αλαζονία (ο αμερικανός πρόεδρος Τζώρτζ Μπούς ο πρώτος που είχε την εμπειρία του πολέμου διαχειρίστηκε με σύνεση την κατάρρευση).
Το πράγμα άρχισε να χαλάει στη συνέχεια.
Ένα είδος παγκοσμιοποιησης που δημιούργησε τεράστιο κοινωνικό χάσμα, η εξαφάνιση της σοσιαλδημοκρατίας της οποίας το κοινωνικό πρόταγμα δεν ήταν, πλέον, χρήσιμο για τη Δύση, ο περιορισμός της δημοκρατίας για να ελέγχεται η κοινωνία και ένας πολεμικός επεκτατισμός για επιβεβαίωση της παγκόσμιας κυριαρχίας ήταν τέσσερις επιλογές που έχουν οδηγήσει το σύστημα στην σημερινή κρίση.
Η προσπάθεια του καθεστώτος Μητσοτάκη να περιορίσει την λειτουργία ενός ακροδεξιού κόμματος με μεθόδους αντιδημοκρατικές εντάσσεται σε αυτήν την λογική της νέας Δύσης και υπονομεύει το σύστημα. Ο Κασιδιάρης και η γιγάντωση της επιρροής του είναι αποτέλεσμα επιλογών σαν και αυτές του κ. Μητσοτάκη σήμερα. Αυτοί δημιούργησαν το πρόβλημα το οποίο καλούνται να αντιμετωπίσουν όχι με τις πολιτικές τους προτάσεις-που δεν έχουν- αλλά με αντιδημοκρατικά μέτρα.
Στην αγωνία του να ξανακερδίσει τις εκλογές, το καθεστώς μετέρχεται επικίνδυνων μέσων για τα θεμέλια της δημοκρατίας.
Η τραγωδία είναι ότι μαζί του έχουν συστρατευθεί και άλλες προσωπικότητες του συστήματος που θα μπορούσαν να εξισορροπήσουν την λογική του.
Δυστυχώς, όλο το Σύστημα έχει συνταχθεί πίσω απο μια επικίνδυνη λογική για την ύπαρξή του. Και η λογική του συστήματος επηρεάζει και εμάς.
Οι προϋποθέσεις για κοινωνική εξέγερση διαμορφώνονται με αυξανόμενους ρυθμούς.
Όχι για να υποστηριχθεί το κόμμα του Κασιδιάρη του οποίου η πολιτική ιδεολογία είναι απεχθής, αλλά διότι υπονομεύεται ο πολιτικός και ο νομικός πολιτισμός μας.
Υπονομεύονται τα θεμέλια της πολιτικής ύπαρξής μας.
Υπονομεύονται τα θεμέλια της Δημοκρατίας. Της όποιας δημοκρατίας. Σήμερα ο Κασιδιάρης, αύριο δεν ξέρουμε ποιός.
Οι ταγοί του Συστήματος (Μητσοτάκης, Τσίπρας και προσωπικότητές του) θα είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για ό,τι συμβεί.
Ακόμη και ο Ερντογάν στην Τουρκία διαχειρίζεται την θεωρούμενη απο το βαθυ κράτος κουρδική, υπαρξιακή, απειλή με περισσότερη σύνεση.
Ο κ. Μητσοτάκης και το καθεστώς που δημιουργεί πρέπει να πάρουν το μήνυμα της κοινωνικής δυσαρέσκειας απο τις επιλογές τους.
Η σωτηρία της χώρας επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου