Τα είδωλα του Nήλ Άρμστρογκ και της σεληνακάτου “Αετός”
αντανακλώνται στην επιχρυσωμένη προσωπίδα του κράνους του
Μπαζ Ώλντριν, στην επιφάνεια της Σελήνης.
«Επιλέγουμε να πάμε στη Σελήνη. Επιλέγουμε να
πάμε στη Σελήνη μέσα σε αυτή τη δεκαετία και να επιτύχουμε όλους αυτούς τους
στόχους, όχι επειδή είναι εύκολοι, αλλά επειδή είναι δύσκολοι, επειδή αυτό το
επίτευγμα θα βοηθήσει να οργανώσουμε και να μετρήσουμε τις καλύτερες από τις
δυνατότητες και τις ικανότητές μας. Επειδή αυτή η πρόκληση είναι αυτή που
επιλέγουμε να αποδεχθούμε, αυτή που αρνούμαστε να αναβάλουμε και αυτή στην οποία
σκοπεύουμε να είμαστε οι νικητές».
Τζων Φ. Κέννεντυ, 12
Σεπτεμβρίου 1962 στο πανεπιστήμιο Rice του Τέξας.
Στις 20 Ιουλίου 1969, δύο από τα τρία μέλη της αποστολής
«Απόλλων 11», οι Νηλ Άρμστρογκ και Μπάζ Ώλντριν, πραγματοποίησαν το
μεγαλεπήβολο σχέδιο, που απετέλεσε συγχρόνως έναν επιστημονικό και τεχνολογικό
άθλο.
Αποκόπτοντας την σεληνάκατο “Αετός” από το σκάφος διοικήσεως
“Κολούμπια”, στο οποίο είχε παραμείνει το τρίτο μέλος της αποστολής, Μάικλ
Κόλλινς, οι δύο αστροναύτες ξεκίνησαν την αυτοματοποιημένη κάθοδο προς την
επιφάνεια της Σελήνης που κράτησε περίπου δώδεκα λεπτά. Λίγο πριν την
προσεδάφιση, ο αρχηγός της αποστολής Άρμστρογκ, διαπίστωσε πως η σεληνάκατος
κατευθυνόταν προς ένα ανώμαλο σημείο του εδάφους και αναγκάστηκε να αποσυνδέσει
το αυτόματο σύστημα, αναλαμβάνοντας ο ίδιος τον έλεγχο του σκάφους. Η ικανότητά
του ως ...πιλότου και η εξαντλητική του εκπαίδευση έφεραν αποτέλεσμα και η
προσεδάφιση πραγματοποιήθηκε χωρίς άλλα απρόοπτα. Έπειτα από σχεδόν εξίμιση
ώρες προετοιμασιών, ο Άρμστρογκ πάτησε στη Σελήνη, ακολουθούμενος λίγο αργότερα
από τον Ώλντριν.
Σαράντα τρία χρόνια από την περιπετειώδη προσελήνωση της
σεληνακάτου «Αετός» στη «Θάλασσα της Ηρεμίας» και σαράντα από την αποσελήνωση
της σεληνακάτου «Διεκδικητής» της αποστολής «Απόλλων 17», έξι ζευγάρια
αστροναυτών περπάτησαν στη Σελήνη, πραγματοποιώντας πλήθος πειραμάτων και
μεταφέροντας στη Γη περίπου 382
κιλά πετρωμάτων.
Η πρώτη ανθρώπινη φράση που μεταδόθηκε από την επιφάνεια του
δορυφόρου της Γης ήταν: «Ένα μικρό βήμα για εμένα, ένα τεράστιο βήμα για την
ανθρωπότητα» (Νήλ Άρμστρονγκ).
Η τελευταία ήταν: «Αυτή η πρόκληση που ανέλαβε η Αμερική
σήμερα, έχει κατορθώσει να δημιουργήσει το πεπρωμένο του ανθρώπου του αύριο.
Και όπως αφήνουμε τη Σελήνη και την (πεδιάδα) Ταύρος – Λίτροου, φεύγουμε όπως ήρθαμε
και, Θεού θέλοντος, όπως θα επιστρέψουμε, με ειρήνη και ελπίδα για όλη την
ανθρωπότητα. Ο Θεός ας προστατεύσει το πλήρωμα του Απόλλων 17» (Τζίν Σέρμαν)
Η προσπάθεια κατακτήσεως της Σελήνης από τον άνθρωπο είχε
πολιτικά κίνητρα και συγκεκριμένα τον ανταγωνισμό γοήτρου των δύο υπερδυνάμεων,
καθώς μαινόταν ο «Ψυχρός Πόλεμος». Αυτό όμως που την έκανε πραγματικότητα ήταν
η επιστημονική έρευνα και η ανάπτυξη της τεχνολογίας. Πέρα από τα επιτεύγματα
που δημιούργησε το ίδιο το πρόγραμμα «Απόλλων», η γενικότερη ώθηση που δόθηκε
στα διαστημικά προγράμματα που ακολούθησαν, μας αποκάλυψαν επιστημονική γνώση
που απέφερε αναρίθμητα κέρδη: Από τη δραματική βελτίωση των ηλεκτρονικών
υπολογιστών, των αυτοματισμών και των ιατρικών ανακαλύψεων, μέχρι την ανάπτυξη
συνθετικών υλικών, ευρύτατης, σήμερα διαδόσεως. Οι πρώτες «κυψέλες καυσίμου» με
πρακτική χρήση, αναπτύχθηκαν αποκλειστικά για λογαριασμό των αποστολών της
κατακτήσεως της Σελήνης.
Ακούγεται δίκαια και είναι ευρέως διαδεδομένη, η άποψη που
υποστηρίζει πως το οικονομικό κόστος των διαστημικών αποστολών είναι παράλογο,
τη στιγμή που άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα και η φτώχεια μαστίζει τεράστια
τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού.
Υπάρχει όμως και κάποιος αντίλογος: Το κόστος της
επιστημονικής γνώσεως είναι μικρότερο από το κόστος της επιστημονικής άγνοιας.
Ο απολογισμός των διαστημικών προγραμμάτων, με όρους
ανθρωπιστικούς και οικονομικούς είναι δύσκολο να αποκοπεί από τον γενικό
απολογισμό της έμφυτης τάσεως του ανθρώπου για τις ανακαλύψεις, την εξερεύνηση
και για την κατανόηση των μυστηρίων του κόσμου μας.
Πετροβούβαλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου