Μόνο η εμπλοκή του ΝΑΤΟ ή η αποδοχή όρων του Πούτιν μπορεί να σώσει την Ουκρανία. «Αιρετικό» άρθρο στον Guardian, που θεωρεί ότι η τακτική της Δύσης να στηρίζει με όπλα τους Ουκρανούς θα καταστρέψει τη χώρα και ότι ο Πούτιν δεν θα κάνει πίσω σε καμία περίπτωση, ώσπου να νικήσει.
Λίγοι άνθρωποι στη Δύση αμφιβάλλουν ότι η Ουκρανία διεξάγει έναν δίκαιο πόλεμο, γράφει στην Guardian ο Angus Roxburgh, πρώην ανταποκριτής του BBC Μόσχας και σύμβουλος του Κρεμλίνου.
Η εισβολή της Ρωσίας ήταν εντελώς απρόκλητη. Όποια παράπονα κι αν είχε για την επέκταση του ΝΑΤΟ ή την κακομεταχείριση των Ρώσων από την Ουκρανία στο Ντονμπάς, κανείς δεν είχε επιτεθεί στη Ρωσία και κανείς δεν σχεδίαζε να το κάνει. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν ξεκίνησε απλά έναν επιθετικό πόλεμο, με στόχο την κατάκτηση εδαφών.
Ως εκ τούτου, είναι σωστή η υποστήριξη στην Ουκρανία. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το είδος της υποστήριξης που παρέχουμε (και που δεν παρέχουμε) είναι ο σωστός τρόπος για να διατηρηθεί το ουκρανικό έθνος, συνεχίζει ο συντάκτης, μεταξύ άλλων συγγραφέας των βιβλίων «Βλαντίμιρ Πούτιν, ο ισχυρός άνδρας» και «Αγώνας για τη Ρωσία και τη Μόσχα: Αναμνήσεις ενός ξένου ανταποκριτή».
Όσο θα μαίνεται αυτός ο πόλεμος, τόσο περισσότεροι Ουκρανοί θα εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και τόσο περισσότερες καταστροφές θα προκληθούν στα σπίτια, τις πόλεις, τη βιομηχανία και την οικονομία τους. Ωστόσο, η τρέχουσα προσέγγιση της Δύσης στην υποστήριξη του πολεμικού στόχου της Ουκρανίας, παρέχοντάς της όπλα για να νικήσει τον επιτιθέμενο και παράλληλα αποφεύγοντας εμφανώς την άμεση στρατιωτική επέμβαση, είναι εγγυημένο ότι θα παρατείνει τον πόλεμο. Η προέλαση της Ρωσίας μπορεί να επιβραδυνθεί, αλλά είναι απίθανο να σταματήσει και πολύ περισσότερο να απωθηθεί από την Ουκρανία, ενώ οι καταστροφές και τα φρικτά εγκλήματα πολέμου θα συνεχίζονται.
Ούτε μέρα δεν περνά που κάποιος υψηλόβαθμος δυτικός πολιτικός δεν διακηρύττει ότι η Ουκρανία θα τα καταφέρει και η Ρωσία θα χάσει. Αυτό σίγουρα τονώνει το ηθικό. Αλλά είναι εντελώς ανόητο.
Γεγονός είναι ότι μέρα με τη μέρα καταστρέφονται όλο και περισσότερες πόλεις, που στη συνέχεια πέφτουν στα χέρια των Ρώσων. Μέσα σε δύο μήνες έχει πενταπλασιαστεί η επικράτεια που έχει περάσει υπό ρωσικό έλεγχο - αρχικά ήταν μόνο τα αποσχισμένα τμήματα του Ντονμπάς. Εάν η Ρωσία συνεχίσει να υφίσταται «ήττες» με αυτόν τον ρυθμό, τότε σε άλλους δύο μήνες θα είναι ερειπωμένος ολόκληρος ο ουκρανικός νότος, πόλεις όπως η Οδησσός θα μοιάζουν με τη Μαριούπολη και θα έχουν πεθάνει πολλές χιλιάδες Ουκρανοί ακόμη.
Το χειρότερο είναι ότι, όσο συνεχίζεται ο πόλεμος και καταστρέφονται οι πόλεις, γίνεται λιγότερο πιθανό να επιστρέψουν οι Ουκρανοί που έχουν καταφύγει σε άλλες χώρες, καθώς θα έχουν χάσει τα σπίτια τους και τις δουλειές τους. Πόσοι Μαριουπολίτες θα επιστρέψουν στην πόλη τους; Εάν στόχος της Ρωσίας ήταν να εξοντώσει το ουκρανικό έθνος, τότε η προσέγγιση της Δύσης βοηθάει να γίνει αυτό ακριβώς.
Εάν μέλημά μας είναι οι ζωές των Ουκρανών, συνεχίζει ο Angus Roxburgh, τότε πρέπει να κάνει κάτι η Δύση για να σταματήσει τον πόλεμο -τώρα. Η ενθάρρυνση των Ουκρανών να συνεχίσουν, ακόμα κι αν αυτός είναι ο σκοπός τους, απλώς κάνει τη χώρα τους ακατοίκητη.
Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να σταματήσει ο πόλεμος γρήγορα, και κανένας απ' αυτούς δεν είναι ευχάριστος για τους περισσότερους δυτικούς ηγέτες.
Ο ένας τρόπος θα ήταν να εμπλακεί το ΝΑΤΟ στον πόλεμο και να καταφέρει ένα γρήγορο, μαζικό και αποφασιστικό χτύπημα ακρωτηριάζοντας τις δυνάμεις εισβολής της Ρωσίας. Σε αντίθεση με τις ενέργειες της Ρωσίας, θα είχε κάθε δικαίωμα να το πράξει βάσει του διεθνούς δικαίου. Όταν ο Πούτιν παρενέβη στη Συρία, το πλαισίωσε πολύ προσεκτικά ως απάντηση σε αίτημα της νόμιμης και διεθνώς αναγνωρισμένης συριακής κυβέρνησης. Η Δύση θα μπορούσε να κάνει το ίδιο στην Ουκρανία. Ο ίδιος ο Πούτιν δεν έχει τέτοια δικαιολογία για την εισβολή του.
Ο κίνδυνος που εμπεριέχεται εδώ -ο κίνδυνος ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου- είναι προφανής και γι' αυτό η Δύση αρνείται να επέμβει άμεσα.
Η άλλη επιλογή είναι να πειστεί ο Πούτιν να εφαρμόσει μια άμεση κατάπαυση του πυρός, με την πρόσκληση της Ρωσίας σε συνολικές ειρηνευτικές συνομιλίες. Οι δυτικοί ηγέτες όμως δεν είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν με έναν χασάπη όπως ο Πούτιν, γράφει ο Roxburgh. Αλλά το έκαναν με τον Σέρβο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, μόνο μήνες μετά τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, και το αποτέλεσμα ήταν η συμφωνία του Ντέιτον που έβαλε τέλος στον πόλεμο στη Βοσνία το 1995.
Για να καθίσει ο Πούτιν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, θα έπρεπε να τεθούν προς συζήτηση τα πάντα – συμπεριλαμβανομένων των συνόρων της Ουκρανίας, των διαχρονικών ανησυχιών της Ρωσίας για την ασφάλεια, ίσως ακόμη και της ίδιας της λογικής βάσει της οποίας χαράχτηκαν τα εσωτερικά σύνορα της ΕΣΣΔ -διεθνή σήμερα- από κομμουνιστές ηγέτες ακριβώς για να μην μπορούν οι σοβιετικές δημοκρατίες να γίνουν βιώσιμα ανεξάρτητα κράτη. Το αποτέλεσμα των συνομιλιών δεν χρειάζεται να είναι προκαθορισμένο. Σημαντικό είναι να μιλάς και όχι να τσακώνεσαι.
Οι δυτικοί ηγέτες δεν μπορούν να ανοίξουν από μόνοι τους αυτή την κουβέντα, κάτι που φαίνεται πως ευνοεί την προσπάθεια τον Πούτιν να επανασχεδιάσει τον χάρτη με τη βία. Θα προτιμούσαν να πολεμήσουν -ή ακριβέστερα, να αφήσουν την Ουκρανία να πολεμήσει, με την ελπίδα να νικήσουν τη Ρωσία. Αλλά είναι σίγουρο ότι ο Πούτιν δεν θα δεχτεί ποτέ την ήττα. Έχει ήδη επενδύσει πάρα πολύ σ' αυτόν τον πόλεμο για να υποχωρήσει χωρίς να έχει τίποτα να επιδείξει.
Εάν οι δυτικοί ηγέτες πιστεύουν ότι η ενθάρρυνσή τους προς την Ουκρανία θα φέρει μια ουκρανική στρατιωτική νίκη, τότε μοιραία παρεξηγούν τις προθέσεις και την αποφασιστικότητα του Πούτιν. Για χάρη της Ουκρανίας, πρέπει να τον σταματήσουμε τώρα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, προτού δεν μείνει τίποτα όρθιο από τη χώρα που θέλουμε να προστατεύσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου