Το σύγχρονο νόημα της 25ης Μαρτίου, 3 χρόνια πριν την επέτειο των 200 χρόνων από την εθνεγερσία.
Πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Θεοφίλου M.D, student Ph.D Ε.Κ.Π.Α
Ευρισκόμενοι σε μια ιστορική συγχρονία μεγάλων ανακατατάξεων, αλλά και σε μια γεωστρατηγική περιοχή που επιφυλάσσει μεγάλες εκπλήξεις, με επαναχάραξη συνόρων και ασύστολη πολυεθνική εκμετάλλευση ενεργειακών πηγών, νομίζω πως είναι επίκαιρο περισσότερο παρά ποτέ να τιμήσουμε τους αγωνιστές προγόνους μας.
Με τρόπο όμως πρακτικό και όχι άτολμο, εθιμοτυπικό και ουδέτερο. Είναι βεβαιωμένο ιστορικά πως οι εθνικιστικές κορώνες, δεν οδήγησαν ποτέ πουθενά τούτο τον κυματοδαρμένο τόπο. Αλλά και από την άλλη η σημερινή ισοπέδωση των πάντων οδηγεί από άλλο δρόμο στο ίδιο αποτέλεσμα, που έχει να κάνει με μια εθνική και πολιτισμική αμνησία, που επιχειρείται να συντελεστεί με τις ευλογίες «προοδευτικών» κυβερνήσεων, απαίδευτων ανθρώπων, και λοβοτομικών επιλογών.
Είναι γενικότερα παραδεκτό σήμερα πως η επανάσταση του 1821 δεν εκπλήρωσε τους σκοπούς και τους στόχους της, για ένα κοινωνικά δίκαιο κράτος, με σύνορα πολύ πιο ευρύχωρα, από το κολοβωμένο μόρφωμα που μας εξασφάλισε η «σωτήρια» παρουσία των μεγάλων πατρώνων μας (Άγγλων – Γάλλων - Ρώσων), όταν αυτοί παρενέβησαν για να μας σώσουν από τις τούρκο-αιγυπτιακές ορδές που σάρωναν τα πάντα στο πέρασμά τους, ενώ οι πρόγονοί μας όπως και εμείς σήμερα εξασκούσαν το εθνικό σπορ της αδελφοφάγου διχόνοιας, σκοτώνοντας αδελφός τον αδελφό.
Η παρουσία όλων αυτών των παγκόσμιων χωροφυλάκων της εποχής ήταν απαραίτητη για να εξασφαλίσει ένα ακίνδυνο κολοβωμένο κρατίδιο στο μαλακό υπογάστριο της οθωμανικής αυτοκρατορίας, το οποίο όχι μόνο δεν θα απειλούσε τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα και οράματα, αλλά θα συντελούσε με διάφορες μαριονέτες κυβερνητών στο να διασφαλιστούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όπως άλλωστε γίνεται μέχρι και σήμερα, τα συμφέροντά τους. Έτσι λοιπόν είναι αυταπόδεικτο ότι ουδέποτε υπήρξε εθνική ανεξαρτησία και κατά συνέπεια εθνική κυριαρχία του ελληνικού λαού μέσα στην ίδια του τη πατρίδα.
Οι μεγάλες προστάτιδες δυνάμεις στην προσπάθειά τους να γίνουμε ένα πειθήνιο προτεκτοράτο τους, έκαναν ένα λάθος το οποίο όμως «διόρθωσαν» πολύ σύντομα πριν τα πράγματα πάρουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις σε βάρος των κυριαρχικών τους πλέον δικαιωμάτων, ως ιδιοκτητών του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Το λάθος αυτό ήταν η άνοδος του ευπατρίδη Ι. Καποδίστρια στην ηγεσία της χώρας. Ο Καποδίστριας δοκιμασμένος πολιτικός μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι της εποχής, ήταν αποφασισμένος να κάνει τομές και να σπάσει αποστήματα, καταστάσεις που δεν ήταν σε καμία περίπτωση διατεθειμένοι να δεχθούν τα ντόπια συμφέροντα με τους ξένους προστάτες τους, έτσι δεν άργησε να βρεθεί ένας πληρωμένος πιστολέρο της εποχής για να λύσει το ζήτημα με άμεσο και αποτελεσματικό τρόπο μεν, που θα στοίχιζε στο έθνος δε ξενόφερτες βαυαρικές και δανέζικες δυναστείες που ούτε είχαν ούτε απόκτησαν ποτέ καμία σχέση με τη πατρίδα μας, για αυτό και δεν «μόλυναν» ποτέ το γαλάζιο αίμα τους με το δικό μα κόκκινο τολμώντας κάποια επιμιξία, με εξαίρεση τον τολμηρό διάδοχο Αλέξανδρο τον οποίο οι ίδιοι δολοφόνησαν.
Η επανάσταση του 1821 δεν αφέθηκε ποτέ να ολοκληρωθεί με κλήρο στους ακτήμονες, μερτικό στους πεινασμένους και εξαθλιωμένους αγωνιστές οι οποίοι μετατράπηκαν σε μικρό χρονικό διάστημα σε ληστές που απηνώς καταδίωκε η ελληνο-βαυαρική χωροφυλακή. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του θεσσαλικού κάμπου όπου μετά την απομάκρυνση των τούρκων πέρασε στα χέρια των κοτζαμπάσηδων και των τσιφλικάδων, αφήνοντας τους κατοίκους του κολίγες και πάλι.
Το ότι όμως δεν εκπληρώθηκαν οι σκοποί και τα οράματα, στο σύνολό τους δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως το εγχείρημα δεν ήταν συναρπαστικό και το αποτέλεσμα ευκαταφρόνητο. Και αυτό σημαίνει πως δόθηκε η ευκαιρία στον ελληνισμό για άλλη μια φορά, μέσα από τα κομμάτια του να βγει δυνατότερος και άξιος συνεχιστής της αρχαίας και βυζαντινής του ιστορίας (σε αυτό το σημείο ξέρω πως οι «αριστερούληδες αυτό-προσδιοριζόμενοι ως προοδευτικοί» έχουν ένα μεγάλο ζήτημα με την ελληνικότητα του βυζαντίου ως ιστορική συνέχεια του ελληνισμού, αλλά αυτή η ιδεολογική αναπηρία, οφείλεται στο ότι διαβάζουν την ιστορία με κομματικές ντιρεκτίβες και αποφάσεις ολομελειών).
Σήμερα 197 χρόνια μετά είμαστε μπροστά σε προκλήσεις που έχουν πολλά κοινά με την εποχή εκείνη, τότε επιδιώκονταν από τους ισχυρούς της εποχής, ο έλεγχος των θαλασσών για την εξασφάλιση της διακίνησης των εμπορικών αγαθών, όπως επίσης και ο γεωπολιτικός έλεγχος της ανατολικής Μεσογείου. Σήμερα τη διακίνηση του εμπορίου την έχει αναλάβει η παγκοσμιοποίηση διαμέσου του διαδικτύου, της τεχνολογίας, των σύγχρονων μέσων μεταφοράς, όλοι είναι μέρος ή μέλος μια παγκόσμιας νέας οικονομικής κατάστασης, οπότε το ενδιαφέρον έχει στραφεί στην ενέργεια η οποία λιγοστεύει. Έτσι όποιος αποκτήσει πρόσβαση σε ενεργειακά κοιτάσματα, πετρελαίου, φυσικού αερίου, ουρανίου και λοιπών εξωρύξιμων υλικών αυτός θα είναι και ο κερδισμένος, σύμφωνα με τη κανιβαλική καπιταλιστική Magna Charta ενώπιον της οποίας σήμερα υποκλίνονται οι πάντες.
Η ανατολική μεσόγειος είναι έτοιμη να αναφλεχθεί πλήρως για άλλη μια φορά.
Σήμερα 3 χρόνια πριν τον εορτασμό των 200 ετών από την εθνεγερσία του ’21, αποτελεί ζητούμενο πόσοι νεοέλληνες θα έπιαναν τα όπλα για να υπερασπιστούν Χριστό, Πατρίδα και Οικογένεια σε μια εποχή ξεχαρβαλώματος, κατάρρευσης και γελοιοποίησης των πάντων. Εδώ και πολλά χρόνια πριονίζουμε το κλαδί που καθόμαστε πάνω του. Αυτό ο κλαδί τελικά κόπηκε και πέσαμε στο κενό. Τώρα βρισκόμαστε διασωληνωμένοι στην εντατική με πλήρη αμνησία της ταυτότητάς μας, των αγώνων μας, της ιστορίας μας, έτσι ώστε να μπορέσουμε να αυτό-προσδιοριστούμε στο σήμερα και να δούμε τι θα κάνουμε ενωμένοι και συνεννοημένοι για το ζοφερό αύριο που ήδη μας χτυπάει τη πόρτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου