"Ιδέες για την ανάπτυξη του τόπου μας" (Από αναγνώστη)

Αγαπητοί,

Λέγομαι Σαράντης Μιχαλόπουλος, είμαι γαμπρός Ιτιώτης και πρόσφατα, λόγω συνταξιοδότησης, μετακόμισα για μόνιμη διαμονή στην Ιτέα. Επειδή την Ιτέα την γνωρίζω από τότε που παντρεύτηκα και την αγαπώ πολύ, κάνω κάποιες σκέψεις που θέλω να μοιραστώ και με άλλους. Πιστεύω ότι μέσα από μία διαδικασία ανταλλαγής απόψεων, μπορούν να γίνουν μερικά πράγματα που θα βελτιώσουν τον τόπο 

Σας παραθέτω μερικές από τις σκέψεις μου, ενημερώνοντάς σας ταυτόχρονα ότι γενικότερες σκέψεις και απόψεις μου καταγράφω στο προσωπικό μου blog που είναι αυτό:

www.koinoniaelladas.gr

Στοιχεία επικοινωνίας :

Τηλέφωνα, 22650-35431, 6944-510708

Email : michalopoulos.sar@gmail.com

Σας ευχαριστώ.

ΙΤΕΑ

Η Ιτέα είναι μία μικρή κωμόπολη κοντά στην Άμφισσα, τους Δελφούς και το Γαλαξίδι. Είναι όμορφη, διότι είναι παραλιακή, είναι ήσυχη, με εντυπωσιακή ρυμοτομία, και έχει το πλεονέκτημα να βρίσκεται κοντά σε μέρη με τουριστικό ενδιαφέρον.

Στο παρελθόν γνώρισε άνθηση, παλαιότερα λόγω της ελιάς της περιοχής και του εμπορίου, κυρίως προς το εξωτερικό, και αργότερα λόγω της μεταλλευτικής δραστηριότητας του βωξίτη, καθώς πολλές οικογένειες εργαζομένων στις σχετικές εγκαταστάσεις είχαν επιλέξει σαν κατοικία τους την Ιτέα.

Η κατάσταση αυτή οδήγησε στην ανάπτυξη της Ιτέας σχεδόν αποκλειστικά στον τριτογενή τομέα, δηλαδή τις υπηρεσίες. Μία κάποια, σημαντική για την περιοχή οικοδομική δραστηριότητα συμπλήρωσε αυτή την ανάπτυξη.

Σήμερα, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Η καλλιέργεια της ελιάς, ενώ παραμένει σαν πλουτοπαραγωγική πηγή, έχει σημαντικά υποχωρήσει σαν άμεση πηγή εισοδήματος, λόγω κυρίως του τύπου της ελιάς, που δεν είναι στην πρώτη γραμμή προτίμησης. Παράλληλα, η εξόρυξη του βωξίτη έχει μειωθεί πάρα πολύ σε σχέση με το παρελθόν, με αποτέλεσμα την σοβαρή μείωση των άμεσα απασχολουμένων εκεί. Τέλος, η οικοδομική δραστηριότητα έχει, όπως σε όλη την Ελλάδα, σχεδόν μηδενιστεί.

Το μόνο που απομένει είναι ο τουρισμός, που όμως και αυτός έχει πάρει μορφή διερχομένων τουριστών, κυρίως μέσω κρουαζιερών, που όμως δεν μένουν σχεδόν καθόλου στην Ιτέα αλλά μετακινούνται αμέσως προς τους Δελφούς και, επιστρέφοντας, αναχωρούν, χωρίς παραμονή στην Ιτέα .

Ένα πρωινό, καθόμουν σε ένα καφέ της παραλίας και άκουσα κάποιον που καθόταν σε διπλανό τραπεζάκι να κάνει το ακόλουθο σχόλιο, βλέποντας ένα μεγάλο κρουαζιερόπλοιο να προσεγγίζει και τρία λεωφορεία να είναι ήδη στον  προβλήτα για να παραλάβουν τους τουρίστες : «Για δες πόσοι τουρίστες φθάνουν στην Ιτέα και κανένας δεν κάνει κάτι για να μείνουν, έστω μία ώρα εδώ, για να αφήσουν κανένα ευρώ».

Επειδή το παράπονο αυτό το είχα ακούσει πολλές φορές σε διάφορες συζητήσεις, έπιασα κουβέντα με τον κύριο αυτόν και τον ρώτησα «Γιατί ένας τουρίστας να θέλει να μείνει, έστω για μία ώρα στην Ιτέα;». Η απάντηση ήταν η αναμενόμενη, ότι δηλαδή δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο λόγο, διότι πράγματι δεν υπάρχει κάποιο αξιοθέατο, αλλά θα μπορούσε να πιει έναν καφέ, αν είχε λίγο χρόνο.

Συνεχίζοντας την κουβέντα τον ρώτησα αν μπορούσε να δημιουργηθεί κάποιο αξιοθέατο που θα λειτουργούσε σαν πόλος έλξης τουριστών και στο ερώτημα αυτό δεν ήταν σε θέση να μου δώσει κάποια ιδέα, συμφώνησε όμως ότι «κάποιοι έπρεπε να το σκεφθούν και να κάνουν κάτι».

Μία άλλη μέρα, είδα να καταφθάνει στην Ιτέα ένα άλλο κρουαζιερόπλοιο, που όμως δεν έπιασε στον μόλο αλλά έμεινε ανοιχτά και οι επιβάτες του αποβιβάστηκαν με «λάντζες». Όπως φάνηκε, το πρόγραμμα του συγκεκριμένου πλοίου δεν ήταν η επίσκεψη στους Δελφούς αλλά μία απλή στάση στην Ιτέα, όπου οι τουρίστες είχαν την άνεση να μείνουν για ώρες στην πόλη. Ακριβώς λόγω έλλειψης αξιοθέατων, ήταν βέβαιο ότι ξόδεψαν τον χρόνο τους σε μικρές βόλτες, πίνοντας κάποιον καφέ, άντε και αγοράζοντας μικροπράγματα από τα καταστήματα τουριστικών ειδών.

Το θέμα το συζήτησα με έναν φίλο Ιτιώτη, τον Βασίλη. Τον ρώτησα και αυτόν αν κατά τη γνώμη του μπορούσαν να δημιουργηθούν κάποια αξιοθέατα που, όχι μόνο να ενδιαφέρουν τους τουρίστες, αλλά να μπορούν και να ενταχθούν σε ένα πρόγραμμα επισκέψεων από τους οργανωτές των κρουαζιερών. Και για να τον βοηθήσω στη σκέψη του, του έδωσα μερικά παραδείγματα που έρχονταν σαν ιδέες στο δικό μου μυαλό, από ανάλογες εμπειρίες που είχα από πολλές πόλεις άλλων χωρών.

·         Δημιουργία Μουσείου Ελιάς, με παράλληλη προβολή προϊόντων της περιοχής (παράδειγμα το Μουσείο Μελιού στην Ρόδο).

·         Δημιουργία Μουσείου Βυρσοδεψίας, καθώς η Άμφισσα στο παρελθόν είχε  πολλά «ταμπάκικα».

·         Δημιουργία Μουσείου Λαϊκής Τέχνης, με προβολή ενδυμασιών, οικιακών σκευών, κεντημάτων και πολλών άλλων πραγμάτων, που σε παλιά σπίτια υπάρχουν ακόμη.

·         Δημιουργία Μουσείου Αγώνων της Ελληνικής Επανάστασης (στην περιοχή έγινε η Ναυμαχία της Αγκάλης).

·         Μουσείο Ναυτικής Τέχνης, με κειμήλια από τα παλιά ναυπηγεία του Γαλαξιδίου.

·         Μουσείο Βωξίτη, καθώς στα μεταλλεία που υπάρχουν στον Παρνασσό, υπάρχει ένας αντίστοιχος χώρος, το Βαγονέτο, που όμως είναι εντελώς εκτός τουριστικών διαδρομών και προορισμών.

·         Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων, κατά το πρότυπο του Μουσείου Βρέλλη, στα Γιάννενα.

Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα που εγώ δεν μπορώ να σκεφθώ, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν με ελάχιστα χρήματα και κυρίως θα μπορούσαν να στεγαστούν όλα σε ένα τεράστιο συγκρότημα παλαιών αποθηκών, που τις παλιές εποχές έσφυζε από δραστηριότητα και σήμερα παραμένει κλειστό και αναξιοποίητο. Από πλευράς φροντίδας και κυρίως προσωπικού επίβλεψης και ξενάγησης, θα μπορούσαν να επιστρατευτούν ήδη υπηρετούντες δημόσιοι υπάλληλοι, που θα συνδύαζαν αυτή τη δουλειά μαζί με κάποια ακόμη δουλειά, που θα μπορούσαν να διεκπεραιώνουν στα κενά τους (αρκεί να σκεφθούμε πόσες δουλειές στον δημόσιο τομέα είναι βοηθητικές και όχι πλήρους απασχόλησης).

Ο φίλος μου ο Βασίλης με άκουγε προσεκτικά και στο τέλος με ρώτησε «καλά αυτά που λες, ποιος όμως θα τα κάνει;». Εγώ του απάντησα ότι υπάρχουν αρκετοί φορείς, με πρώτο τον Δήμο αλλά και το τοπικό Επιμελητήριο, που έχουν κάθε λόγο να νοιάζονται για την προαγωγή της περιοχής, αφού κάτι τέτοιο είναι στην ουσία ένας από τους βασικούς σκοπούς ύπαρξής τους. Επιπλέον, του ανέφερα την ιδέα μου για ανταλλαγή εμπειριών και καλών πρακτικών μεταξύ φορέων σαν αυτούς που ανέφερα και που μπορούν να τροφοδοτήσουν και άλλους συγγενείς φορείς με ιδέες που οι ίδιοι εφάρμοσαν ή εφαρμόζουν με επιτυχία.

Οι επιχειρήσεις που οργανώνουν τις κρουαζιέρες σίγουρα ενδιαφέρονται να προσφέρουν στους πελάτες τους περισσότερες ευκαιρίες και επιλογές και επομένως μία κρούση προς αυτούς, αφού όμως έχουν δημιουργηθεί οι υποδομές, αργά ή γρήγορα θα έφερνε κάποιο αποτέλεσμα. Αρκεί να υπάρξει συστηματική προσπάθεια, στόχευση, επαγγελματική λειτουργία και, γιατί όχι, παροχή και κάποιων κινήτρων. Έτσι, εκεί που φαίνεται να έχει χαθεί το παιχνίδι, μπορεί κάτι να αλλάξει. Αρκεί να δούμε τι έχουν κάνει άλλοι πριν από μας σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε εκ νέου την Αμερική !