" H κρατικοκολεκτιβίστικη πανούκλα στα μυαλά των νέων" - ( απόσπασμα από βιβλίο -Μια άκρως νεοφιλελεύθερη άποψη για τα αίτια της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα )

Του Γιάννη Νικολή *

Η κριτική που συνήθως γίνεται στον κρατισμό αλλά και τον κολεκτιβισμό είναι πως είναι αναποτελεσματικοί. Σπάνια γίνεται λόγος για το ότι καταστρέφουν την προσωπικότητα και ειδικότερα την προσωπικότητα των νέων ανθρώπων.  

 

Προτείνεται κατ’ αρχήν στον αναγνώστη να αναλογιστεί το τι προτείνεται και "κυκλοφορεί" γύρω μας ως προς την κρατική φροντίδα για τους ανθρώπους (κατ’ ευφημισμό πολίτες). Το κράτος "Να υποστηρίξει τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα", "Να μεριμνήσει για τάξεις, στα σχολεία, μέχρι 15 μαθητών", "Να δώσει πλήρη αποζημίωση για τους μισθούς που χάθηκαν", "Να αυξήσει τους κρατικούς (τους λένε και δημόσιους) υπαλλήλους στο ΕΣΥ αλλά και την Εκπαίδευση", "Να αυξήσει τον αριθμό των καθαριστριών" κλπ, κλπ…

 

Φυσικά κανένας δεν μιλά για το πού θα βρει (το κράτος) αυτά τα χρήματα. Αυτό είναι συνήθως μια ασήμαντη λεπτομέρεια… Όλα αυτά όμως  υποδηλώνουν και κάτι ακόμη. Υποδηλώνουν ότι το κράτος καλείται (πρέπει) να φροντίζει τον καθένα. Ότι ο καθένας δικαιούται της κρατικής φροντίδας. Και φαίνεται ότι αυτή η αντίληψη να είναι πλέον αποδεκτή… σχεδόν αδιαμφισβήτητη.

 

Αλλά ακριβώς αυτή η παραδοχή, αυτή η βεβαιότητα ότι το κράτος είναι για να φροντίζει τους πάντες είναι η αρχή πολλών (σχεδόν όλων) των δεινών. Κι’ αυτό διότι όταν κάποιος εθίζεται στην κρατική φροντίδα συμβαίνουν σημαντικές "αλλοιώσεις" στην προσωπικότητα του. Οι "αλλοιώσεις" αυτές γίνονται ακόμη εντονότερες και "εγκαθίστανται" όταν η "ηθική" περί την κρατική φροντίδα γίνεται όχι μόνο αποδεκτή αλλά θεωρείται και υπέρτερη άλλων ηθικών αντιλήψεων και πρακτικών. 

 

Αλλά ας πάμε σε συγκεκριμένα σημεία. Όταν κάποιος εθίζεται στην κρατική φροντίδα και θεωρεί δεδομένο ότι αυτή "πρέπει" να παρέχεται, το επόμενο βήμα είναι ο εφησυχασμός. Το κράτος θα με φροντίσει σκέπτεται ένας νέος άνθρωπος στα 25 του και πρέπει να με φροντίσει. Ας αναλογιστεί ο καθένας τις συνδηλώσεις αλλά και τις "εσωτερικές" διαδικασίες που συνεπάγεται η αποδοχή αυτής της θέσης.

 

Αντί ένας νέος άνθρωπος να οραματίζεται το μέλλον του μέσα από έναν αγώνα για τη ζωή και την επιτυχία του αρχίζει να θεωρεί ότι η κρατική "φροντίδα" είναι η λύση. Αντί να προσανατολίζεται στη σκληρή εργασία δια της οποίας "κτώνται" τα αγαθά και η επιτυχία βλέπει άλλα πράγματα ως "ηθικά" και "δίκαια". Βλέπει τις κρατικές παροχές ως "ηθικές" και "δίκαιες".   

 

Σπάνια, φυσικά, υπάρχει η αντιπαραβολή της ηθικής της σκληρής εργασίας, της προσπάθειας για την επίτευξη  στόχων, του προσωπικού σχεδιασμού για εξέλιξη και γιατί όχι για πλουτισμό στη ζωή. Κι’ αυτό σε αντιδιαστολή με την "ηθική" διάσταση, δηλαδή την απαξία,  που περιέχει η αναμονή της κρατικής φροντίδας και του εφησυχασμού.

 

Είναι προφανές ότι η αναμονή της κρατικής φροντίδας και ο εφησυχασμός αποτελούν ηθικές απαξίες συγκρινόμενες με τη σκληρή εργασία, τον προσωπικό σχεδιασμό, τον αγώνα για την επίτευξη προσωπικών στόχων και γιατί όχι τον αγώνα για επαγγελματική και επιχειρηματική επιτυχία και πλουτισμό.

 

Κι’  όμως αυτές οι ηθικές απαξίες έχουν γίνει όχι μόνο αποδεκτές αλλά προβάλλονται επιπλέον ως οι μεγάλες "ηθικές" αρετές του κολεκτιβισμού αλλά και του κρατισμού.

Φτάνουμε έτσι στο σημείο ο νέος άνθρωπος να θεωρεί ότι δικαιούται χωρίς να κάνει κάτι, δηλαδή χωρίς να εργάζεται. Νέους ανθρώπους με αυτές τις αντιλήψεις μπορούμε να δούμε πολλούς γύρω μας. Είναι γενικά αυτοί που ξιφουλκούν για το κακό κράτος της καταστολής ενώ ταυτόχρονα διεκδικούν την κάθε είδους "κοινωνική" δηλαδή κρατική παροχή. Συνθήματα όπως "ΑΜΚΑ σε όλους", "Δωρεάν Ιατροφαρμακευτική Περίθαλψη για όλους" είναι από τα αγαπημένα των νέων της Ελλάδας σήμερα.

 

Φυσικά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία  οι διάφοροι "λόγιοι" αλλά και πολιτικοί δεν ανέδειξαν αλλά και δεν πρόβαλλαν το απολύτως εύλογο και καθοριστικό ερώτημα. Και ποιος θα πληρώσει (πληρώνει) γι’ όλα αυτά τα "δωρεάν". 

 

Και το ακόμη πιο δύσκολο ερώτημα είναι εντελώς στην "απέξω". Είναι έντιμο, ηθικό και δίκαιο να πληρώνουν για όλα αυτά τα "δωρεάν" οι άνθρωποι που μοχθούν για να παράγουν εμπορεύσιμα αγαθά και υπηρεσίες. Κι’ ακόμη χειρότερα ρωτήθηκαν αυτοί που παράγουν (και που φυσικά λεηλατούνται) αν αποδέχονται να πληρώνουν για όλα τα "δωρεάν". Και όταν τους "τα παίρνει" το κράτος για να παρέχει τα "δωρεάν" τότε ενεργεί με όρους ηθικής ή με όρους λεηλασίας;

 

Όμως τα πράγματα δεν σταματούν εδώ. Οι εθισμένοι στην κρατική "βοήθεια" και φροντίδα νέοι είναι απολύτως αναμενόμενο να χάνουν τα οράματα και τις φιλοδοξίες τους. Και τότε τι τους μένει να φανταστούν για τον εαυτό τους; Μα φυσικά μια θέση στο δημόσιο.

 

Άλλη μια εξαιρετική συνεισφορά του κολεκτιβισμού και του κρατισμού. Να έχουν μετατρέψει τη δουλειά στο κράτος ως τη μεγάλη "κοινωνική" κατάκτηση. Και όταν επιτυγχάνεται η περιπόθητη αυτή κατάκτηση της δουλειάς στο κράτος ακολουθούν άλλα. Τότε αρχίζουν οι διεκδικήσεις για αμοιβές, επιδόματα και παροχές που φυσικά είναι αδύνατον να δοθούν στους εργαζόμενους στην Ελεύθερη (όσο είναι ελεύθερη) Αγορά. Και είναι αδύνατον διότι οι εργαζόμενοι της Ελεύθερης Αγοράς είναι αυτοί που θα πληρώσουν τους τόσο "απαραίτητους" κρατικούς υπαλλήλους που κάνουν τόσο "απαραίτητες" δουλειές...

 

Ας αναλογισθεί ο καθένας το τι μπορεί να σημαίνει για μια κοινωνία ο εθισμός των νέων ανθρώπων στην κρατική φροντίδα εκ παραλλήλου με την ηθική απαξίωση των Επαγγελματικών και Επιχειρηματικών Οραμάτων για μια ζωή με επιτυχίες και πλούτο. Προφανώς η Ελληνική Κοινωνία είναι μια τέτοια κοινωνία. Μια κοινωνία με νέους που διεκδικούν την κρατική φροντίδα, λατρεύουν τις κρατικές παροχές, και που αναζητούν τις περιζήτητες θέσεις στο κράτος (το λένε και δημόσιο).

 

Είναι οι ίδιο νέοι που δεν τολμούν να οραματιστούν την επιχειρηματικότητα για την προσωπική τους άνοδο και γιατί όχι πλουτισμό. Που δεν προσανατολίζονται στη σκληρή εργασία για την κατάκτηση των ονείρων τους.  Που σε μεγάλο βαθμό μισούν την επιχειρηματικότητα και την επιτυχία θεωρώντας την "ανήθικη" και "εκμεταλλευτική". 

 

Είναι ακριβώς αυτά τα ιδεολογήματα με τα οποία "πότισαν" την Ελληνική Κοινωνία οι κολεκτιβιστές και οι κρατιστές και των οποίων τα αποτελέσματα ζούμε. Και τι άλλο μπορεί να φέρει μια "ηθική" προσανατολισμένη στις κρατικές παροχές; Εκτός από φτώχεια, μιζέρια και σκλαβιά;  

 

Η αλήθεια είναι ότι μια κοινωνία προσανατολισμένη στην "κρατική" φροντίδα παράγει και κάτι ακόμη εν αφθονία. Πρόκειται για ένα είδος ανθρώπου που παράγεται αφειδώς. Το είδος αυτό (των ανθρώπων) είναι οι λογής λογής κομματάνθρωποι που διαφεντεύουν το μεγάλο, σπάταλο και ληστρικό ελληνικό κράτος… για το καλό των υπηκόων (πολιτών) όπως ισχυρίζονται...

 

Από τα λίγα που εκτέθηκαν γίνεται φανερό, νομίζω, ότι ο αγώνας για να απαλλαγούμε από την κρατικοκολεκτιβίστικη πανούκλα (και ειδικότερα αυτή που έχει ενσταλαχθεί στα μυαλά των νέων)  ούτε καν έχει αρχίσει... 

 

* O κ. Γιάννης Νικολής είναι Ψυχίατρος, Ψυχαναλυτής Ομάδας, Διδάκτωρ Ψυχιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και ιδρυτής της Λέσχης Φιλελεύθερου Προβληματισμού στη Θεσσαλονίκη. Πρόσφατα ίδρυσε το "ΚΕΝΤΡΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ & ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ" εγκαταλείποντας την κρατική υγεία και εξέδωσε το νέο του βιβλίο υπό τον τίτλο "ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ στην ΕΛΛΑΔΑ της ΚΡΙΣΗΣ" από τις εκδόσεις "Θερμαϊκός"

 

 https://www.capital.gr/me-apopsi/3525695/h-kratikokolektibistiki-panoukla-sta-muala-ton-neon