- Το θλιβερό αποτύπωμα του «Genocide Joe» Μπάιντεν στην παγκόσμια γεωπολιτική σκηνή και η αδυναμία των ΗΠΑ να αναχαιτίσουν την άνοδο των BRICS+ που αποτελούν το αντίπαλο δέος ● Το τεράστιο φιάσκο του Αφγανιστάν, τα πεταμένα λεφτά στην Ουκρανία και το τελευταίο λάθος «ποντάρισμα» στον σφαγέα Νετανιάχου.
Δεν συνηθίζω να ανατρέχω σε παλιά μου κείμενα – πάντα πίστευα στη ρήση του Μαρκ Τουέιν ότι εμείς οι δημοσιογράφοι είμαστε ιστορικοί του παρόντος, και άρα κρινόμαστε πρωτίστως από το τι γράφουμε σήμερα, την ώρα που τα γεγονότα τρέχουν, κι όχι από το τι γράψαμε πριν από χρόνια. Ομως νομίζω ότι σε ένα τέτοιο «απολογιστικό» κομμάτι για την τραγική -τόσο για τον υπόλοιπο κόσμο όσο και για την ίδια την ατλαντική υπερδύναμη- τετραετία του «Genocide Jοe» Μπάιντεν, αξίζει να παραθέσω μερικές αράδες από το «προφίλ» («Ενας πρόεδρος... κατά λάθος», στη στήλη «Προσωπική Υπόθεση») του μετέπειτα πλανητάρχη, που έγραψα τον Αύγουστο του 2020.
«Πρόκειται κατά γενική ομολογία για έναν ελάχιστα ικανό, άχρωμο και άοσμο, αλλά συνάμα πολεμοχαρή, βαθιά συντηρητικό και εν πολλοίς αντιπαθητικό πολιτικό, που... δεν τον γουστάρει πραγματικά κανένας! (...) Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ομπάμα, που πριν από δώδεκα χρόνια αναγκάστηκε να τον επιλέξει ως αντιπρόεδρό του για να ισορροπήσει τις αντιδράσεις της “μετριοπαθούς” (διάβαζε: δεξιάς) πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος, δεν τον “πιστεύει” – πριν από λίγες μέρες φέρεται να είπε την επική ατάκα: Ποτέ μην υποτιμάς την ικανότητα του Τζο να τα “σκατώσει”!»
(...)
«Δυστυχώς, η υποτιθέμενη “μετριοπάθεια” του (άκρως συστημικού) Μπάιντεν περιορίζεται μόνον εντός ΗΠΑ. Ως... μόνιμο μέλος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας, αλλά και ως αντιπρόεδρος του Ομπάμα, ο Μπάιντεν υπήρξε ένας από τους πιο πολεμοχαρείς και επεμβατικούς Αμερικανούς πολιτικούς, υποστηρίζοντας όλες ανεξαιρέτως τις πολεμικές περιπέτειες των ΗΠΑ, με μόνη εξαίρεση τον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο το 1991. Οντας φανατικός “ψυχροπολεμιστής” και αντι-Ρώσος, ο Μπάιντεν πρωτοστάτησε στη διάλυση και τον βομβαρδισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας, την επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, την εισβολή στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, τον συριακό εμφύλιο, τη διάλυση της Λιβύης και φυσικά στον πρόσφατο εμφύλιο στην Ουκρανία και την ντε φάκτο διχοτόμηση της άτυχης αυτής χώρας, όπου έπαιξε και προσωπικό ρόλο – ίσως μάλιστα και με το αζημίωτο, αν έχουν βάση οι κατηγορίες για την εμπλοκή του γιου του, Χάντερ».
(...)
«Πολλοί στην Ελλάδα πιστεύουν ότι ο Μπάιντεν είναι φιλέλληνας ή τέλος πάντως πιο “αντι-Τούρκος” από τον υποτίθεται “φιλοερντογανικό” Τραμπ. Κάνουν μεγάλο λάθος – ο Μπάιντεν είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα αντι-Ρώσος. Η όποια αντιπαράθεσή του με την Τουρκία, όπως και η πιθανολογούμενη εμπλοκή των ΗΠΑ στο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν το 2016, σχετίζεται πρωτίστως με την οργή της υπερδύναμης για τη γενικότερη λυκοσυμμαχία του... “αλανιάρη” Ερντογάν με τον Πούτιν και όχι με την ξαφνική αγάπη του για τους λαούς της Ελλάδας, της Ουκρανίας και όποιας άλλης μικρής χώρας έχει την ατυχία να βρεθεί καταμεσής στον εκάστοτε νερότοπο, την ώρα που πλακώνονται τα βουβάλια για το ποιο θα πρωτοπιεί...».
Fast forward στα τέλη του 2024, και ο απλά επικίνδυνος τότε Μπάιντεν φεύγει τρεκλίζοντας από τον Λευκό Οίκο αφήνοντας πίσω του έναν πλανήτη γεμάτο ενεργές πολεμικές εστίες, με βουνά από σκοτωμένους και αποκαΐδια, κι ένα παγκόσμιο ιμπέριουμ σε πλήρη αποδρομή. Η θητεία του, που ξεκίνησε το καλοκαίρι του ’21 με την εξευτελιστική για την υπερδύναμη «Απόδραση από την Καμπούλ» και την εγκατάλειψη του Αφγανιστάν στους Ταλιμπάν, μετά από είκοσι χρόνια κατοχής και κάπου ένα τρισεκατομμύριο πεταμένα δολάρια, γρήγορα ταυτίστηκε και σίγουρα θα μείνει στην Ιστορία πρωτίστως για την προσωπική εμπλοκή του στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο, ένα καταστροφικό για όλο τον κόσμο «πρότζεκτ» για το οποίο ο Μπάιντεν εργάστηκε σκληρά εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια...
Μπορεί ο Τραμπ να είναι αξεπέραστος δημαγωγός και γεννημένος ψεύτης, αλλά σίγουρα δεν λέει ψέματα όταν υποστηρίζει ότι η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν θα είχε γίνει ποτέ με εκείνον στην προεδρία. Οχι γιατί ο... βαρυΜAGAς Ντόναλντ είναι φίλος με τον Πούτιν, δεν υπάρχουν φιλίες στη (γεω)πολιτική, αλλά πολύ απλά γιατί αυτός και το επιτελείο του θεωρούν (και σωστά) τη ραγδαία ανερχομένη Κίνα ως βασικό αντίπαλο της Αμερικής το επόμενο διάστημα και γι’ αυτό ήθελαν και θέλουν να εμποδίσουν πάση θυσία την περαιτέρω σύσφιγξη της συμμαχίας μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου.
Αντίθετα, ο Μπάιντεν και οι φανατικοί... Ρωσο-φάγοι επιτελείς του (Μπλίνκεν, Νούλαντ, Σάλιβαν και δεν συμμαζεύεται) έπαιξαν τα ρέστα τους στην Ουκρανία, πίστεψαν στο ίδιο τους το παραμύθι περί «Τέλους της Ιστορίας» και διάλυσης της Ρωσίας. Αλλά, καθώς πλησιάζουμε στις χίλιες μέρες από την επίσημη έναρξη του «πολέμου δι’ αντιπροσώπων» με το Κρεμλίνο -που όμως στην πραγματικότητα άρχισε επί Ομπάμα, το 2014- βρίσκονται αντιμέτωποι με μια κολοσσιαία στρατηγική ήττα, που δεν αποκλείεται να αποτελέσει τη χαριστική βολή στη σύντομη περίοδο της αμερικανικής παντοκρατορίας. Κοντολογίς, ο Ομπάμα δικαιώθηκε καθώς ο Τζο Μπάιντεν τα... σκάτωσε και πάλι!
Οι ΗΠΑ, βλέπετε, μπορεί να παραμένουν πανίσχυρες, να διαθέτουν σήμερα περισσότερες από 800 στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο και να ελέγχουν ακόμη σε μεγάλο βαθμό -μαζί με τους ξεπεσμένους Ευρωπαίους «συμμάχους»/ακολούθους τους- το διεθνές νεο-αποικιακό οικονομικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά απέτυχαν παταγωδώς να «γονατίσουν» τη Ρωσία και, το χειρότερο, άθελά τους επιτάχυναν τη νομοτελειακή σύγκλιση της... υπόλοιπης ανθρωπότητας ενάντια στην ηγεμονία τους. Σύγκλιση που αποτυπώθηκε περίτρανα στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής της ομάδας των BRICS+ στο Καζάν, όπου είδαμε να παίρνει σάρκα και οστά ο μεγαλύτερος εφιάλτης των Αμερικανών νεοσυντηρητικών «εγκεφάλων»: μια συμμαχία δεκάδων κρατών του «Παγκόσμιου Νότου» με θεμέλιο λίθο τον σινο-ρωσικό/ευρασιατικό άξονα και κεντρικό στόχο την απαλλαγή από τη δικτατορία του δολαρίου και των ελεγχόμενων από τις ΗΠΑ χρηματοπιστωτικών μηχανισμών... Και η ταχύτατη γιγάντωση αυτής της ετερόκλητης όσο και δυνάμει ακατανίκητης παγκόσμιας συμμαχίας είναι, σε τελική ανάλυση, δημιούργημα της αυτοκρατορικής υπεροψίας του Μπάιντεν και των ομοϊδεατών του!
Ο γηραλέος ηγεμόνας είχε βέβαια τον τελευταίο καιρό ακόμη μια ευκαιρία να προστατεύσει το αμερικανικό ιμπέριουμ από τη ραγδαία παρακμή: το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να τηρήσει στοιχειωδώς τις φραστικές «κόκκινες γραμμές» του και να προστατεύσει τον άμαχο πληθυσμό της Γάζας και εσχάτως του Λιβάνου από τη δολοφονική μανία του Νετανιάχου, με την ακροδεξιά κυβέρνηση του οποίου υποτίθεται πως είναι στα μαχαίρια πολύ πριν από την 7η Οκτωβρίου του ’23. Οχι όμως: ο «Γενοκτονικός Τζο» επέλεξε να γίνει συμπολεμιστής και συνένοχος στα αμέτρητα εγκλήματα πολέμου του σιωνιστικού καθεστώτος, χάνοντας κάθε κύρος σε μια περιοχή όπου οι ΗΠΑ κυριάρχησαν -με την πειθώ, το χρήμα και την ωμή βία- για περισσότερες από επτά δεκαετίες!
Θα αλλάξει άραγε κάτι με την επικείμενη εκλογή της Κάμαλα ή του Τραμπ; Δύσκολο να το πει κανείς. Το consensus είναι πως όποιος και να νικήσει θα αναγκαστεί σύντομα, ίσως και στις αρχές του 2025, να «τραβήξει την πρίζα» στη στήριξη του Κιέβου και να αποδεχτεί τα τετελεσμένα στη ρωσο-ουκρανική σύρραξη, προτού οι Ρώσοι φτάσουν στον Δνείπερο - με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το ήδη πεσμένο γόητρο και ηθικό της «συλλογικής Δύσης». Εκεί που ίσως υπάρξει κάποια διαφοροποίηση μεταξύ των δύο μονομάχων των εκλογών είναι στη διαχείριση του μεσανατολικού εφιάλτη, όπου η Κάμαλα φαίνεται (στα λόγια τουλάχιστον) λίγο πιο έτοιμη να «φρενάρει» τον χασάπη Νετανιάχου ή τον όποιο διάδοχό του περιορίζοντας έστω την τροφοδοσία της ισραηλινής γενοκτονικής μηχανής, σε αντίθεση με τον Τραμπ, που πριν από λίγες μέρες είπε ανοιχτά ότι στη θέση του κολλητού του «Μπίμπι» θα βομβάρδιζε τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν! Και βέβαια ο ανεξέλεγκτος Τραμπ είναι σίγουρο πως, αν εκλεγεί, και ανεξάρτητα με το τι θα κάνει με τη Ρωσία, θα κλιμακώσει άμεσα τον οικονομικό πόλεμο, επιβάλλοντας βαρύτατους δασμούς σε βάρος της Κίνας, αλλά και της Ευρώπης. Αλλά όλα αυτά είναι εικασίες - η κατάμαυρη κληρονομιά του Ηγεμόνα Που Τα Σκάτωσε θα μας συνοδεύει για πολλές δεκαετίες...
AP PHOTO
Δύο πακέτα υποσχέσεις για «νέο» αμερικάνικο όνειρο
Οι βασικοί πυλώνες των προεκλογικών υποσχέσεων Κάμαλα Χάρις και Ντόναλντ Τραμπ ● Η Δημοκρατική υποψήφια επικεντρώνεται στη μεσαία τάξη με «σημαία» την καταπολέμηση της ακρίβειας και την αύξηση των μισθών, ο Ρεπουμπλικανός τέως πρόεδρος ετοιμάζει κατάργηση δασμών και φοροαπαλλαγές για τους (πολύ) πλούσιους
Τόσο ο Ρεπουμπλικανός μεγιστάνας με το απύλωτο στόμα όσο και η Δημοκρατική πρώην εισαγγελέας με την «plan b» υποψηφιότητα πλασάρουν αρκετά διαφορετικά, μεταξύ τους, προγράμματα – αν και ο όρος δεν έχει το στα καθ’ ημάς περιεχόμενο.
«Πρόγραμμα της Κάμαλα; Γιατί; Κανείς στην Αμερική δεν πείθεται να ψηφίσει από ένα πολυσέλιδο κείμενο» έλεγε έμπειρος πολιτικός αναλυτής τον περασμένο Ιούλιο, όταν εκτροχιάστηκε η επανεκλογή του προέδρου Μπάιντεν. Με υποσχέσεις επί παραγγελία γίνεται η δουλειά στο Αμέρικα. Με γκρίζες ζώνες και εντυπωσιοθηρία.
Δύο πακέτα υποσχέσεις για «νέο» αμερικάνικο όνειρο διεκδικούν την ψήφο των τουλάχιστον 160 εκατομμυρίων πολιτών που εκτιμάται ότι θα συμμετάσχουν στη διαδικασία της ερχόμενης Τρίτης. Παράλληλα με την κοινή ρητορεία για το «μεγάλο μας έθνος» οι δύο μονομάχοι διασταυρώνουν τα ξίφη τους σε πέντε βασικά ζητήματα εσωτερικής πολιτικής. Οικονομία, μετανάστευση, κλιματική κρίση, περίθαλψη και δημόσια τάξη.
Αυτά θα ακτινογραφήσουμε εν συντομία εδώ, αφήνοντας για τις διπλανές σελίδες την εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης και τα γυναικεία ζητήματα, ιδίως τη νομοθεσία για την άμβλωση.
«Είναι [πάλι] η οικονομία, ηλίθιε...»
Τη διαπίστωση-υπενθύμιση «Είναι η οικονομία, ηλίθιε...» την επινόησε ο Τζιμ Κάρβιλ, περιβόητος σύμβουλος του Δημοκρατικού Μπιλ Κλίντον στην επιτυχημένη προεδρική εκστρατεία του 1992. Οποιος πολιτικός την παραβλέπει, κακό του κεφαλιού του.
Η Κάμαλα Χάρις ποντάρει γερά στην καθημερινότητα της μεσαίας τάξης. Λέει ότι θα ρίξει τις τιμές στα σούπερ μάρκετ, θα ελαφρύνει φορολογικά τους νέους γονείς, θα στηρίξει την αγορά πρώτης κατοικίας και την ανάπτυξη οικιστικών περιοχών. Επίσης ότι θα διπλασιάσει το κατώτατο ωρομίσθιο από τα 7,25 δολάρια στα 15. Το μεγάλο κεφάλαιο την ακούει με προσοχή: το συντηρητικό περιοδικό «Economist» μόλις ανακοίνωσε ότι τη στηρίζει.
Ο Ντόναλντ Τραμπ παραφράζει το κεντρικό του σύνθημα και υπόσχεται «να ξανακάνει την Αμερική οικονομικά προσιτή» (to make America affordable again). Πώς; Επιβάλλοντας δασμούς-χαράτσια σε όλα τα εισαγόμενα είδη. Μέχρι... 60% για τους βασιλιάδες του διεθνούς εμπορίου, τους Κινέζους. Οταν τον προειδοποιούν ότι αυτό θα εξακοντίσει τις τιμές στο όρος Μακ Κίνλεϊ, το υψηλότερο της χώρας (6.194 μέτρα, στην Αλάσκα), σουφρώνει απαξιωτικά τα χείλη. Χαρίζει φοροαπαλλαγές σε όλους, φυσικά και στους κροίσους ομοίους του. Και απαιτεί να έχει λόγο στις αποφάσεις της FED, της ομοσπονδιακής κεντρικής τράπεζας, γιατί «το παράκανε με τα υψηλά επιτόκια».
Ανθρωποι και σκουπίδια
Περίπου 11 εκατομμύρια μετανάστες ζουν στις ΗΠΑ με προβληματικά ή ανύπαρκτα «χαρτιά» (στοιχεία 2022). Το (αντι)μεταναστευτικό είναι προνομιακό πεδίο για τον ακροδεξιό Τραμπ ο οποίος λέει ότι η χώρα κατάντησε «σκουπιδότοπος μεταναστών», ότι θα ολοκληρώσει το μισοχτισμένο τείχος στα σύνορα με το Μεξικό και ότι θα υλοποιήσει τη μαζικότερη επιχείρηση απελάσεων στην Ιστορία. Θέλει να εμπλέξει και τον στρατό, μια ιδέα που δεν πολυαρέσει στους τετράστερους στρατηγούς του Πενταγώνου.
Η Χάρις ξέρει ότι δει δη χρημάτων. Το Δημόσιο καλύπτει σήμερα μόνο 41.000 κλίνες σε κέντρα κράτησης και οι επιστροφές στις χώρες προέλευσης κοστίζουν. Γι’ αυτό επιμένει σε διακομματική συμφωνία αυστηροποίησης των ελέγχων και οργάνωσης των μηχανισμών του ανθρωποκυνηγητού.
Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι οι περισσότερες απελάσεις μεταναστών μέχρι τώρα δεν έγιναν επί προεδρίας Τραμπ, αλλά επί Μπαράκ Ομπάμα (432.000 άνθρωποι το 2013).
Μπίζνες στον φλεγόμενο πλανήτη
Στην κλιματική αλλαγή η Χάρις νομίζει ότι έχει το πάνω χέρι, γιατί η κυβέρνηση Μπάιντεν στήριξε με δισεκατομμύρια δολάρια τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τον έλεγχο των ρυπογόνων βιομηχανιών και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Ωστόσο ο Τραμπ πείθει αρκετούς Αμερικανούς ότι η ανθρωπογενής υπερθέρμανση είναι κόλπο και ότι η τσέπη τους θα υποφέρει λιγότερο αν βάζουν φτηνή βενζίνη στα θηριώδη αμάξια τους.
Οι μπίζνες στον φλεγόμενο πλανήτη καλά κρατούν, γι’ αυτό και οι δύο υποψήφιοι κλείνουν το μάτι στους Αμερικανούς πετρελαιάδες, ο ένας με το σύνθημα υπέρ των νέων γεωτρήσεων «Τρύπα, μωρό, τρύπα» («Drill, baby, drill»), η άλλη με την υποστήριξη καταστρεπτικών για το περιβάλλον μεθόδων εξόρυξης πετρελαίου όπως η υδραυλική ρηγμάτωση (fracking).
Τι οφείλω, γιατρέ μου;
Ο «γάτος» Κάρβιλ είχε αναρτήσει άλλες δύο φράσεις στο στρατηγείο του Κλίντον το 1992. Λιγότερο διάσημες, όχι λιγότερο ουσιώδεις. «Αλλαγή εναντίον μεγαλύτερης δόσης από τα ίδια» (Change VS more of the same) και «Μην ξεχνάς την υγειονομική περίθαλψη» (Don't forget health care). Ως προς την Υγεία, η μεν Χάρις επικαλείται ότι ο Μπάιντεν μείωσε τις τιμές πολλών συνταγογραφούμενων φαρμάκων και δηλώνει έτοιμη να απαλλάξει τρία εκατομμύρια φτωχούς Αμερικανούς από δυσβάστακτο συνολικό χρέος επτά δισεκατομμυρίων δολαρίων σε πολιτειακά ταμεία υγείας.
Ακόμη και ο Τραμπ, που κάποτε θα κατέλυε το κάστρο του λεγόμενου Obamacare, του ομοσπονδιακού συστήματος περίθαλψης για 45 εκατομμύρια ανθρώπους, τώρα λέει πως θα το διατηρήσει εκχωρώντας τμήμα του σε ιδιώτες. Υπόσχεται κι αυτός να ρίξει τις τιμές των φαρμάκων.
Οπλα, νόμος και τάξη
Ως προς τη δημόσια ασφάλεια, η Χάρις διαβεβαιώνει ότι «ξέρει από εγκληματίες», υπονοώντας και τις δικαστικές περιπέτειες του αντιπάλου της. Η καταστολή είναι η πρώτη λύση στη χώρα των δύο εκατομμυρίων φυλακισμένων και των 350+ εκατομμυρίων όπλων σε χέρια ιδιωτών. Η Δημοκρατική υποψήφια αφενός αποκαλύπτει ότι είναι κάτοχος όπλων, από την άλλη ζητάει αυστηρότερους ελέγχους για την πώληση ημιαυτόματων και αυτόματων όπλων – κάτι για το οποίο θα χρειαστεί έγκριση του Κογκρέσου.
Ο Τραμπ δεν έχει τέτοιες ευαισθησίες. Απευθυνόμενος στους πανίσχυρους λομπίστες της Εθνικής Ενωσης Οπλων (NRA) είπε ότι είναι «ο καλύτερος φίλος τους». Και ότι θα πατάξει διά της κρατικής βίας νεανικές συμμορίες, οργανωμένο έγκλημα, εμπόρους ναρκωτικών κ.λπ.
Τελευταίο ζήτημα, αλλά όχι έσχατο: η πίστη στη δημοκρατική νομιμότητα. Ο Τραμπ ακόμη αρνείται ότι έχασε στις εκλογές του 2020 και αποποιείται τις ευθύνες του για την αιματηρή εισβολή στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου 2021. Οσοι θερμοκέφαλοι συμφωνούν μαζί του ονειρεύονται τον δεύτερο γύρο.
ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ «ΕΦ.ΣΥΝ.» 03.11.24 16:00
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου