ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ κάθε χρονιάς, ο αρθρογράφος των New York Times Nicholas Kristof γράφει την ίδια περίπου στήλη, δηλώνοντας ότι, σύμφωνα με συγκεκριμένους δείκτες, πορίσματα και στοιχεία, το προηγούμενο έτος ήταν «το καλύτερο στη μακρά ιστορία της ανθρωπότητας», ασχέτως αν, όπως λέει, αυτό το ετήσιο πλεόνασμα αισιοδοξίας εκνευρίζει ορισμένους αναγνώστες που το θεωρούν ασέβεια προς όλες τις τραγωδίες που συμβαίνουν στον κόσμο.
Φέτος το συγκεκριμένο άρθρο αργούσε να εμφανιστεί (δημοσιεύτηκε μόλις χθες, και σε όχι ιδανικό timing, αμέσως μετά την ορκωμοσία του Τραμπ, με τίτλο «Ακόμα κι αυτή η χρονιά είναι η καλύτερη για να είσαι ζωντανός»), γιατί, όπως παραδέχεται ο αρθρογράφος, «δεν είχε την καρδιά να το γράψει», απογοητευμένος «από τον πόνο των παιδιών στη Γάζα, από τις θηριωδίες και την πείνα στο Σουδάν, από τις πυρκαγιές στο Λος Άντζελες και από το τι προμηνύουν, και από ένα ταξίδι του Δεκεμβρίου στη Μαδαγασκάρη, όπου είδα νήπια να λιμοκτονούν εξαιτίας μιας ξηρασίας που πιθανώς επιδεινώνεται από την κλιματική αλλαγή. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι ένας καταδικασμένος εγκληματίας που αποτελεί απειλή για τη δημοκρατία μετακόμισε ξανά στον Λευκό Οίκο».
Πόσο μπορεί να κρατήσει αυτή η θετική επίδραση όταν η «μεγάλη εικόνα» μοιάζει τόσο επίμονα δυσοίωνη;
Παρ’ όλα αυτά βρίσκει το κουράγιο να δει τις θετικές εξελίξεις που συνέβησαν πέρσι και είναι σχεδόν πάντα οι ίδιες. Το 2024 ήταν η χρονιά με τη χαμηλότερη παιδική θνησιμότητα στην ιστορία, ενώ σε ιστορικά χαμηλά ρεκόρ κυμάνθηκαν επίσης η ακραία φτώχεια (όχι όμως η ανισότητα) και ο αναλφαβητισμός στον πλανήτη.
Είχαμε επίσης το πρώτο αντιψυχωσικό φάρμακο εδώ και δεκαετίες ενώ ένα εμβόλιο ενάντια στον καρκίνο του στήθους θα εισέλθει στη δεύτερη φάση δοκιμών μέσα στο 2025.
Αρκούν όμως όλα αυτά, παρότι θα έπρεπε να μην είναι διόλου αμελητέα, για να είναι κανείς αισιόδοξος για το μέλλον, όταν η γενική αίσθηση είναι ότι στην καλύτερη περίπτωση πάμε –ως ανθρωπότητα, ως πολίτες, ως κοινωνία, ως άτομα, ως κλονισμένες οντότητες– ένα βήμα μπροστά και δύο (τουλάχιστον) πίσω;
Είναι γεγονός ότι το doomscrolling, η βουλιμική κατανάλωση ζοφερών ειδήσεων και αναλύσεων στην οποία επιδιδόμαστε και καταλήγει σε ένα είδος κατάθλιψης και «σήψης του μυαλού» ή brain rot (η «λέξη της χρονιάς» για το 2024), έχει παραλύσει την ικανότητά μας να σκεφτούμε θετικά για το μέλλον – το δικό μας, της χώρας μας, του πλανήτη.
Χρειάζονται και οι καλές ειδήσεις –ασχέτως αν αφορούν μακρινά μέρη, ασχέτως αν δεν μαζεύουν πολλά «κλικ» και κοινοποιήσεις, ασχέτως αν δεν ενισχύουν την ατζέντα μας– για μια πιο ισορροπημένη και λιγότερο ερμητική αντίληψη των πραγμάτων. Πόσο όμως μπορεί να κρατήσει αυτή η θετική επίδραση όταν η «μεγάλη εικόνα» μοιάζει τόσο επίμονα δυσοίωνη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου