Ο μεταχριστιανισμός ως κρίση του ανθρώπινης ιστορίας (Πρωτοπρεσβύτερου Δημητρίου Θεοφίλου, M.D, Student Ph.D E.K.Π.Α)

 Ο μεταχριστιανισμός ως κρίση του ανθρώπινης ιστορίας

         Πρωτοπρεσβύτερου Δημητρίου Θεοφίλου, M.D, Student Ph.D  E.K.Π.Α

  Η δυσκολία να βρούμε τα αίτια και όχι τα συμπτώματα της αξιακής, υπαρξιακής και οντολογικής κρίσης μας, πάει αρκετά πίσω.

 Η πρακτική διακονία της ζωντανής και όχι της ακαδημαϊκής θεολογίας, και κατά συνέπεια της εκκλησιαστικής ποιμαντικής, καλείται σήμερα να ισορροπήσει ανάμεσα στο προχριστιανικό  παγανιστικό κόσμο, όπου δεσπόζουν ο αποκρυφισμός, η μαγεία και η δεισιδαιμονία και στο μεταχριστιανικό περιβάλλον όπου κυριαρχούν, η θρησκευτική αδιαφορία, η ουδετεροθρησκεία και το έλλειμμα ταυτότητας.

  Η σύγχρονη εκκλησιαστική πραγματικότητα λειτουργεί σαν να έχει λησμονήσει το ό,τι  η Εκκλησία έφερε μια νέα πρόταση ζωής¹, η οποία εδράζεται στην εμπειρικά βιωμένη βεβαιότητα, πως μετά την Ανάσταση του Χριστού δεν είναι πια ο θάνατος αυτός που καθορίζει τα ουσιώδη του βίου². Αυτό σημαίνει πως αντί να ανοίγεται στις σύγχρονες κοινωνικές και τεχνολογικές προκλήσεις με μια διάθεση γόνιμου και συνθετικού διαλόγου, είτε αποστασιοποιείται και γυρνάει τη πλάτη στα τεκταινόμενα, είτε αρέσκεται στα τελετουργικά λούσα και τις πρακτικές που χαρακτήριζαν άλλες εποχές δεσποτικών ελέω θεού ηγεσιών.

  Αυτό την κάνει να χάνει το τώρα και τις στιγμές που αυτό συνεπάγεται και να περνάει σε μια εικονική πραγματικότητα φαντασιακού μορφώματος, είτε προγονολατρείας και ομφαλοσκοπισμού, είτε παραλυσίας και εκστασιασμένου θαυμασμού,  μπροστά στη προέλαση του μεταχριστιανικού επιστημονικού και τεχνολογικού μοντέλου, το οποίο όμως αφού στερείται Θεό καθίστανται επικίνδυνο γι’  αυτή την ίδια την ανθρώπινη επιβίωση στο πλανήτη Γη.

  Σε αντιδιαστολή με τον κυρίαρχο διαρκώς μεταλλασσόμενο καπιταλισμό που διατηρεί με προφανή αλλά και συνεπή προς τα θεσπίσματά του τρόπο τα χαρακτηριστικά του, που διακρίνονται για αμοραλισμό, κανιβαλισμό, ατομισμό, αλαζονεία και ύβρη, τόσο ο μαρξισμός όσο και ο χριστιανισμός άλλα λένε και άλλα κάνουν. Είναι ηλίου φαεινότερο πως η μεγαλύτερη διάψευση του μαρξισμού υπήρξε ο υπαρκτός σοσιαλισμός με όλα τα συμπαρομαρτούντα θεωρητικά παρακλάδια του δεξιότερα ή αριστερότερα κομματικών ντιρεκτίβων, ενώ η μεγαλύτερη διάψευση του ευαγγελικού χριστιανισμού και των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων των τριών πρώτων αιώνων, υπήρξε ο συστημικά κρατικοδίαιτος θρησκειοποιημένος χριστιανισμός, που δεν άντεξε στους πειρασμούς της ιδιοκτησίας, του χρήματος, της δόξας και της εξουσίας, αλλά ενέδωσε… δίδοντας γη και ύδωρ στο κοσμοκράτορα του κόσμου τούτου.  Οπότε χριστιανοί και μαρξιστές έχουν κάτι κοινό, που αυτό είναι μια τέλεια θεωρία αλλά μια πλημμελέστατη ιστορική πραγματικότητα με πολύ αίμα, πόνο και οδύνη.

   Ο ευαγγελικός χριστιανισμός ήρθε στο κόσμο τούτο στον οποίο φύση και θέση δεν ανήκει, ως επαναστατικό εγερτήριο σάλπισμα, αποστασιοποίησης των χριστιανών, από επιλογές χωματένιες, εφήμερες και ταπεινωτικές για το ανθρώπινο πρόσωπο και την οντολογική προοπτική του, που δεν είναι άλλη από την Βασιλεία και την Δικαιοσύνη του Θεού³.

  Ο επαναστατικός χριστιανισμός γύρω στο 4^ο αιώνα αποδέχεται την πρόταση – παγίδα να εξουσιάσει και εκεί χάνεται το όνειρο, που σταδιακά αρχίζει να μετατρέπεται σε οδυνηρή βαβυλώνια αιχμαλωσία, με έσχατη κατάληξη την εφιαλτική ατμόσφαιρα που βιώνουμε σήμερα ως χριστιανικό αφήγημα, σαφώς παραχαραγμένο από την ευαγγελική του μήτρα, με ποιμένες ανεπίγνωστους και πιστούς  (ημίπιστους) «χαμένους στη μετάφραση», ανάμεσα στην δεισιδαιμονία και την αδιαφορία, στην άγνοια και την ημιμάθεια. Η σύγχρονη εκκλησιαστική μεταπρατική εκδοχή του ευαγγελίου, χαρακτηρίζεται για στόμφο, βερμπαλισμό, αυθεντία, μεγαλοπρεπές τελετουργικό, αδυναμία να επικεντρώσει στα πραγματικά αιτήματα του ανθρώπου και να δώσει περιεχόμενο και νόημα στη ζωή του, περιοριζόμενη σε ρόλο Μ.Κ.Ο δηλαδή πάροχο βιοσωματικών αναγκών και προτεραιοτήτων.

  Οι ποιμένες από θυσιασμένοι διάκονοι εσχάτης ταπείνωσης, έχουν μετατραπεί σε αυτάρεσκους ηγεμόνες και επίγειους τοποτηρητές μιας επουράνιας αυταρχικής δικανικής αυθεντίας⁴ σε εκδοχή επίγειας νομής εξουσίας.

  Η πολυτέλεια του χρόνου δεν υπάρχει πλέον, ο μεταχριστιανισμός είναι εδώ. Καθημερινά βεβαιώνεται εμπειρικά όλο και περισσότερο η άγνοια των ανθρώπων για ζητήματα που αν δεν ήταν κατά το παρελθόν αυτονόητα τουλάχιστον βρίσκονταν στο χώρο του επιστητού του μέσου ανθρώπου.

  Πριν από μερικές μόλις δεκάδες χρόνια ο Γ. Τσαρούχης προφητικά έγραφε: Θα είναι λυπηρό, αν σε λίγα χρόνια ένας ελληνόπαις με ρωτήσει όπως ένας μικρός γάλλος, όταν του έδειξα ένα μωσαϊκό της Μονής της Χώρας που παριστάνει το Χριστό: qui est ce monsieur? (Ποιος είναι αυτός ο κύριος;)⁵.

  Το ράισμα που επέφερε ο συστημικός χριστιανισμός στο ανθρώπινο πρόσωπο, ο μεταχριστιανισμός με την κυρίαρχη τεχνοκρατία και την αμοραλιστική επιστημοσύνη το διεύρυνε, κατακερματίζοντας σε θραύσματα τον ανθρώπινο νου και επιχειρώντας να πλήξει θανάσιμα την ανθρώπινη ψυχή.

 Αντίδοτο στο  δηλητηριώδη ιό της εκκοσμίκευσης, πάντα υπήρξε η κοινοτική διάσταση του εκκλησιαστικού γεγονότος ως τρόπος υπέρβασης κρίσεων, με κενωτικά χαρακτηριστικά του εγώ για χατίρι του εμείς.

 Η απάντηση της εκκλησίας καλείται να είναι ο τονισμός της αξίας του προσώπου στην μαζικοποίηση και η κοινοτική ζωή στον ατομισμό, με τις  δύο βιωμένες εκδοχές της, εκείνης του κοινοβιακού μοναχισμού και της άλλης της ζωντανής «εν τω κόσμω» ενορίας, οι οποίες καθίστανται επίκαιρες παρά ποτέ, για την υπέρβαση της κρίσης η οποία πρωτίστως είναι αξιακή,  υπαρξιακή και οντολογική.  

___________________________________________________

¹ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, Γ., (Πρωτοπρ.), Ενορία: Ο Χριστός εν τω μέσω ημών, Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1990, σ.26

² ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ, Γ., (Πρωτοπρ.), Δημιουργία και Απολύτρωση, Πουρνάρας, Θεσσαλονίκη 1983, σ.13

³ Ματθ. 6:33 «ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ,. καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν».  

⁴ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, Γ., (Πρωτοπρ.), Ενορία: Ο Χριστός εν τω μέσω ημών, Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1990, σσ. 16-23

⁵ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ, Γ., «Qui est ce monsieur?», περιοδικό Σύναξη τ.10 (1984), σ.73