Τασούλας for President

Πόσο ωραίο θα ήταν η χώρα να έστελνε στην Προεδρία της Δημοκρατίας ένα φωτισμένο πρόσωπο που θα συμβόλιζε ακριβώς την αντίθεση σε αυτό τον νέο, βάρβαρο κόσμο που βιώνουμε…

H επιλογή Τασούλα εκ μέρους του Μητσοτάκη ήθελε να ικανοποιήσει, αυτούς που σιγά, αλλά σταθερά φεύγουν από το μαντρί της ΝΔ, αναζητώντας λύσεις ακόμα πιο δεξιά από αυτήν.

ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΟΥ προηγήθηκαν και πολλές από αυτές που θα ακολουθήσουν ξοδεύτηκαν και θα ξοδευτούν ακόμα χιλιάδες λέξεις από δημοσιογράφους, πολιτικούς και από διάφορους άλλους που έχουν δημόσιο λόγο με αντικείμενο τον διάδοχο της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Αν δεν συμβεί κάτι απρόοπτο, και θετικά τουλάχιστον απρόοπτα συμβαίνουν σπάνια σε αυτήν τη χώρα, επόμενος ένοικος του προεδρικού μεγάρου θα είναι ο έως πρόσφατα πρόεδρος της Βουλής, Κωνσταντίνος Τασούλας, ένας κλασικός συντηρητικός πολιτικός που μοιάζει με εκατοντάδες άλλους αυτής της κατηγορίας.

Πολιτικό παιδί του Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα (για όσους αγνοούν το όνομα, ήταν ένας βαθιά δεξιός πολιτικός που μάλιστα το 1981 εκλέχτηκε πρόεδρος της ΝΔ, η θητεία του ήταν σύντομη και έληξε το 1984, ωστόσο παρέμεινε στην αξιωματική αντιπολίτευση), αν και οι πολιτικοί του εχθροί μέσα στο κόμμα λένε ότι ο Τασούλας δεν ήταν πολιτικός συνεχιστής του Αβέρωφ αλλά απλώς ένας γραμματέας του. Οι ίδιοι εχθροί του Τασούλα λένε πως ο γνήσιος εκφραστής του Αβέρωφ ήταν ο Αντώνης Σαμαράς.

Στην αμήχανη πολιτικά εποχή που ζούμε ακόμα και τα δύο άλλα ονόματα που θα διεκδικήσουν, ανεπιτυχώς φυσικά, την Προεδρία της Δημοκρατίας δεν συμβολίζουν ιδιαίτερα πράγματα για μια τέτοια θέση που κυρίως έχει συμβολικό και ελάχιστα ουσιαστικό χαρακτήρα. 

Δεν γνωρίζω ποιους ενδιαφέρουν όλα αυτά, εικάζω ελάχιστους, και το πιο πιθανό είναι πως και όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές περί Αβέρωφ, Τασούλα και Σαμαρά να το κάνουν με σχετική βαριεστημάρα. Τo ίδιo ή κάτι αντίστοιχο θα νιώθουν, φαντάζομαι, όταν διαβάζουν ή ακούνε ανάλογα δημοσιεύματα και αναφορές που είτε καλλωπίζουν το προφίλ του σχετικά πολιτικά αδιάφορου κ. Τασούλα για να τον συστήσουν με θετικό πρόσημο στους ψηφοφόρους, είτε τον κατακεραυνώνουν για το παρελθόν του, το οποίο συνδέουν με τη στάση του στο θέμα των Τεμπών ως προέδρου της Βουλής, όπου ακολούθησε τη γραμμή της συγκάλυψης που είχε δοθεί από το Μέγαρο Μαξίμου, για τον αντικομμουνισμό του ή για μια ιστορία με σκιές από την περίοδο που ήταν δήμαρχος Κηφισιάς.

Αυτά και άλλα πολλά διαβάσαμε αυτόν τον καιρό, αλλά με την απάθεια που διακρίνει την ελληνική κοινωνία (τουλάχιστον ενός μεγάλου τμήματός της) δεν νομίζω ότι σκοτείνιασαν το άστρο του κ. Τασούλα. Αν υποθέσουμε ότι έχει άστρο, που φυσικά που δεν έχει.

Ο κ. Τασούλας, λοιπόν, θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας και αναρωτιέμαι αν, εκτός από τους φανατικούς δεξιούς, που είδαν ότι την προεδρία θα καταλάβει μετά την κ. Σακελλαροπούλου –η οποία, αν μη τι άλλο, ενόχλησε πολλούς από αυτούς επειδή ασχολήθηκε λίγο περισσότερο με κάποιες ομάδες απόκληρων ή τάχθηκε υπερ του γάμου ομοφυλόφιλων– ένας δικός τους, υπάρχει κάποιος άλλος που θα «συγκινηθεί» πολιτικά από αυτή την εξέλιξη.

Άλλωστε, η επιλογή Τασούλα εκ μέρους του Μητσοτάκη αυτούς ήθελε να ικανοποιήσει, αυτούς που σιγά, αλλά σταθερά φεύγουν από το μαντρί της ΝΔ, αναζητώντας λύσεις ακόμα πιο δεξιά από αυτήν. Σε αυτούς στόχευε και η επιλογή του Νικήτα Κακλαμάνη για τη θέση του προέδρου της Βουλής – οι σημαντικές θεσμικές θέσεις στους δικούς μας. Βέβαια, η επιλογή Τασούλα απογοήτευσε τους κεντρώους και πρώην αριστερούς ψηφοφόρους του κ. Μητσοτάκη, αλλά μάλλον το κακό είναι μικρό, δεν έχουν πού αλλού να πάνε.

Στην αμήχανη πολιτικά εποχή που ζούμε ακόμα και τα δύο άλλα ονόματα που θα διεκδικήσουν, ανεπιτυχώς φυσικά, την Προεδρία της Δημοκρατίας δεν συμβολίζουν ιδιαίτερα πράγματα για μια τέτοια θέση που κυρίως έχει συμβολικό και ελάχιστα ουσιαστικό χαρακτήρα. Ο Τάσος Γιαννίτσης είναι ένας παλιός υπουργός, ταυτισμένος κυρίως με την περίοδο Σημίτη και τις ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις που πρότεινε και τελικά αποσύρθηκαν, και η Λούκα Κατσέλη ένα προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ πρόσωπο που υιοθετήθηκε πολιτικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, γνωστή περισσότερο για τον νόμο που φέρει το όνομά της και αφορά τα στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας.

Σε μια εποχή που διεθνώς, όχι μόνο στη χώρα μας, κυριαρχούν σε επίπεδο πολιτικών ηγεσιών είτε η ακραία μετριότητα είτε ακροδεξιά πρόσωπα που ισοπεδώνουν κατακτήσεις πολιτικές και πολιτισμικές πολλών χρόνων, απειλώντας ακόμα και την ανθρωπότητα με νέους πολέμους, έναν νέο ρατσισμό και διεύρυνση της φτώχειας, πόσο ωραίο θα ήταν η χώρα να έστελνε στην Προεδρία της Δημοκρατίας ένα φωτισμένο πρόσωπο που θα συμβόλιζε ακριβώς την αντίθεση σε αυτό τον νέο, βάρβαρο κόσμο που βιώνουμε…

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.