Για να γίνεις γιατρός, πρέπει να πας στην Ιατρική. Για να γίνεις μηχανικός, πρέπει να πας στο Πολυτεχνείο. Για να γίνεις γονιός, τι εκπαίδευση παίρνεις ; (του Σαράντη Μιχαλόπουλου)

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΓΟΝΕΩΝ

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν άρχισαν να πηγαίνουν τα παιδιά μου σε παιδικό σταθμό, παρακολούθησα μαζί με τη γυναίκα μου ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που οργάνωνε ο σταθμός με τίτλο «Συμβουλευτική Γονιών». Εκεί άκουσα για πρώτη φορά με ένα τρόπο συστηματικό και επιστημονικό το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε σαν γονείς στα παιδιά μας.

Όντας άνθρωπος της Εκπαίδευσης (έκανα μαθήματα σαν Επιστημονικός Συνεργάτης στο ΕΜΠ), αλλά και με νωπή την εμπειρία από την πολυεθνική εταιρία στην οποία δούλευα, η οποία με προσέλαβε σαν μηχανικό, σύμφωνα με τις σπουδές μου και τις ανάγκες της θέσης για την οποία με πήρε, αλλά άρχισε από νωρίς να με εκπαιδεύει σε αντικείμενα εκτός του γνωστικού μου αντικειμένου (οικονομικά, εμπορικά, ανθρώπινου δυναμικού, κλπ.), έγραψα στην εφημεριδούλα που εξέδιδε ο Σταθμός μερικές σκέψεις μου για την ανάγκη εκπαίδευσης των γονιών.

Έλεγα λοιπόν ότι, ενώ εκπαιδευόμαστε για κάποιες συγκεκριμένες δουλειές που θα επιλέξουμε στη ζωή μας, δεν παίρνουμε καμία συστηματική και επιστημονική εκπαίδευση για τη πιο σοβαρή και σπουδαία δουλειά που θα κάνουμε, όσοι από εμάς δημιουργήσουν οικογένεια και παιδιά. Οι περισσότεροι, ιδίως τα δικά μου χρόνια, ξεκινούν με την ιδέα ότι η ανατροφή των παιδιών είναι κάτι απλό, για το οποίο δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από μία κοινή λογική ή και από κάποιες συμβουλές των δικών μας γονιών ή φίλων.

Η παραπάνω προσέγγιση είναι εξαιρετικά απλοϊκή, διότι, όπως κάθε δουλειά χρειάζεται εξειδικευμένη γνώση που την αποκτά κανείς μέσα από εκπαίδευση, έτσι και η ανατροφή των παιδιών χρειάζεται και αυτή επιστημονική γνώση, την οποία όλοι οι υποψήφιοι γονείς πρέπει να παίρνουν με κάποιο τρόπο.
Που να φανταστώ όμως ότι μετά από περίπου σαράντα χρόνια από τότε που έλεγα τα παραπάνω, θα ερχόταν η στιγμή που η μία μου κόρη θα προσέφερε εκείνη αυτή τη γνώση, στα πλαίσια της δικής της επαγγελματικής απασχόλησης. Αυτό δεν είναι απλώς δικαίωση. Είναι πραγματική ευτυχία.

Πέρα όμως από το καθαρά προσωπικό θέμα, υπάρχει και το γενικότερο θέμα κατάλληλης προετοιμασίας των υποψήφιων γονιών για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσουν την ανατροφή των παιδιών που θα φέρουν στον κόσμο. Χαρακτηριστικά είναι τα σχόλια δύο πολύ καλών μου φίλων που διάβασαν σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης τον παραπάνω προβληματισμό μου.

Έγραψε λοιπόν ο ένας : Έχεις απόλυτο δίκιο Σαράντη. Έπρεπε αυτά να τα ήξερα όταν μεγάλωνα τα παιδιά μου, που είτε λόγω ανωριμότητας, είτε λόγω βιοποριστικών αναγκών, ήμουν σε συνεχές άγχος και μέρος αυτού το διοχέτευα στα παιδιά μου.

Και ο άλλος συμπλήρωσε : Είχα την τύχη να παρακολουθήσω ένα ανάλογο πρόγραμμα στο Δήμο Γλυφάδας, το 1981. Σημαντική και πολύτιμη εμπειρία. Με είχε εντυπωσιάσει. Αργότερα ιδρύσαμε ένα σχολείο Future Kids στο Μαρούσι και οργανώναμε με μία συνεργάτιδα Παιδοψυχολόγο μαθήματα για γονείς. Μάλλον πρέπει όλοι οι γονείς να έχουν πτυχίο, πριν γίνουν. Διότι είναι πολύ εύκολο να γίνεις γονιός αλλά πολύ δύσκολο να Είσαι!

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι αν η κοινωνία πρέπει να ενεργοποιηθεί προς την κατεύθυνση αυτή, μέσω φυσικά της πιο άμεσης εκπροσώπησής της, δηλαδή την τοπική αυτοδιοίκηση.

Διερωτώμαι πόσο θα κόστιζε να εκπαιδευτούν σαν εκπαιδευτές κάποια κατάλληλα άτομα, κοινωνικοί λειτουργοί, παιδοψυχολόγοι, κλπ., που σίγουρα υπάρχουν σε κάποιες δημόσιες υπηρεσίες, και αυτά να αναλάβουν στη συνέχεια τη διεξαγωγή εκπαιδευτικών σεμιναρίων που θα απευθύνονται, χωρίς κόστος, σε νέους ανθρώπους αλλά και σε μεγαλύτερους, παντρεμένους ή και όχι.

Θα ήταν ή όχι κάτι τέτοιο μία ουσιαστική και πολύτιμη κοινωνική προσφορά, με ελάχιστο συνολικό κόστος για τους πολίτες ;

Πολλές φορές μιλάμε για παιδεία. Μιλάμε ακόμη για νοοτροπία (κουλτούρα) αλλά και για εξύψωση του επιπέδου των πολιτών. Και δεν συνειδητοποιούμε ότι αυτό δεν είναι θέμα μόνο του γενικότερου εκπαιδευτικού συστήματος. Είναι κυρίως θέμα άμεσων παρεμβάσεων, που μπορούν να γίνουν εύκολα και οικονομικά.

Εγώ, πολύ θα εκτιμούσα αν άκουγα μία Δημοτική Αρχή, να επαγγέλλεται τέτοιου είδους δράσεις. Και πολύ θα χαιρόμουν αν οι τοπικές κοινωνίες μπορούσαν να κινητοποιηθούν μόνες τους σε μία τέτοια κατεύθυνση και να «επιβάλουν» στις Δημοτικές Αρχές να κάνουν ενέργειες και σε τέτοια, τόσο καθοριστικά για το παρόν αλλά και το μέλλον της κοινωνίας, θέματα.