Τη δεκαετία του '60, στην πραγματικότητα τη δεύτερη μεταπολεμική, διότι μέχρι το 1949 έπαιζε ο εμφύλιος, η Ελλάδα άκουγε “Νέο Κύμα”. Τραγούδια μελωδικά μπαλαντιάρικα, με στίχο ποιητικό και μαστορεμένο.
Πριν σκάσουν μύτη τα σκυλάδικα της εθνικής οδού και τα μπουζούκια της παραλιακής, οι μπουάτικοι τραγουδιστές και συνθέτες του Νέου Κύματος είχαν περιχαρακωθεί στης Πλάκας τις γειτονιές.
Πέθανε ακριβώς πριν ένα χρόνο ο Λάκης Παπάς. Όταν τον άκουσα από το κρατικό ραδιόφωνο στο “Μανούλα μου” του Μάνου Χατζηδάκι είπαμε με την παρέα να πάμε στο “μαγαζί” που τραγουδούσε.
Ήταν ένα δωμάτιο, όχι με περισσότερες από 15-17 μικρού μεγέθους καρέκλες, για να χωράνε όλες, και είχαμε πληρώσει το βερμούτ 20 δραχμές, σήμερα 6 λεπτά του ευρώ.
Πρεβεζάνος ο Λάκης Παπάς, ήταν 76 χρονών.
Ναι, ήταν μία άλλη Ελλάδα εκείνη του Χατζηδάκι και του Θεοδωράκη, του Σταυρίδη και του Φωτόπουλου, του 1-1-4 και της Ένωσης με την Κύπρο, του ελαφρολαϊκού τραγουδιού, μετά του Νέου Κύματος και του πολιτικού τραγουδιού. Μετά ήρθε το ξεσάλωμα, η κραιπάλη, το μνημόνιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου