ΗΕλλάδα είναι προσανατολισμένη στον δυτικό συνασπισμό και αυτή είναι μια στρατηγική επιλογή στη λογική του μη χείρον βέλτιστον. Απο άποψη δημοκρατίας και νοοτροπίας, στο παρελθόν, η Ελλάδα είχε ταυτότητα και άφησε το αποτύπωμά της στην εξέλιξη της ανθρωπότητες. Μέχρι που έγινε εθνικό κράτος οπότε, ακόμη, δεν κατάφερε να μαζέψει τα συστατικά στοιχεία της. Η Ελλάδα, σήμερα, δεν έχει ούτε ταυτότητα, ούτε έρμα. Είναι ένα σύνολο ατόμων που το καθένα προσπαθεί να βολευτεί μέσα σε ένα ανοργάνωτο κράτος. Η λογική του κράτους παραμένει κοτζαμπάσικη και το αποτέλεσμα είναι χαοτικό αν και το χάος παράγει τάξη. Στην ελληνική περίπτωση τάξη δεν διακρίνεται.
Ο δυτικός προσανατολισμός της χώρας της επιβλήθηκε, από την εποχή του Μαυροκορδάτου, από την αρχή της Επανάστασης. Δυτικός ήταν και ο προσανατολισμός της μεγαλύτερης πολιτικής προσωπικότητας της σύγχρονης εποχής του Ελευθέριου Βενιζέλου. Ο προσανατολισμός αυτός κρίθηκε την δεκαετία του 1940 και έμεινε σταθερός.
Είναι η καλύτερη από τις δυνατές επιλογές.
Η σύγχρονη Ελλάδα δεν μπορεί να προβάλει το δικό της διαχρονικό στίγμα διότι οι σύγχρονοι Έλληνες δεν το έχουν αφομοιώσει. Υφέρπει, υποσυνείδητα, ως πολιτισμικό DNA.
Είτε ως επιλογή είτε ως επιβολή ο προσανατολισμός προς τις χώρες της δύσης είναι προτιμότερος των άλλων εναλλακτικών.
Η δύση, άλλωστε, κυριάρχησε εδώ και πολλά χρόνια και η κυριαρχία αυτή ευνόησε τις χώρες που συντάχθηκαν μαζί της.
Αλλά, όπως συμβαίνει πάντοτε, η κυριαρχία οδηγεί στον αλαζονεία. Και η απόλυτη κυριαρχία, όπως συνέβη με τη δύση μετά το 1990, οδηγεί στην απόλυτη αλαζονείας. Ιδίως όταν η ηγέτης δύναμη δεν κατευθύνεται από πρόσωπα με υψηλή παιδεία και αίσθηση ευθύνης αλλά από καουμπόϋδες που νομίζουν, μονίμως, πως έχουν να κάνουν με την άγρια δύση και την άγρια ανατολή.
Ηυπόθεση Ουκρανία είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συμπεριφοράς μιας δύναμης (ΗΠΑ) που παρόλο που δικοί της σοφοί προειδοποίησαν για τις συνέπειες η αίσθηση παντοδυναμίας την οδήγησε στην σύγκρουση.
Το ίδιο και η άκριτη, και τυφλή, υποστήριξη του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή που οδήγησε στη γενοκτονία που διαπράττεται.
Παρόλα αυτά μεταξύ των εναλλακτικών προτάσεων που υπάρχουν η ελληνική επιλογή δεν μπορεί να είναι παρά δυτική. Αν θέλετε, η δυτική ένταξη είναι που κρατά τις σημερινές ισορροπίες και την όποια ασφάλεια της χώρας παρά το γεγονός ότι πριν 50 χρόνια οι δυτικές δυνάμεις ενήργησαν δολίως στην περίπτωση της Κύπρου.
Η δύση δεν χειρίσθηκε καλά τη δύναμή της και έχει περάσει στην ύβρη. Η ύβρις, όμως, τιμωρείται.
Είναι η δύση που ώθησε παγκόσμιες δυνάμεις να συσπειρωθούν και να αναζητήσουν τρόπους που θα μειώνουν ή θα εξαλείφουν, εντελώς, την εξάρτηση από τα δυτικά κέντρα και, κυρίως, τις ΗΠΑ.
Οι BRICS που θα συναντηθούν από τις 22 ως τις 24 Οκτωβρίου στο Καζάν αποτελούν μια τέτοια προσπάθεια.
Θέλουν να σχηματίσουν μια κοινότητα χωρών που θα συνεργάζεται, κυρίως, σε οικονομικά ζητήματα, λιγότερο πολιτικά και δεν προβλέπονται, προς το παρόν, στρατιωτικά με κύριο στόχο την οικονομική απεξάρτηση από τις ΗΠΑ.
Οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τους διεθνείς θεσμούς που ήλεγξαν ως μακρύ χέρι της πολιτικής τους και αυτό ανάγκασε ισχυρές και πολυπληθείς χώρες να αναζητήσουν εναλλακτικές λύσεις.
Οι BRICS και άλλες διεθνείς συσπειρώσεις είναι τα κύτταρα νέων διεθνών πόλων ισχύος μεταβάλλοντας το σημερινό σύστημα από μονοπολικό σε πολυπολικό.
Ο μονοπολισμός δημιούργησε με την αλαζονεία του πολλά προβλήματα. Ο πολυπολισμός είναι μια εξέλιξη ευκταία.
Το ελληνικό πρόβλημα με τον πολυπολισμό είναι ότι η δύση υποχωρεί από τον ηγετικό θρόνο της και είναι άγνωστο τι αποδομητικές διεργασίες θα επιφέρει αυτή η υποχώρηση.
Υποτίθεται ότι η Ευρώπη ετοιμάζεται για την νέα αυτή περίοδο αλλά δεν έχει την ηγεσία να την καθοδηγήσει. Η εικόνα της μοιάζει παιδικής χαράς.
Το προβληματικό για την Ελλάδα είναι ότι καθώς είναι ενταγμένη στη δύση έχει δομήσει την άμυνά της στα δυτικά πλαίσια. Και οποιαδήποτε αποδόμηση της δύσης θα εξασθενίσει την συνοχή της και την δυνατότητά της να υποστηρίξει τα μέλη της.
Μια μακρά περίοδος ευζωίας άλλαξε τα πρότυπα και τις αντιλήψεις των δυτικών χωρών και το μόνο που θα μπορούσαν να προβάλλουν ως διεθνή παρουσία σκληρής ισχύος είναι η υψηλή τεχνολογία των συστημάτων που θα διαθέτει. Αλλά και αυτή η απόσταση από τις ανταγωνίστριες χώρες υποχωρεί.
Στην ελληνική, δε, περίπτωση υπάρχει και ο ανταγωνισμός με την Τουρκία ο οποίος σε στρατιωτική ισορροπία είναι αγωνιώδης.
Εν κατακλείδι, η ανθρωπότητα χρειάζεται νέους πόλους ισχύος για να επέλθει μια διεθνής ισορροπία. Αλλά ο πολυπολικός κόσμος επιβάλλει στη χώρα μας να σκεφθεί πως θα διασφαλίσει την ύπαρξή της.
Γίνονται τέτοιοι προβληματισμοί; Ή η χώρα θα βρεθεί μετέωρη στη Νέα Τάξη που, οπωσδήποτε, διαμορφώνεται;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου