Του Χριστόφορου Παπαδάκη
Εδώ που τα λέμε δεν είναι και τόσο εύκολο να μεγαλώνεις μες στον τρόμο... Να ακούς απ’ τους γονείς σου ότι δεν πρέπει να βγεις από το σπίτι... Δεν πειθαρχούν τα παιδιά μας έτσι εύκολα. Ή πειθαρχούν ίσως, αλλά όχι χωρίς γκρίνια. Μα, ξέρετε κάτι; Είναι άδικος αυτός ο κόσμος για τα δικά μας τα παιδιά.
Αλήθεια, ποιος από μας μπορούσε να φανταστεί μεγαλώνοντας στο χωριό ή στις αλάνες της πόλης ότι θα έπρεπε να μείνει μέσα στο σπίτι γιατί κινδύνευε από έναν “αόρατο εχθρό”;
Νιώθω τυχερός που ανήκω στις γενιές εκείνες. Μεγαλώσαμε σαν τα αγρίμια τρέχοντας στα στενά, στις αλάνες, στα ρυάκια, στα χωράφια, στους δρόμους, χωρίς να έχουμε μέσα μας ούτε ένα ίχνος από τον φόβο και την ανασφάλεια μέσα στα οποία είναι αναγκασμένα σήμερα να μεγαλώνουν τα παιδιά μας...
Η “δουλειά” ενός παιδιού είναι να μεγαλώνει χωρίς φόβο. Να ονειρεύεται. Να παίζει. Να γελάει. Να μαλώνει. Να κάνει σκανδαλιές. Να μεγαλώνει χωρίς φόβο και να τα δίνει όλα για να περνάει ξένοιαστα με τα άλλα τα παιδιά, αφήνοντας την ευθύνη για την επιβίωσή του στις πλάτες των γονιών.
Αντιθέτως... Σήμερα τα παιδιά μαθαίνουν, είτε το θέλουν είτε όχι, ότι έχουν “ατομική ευθύνη” απέναντι σε γονείς, γιαγιάδες, παππούδες, κοινωνία... Μαθαίνουν ότι δεν πρέπει να βγουν από το σπίτι. Μαθαίνουν ότι οι οικογένειές τους βρίσκονται σε κίνδυνο. Είναι άδικο για τα σημερινά παιδιά. Είναι άδικο να “πρέπει” να συναισθάνονται τα οικονομικά προβλήματα των οικογενειών τους, την αδυναμία της οικογένειας να κάνει αυτό που έκαναν οι δικές μας οικογένειες στη δεκαετία του ’70 και στη δεκαετία του ’80... Να τα κρατήσουν μακριά από αυτά τα τρομερά άγχη της σύγχρονης κοινωνίας.
Είναι τρομερό να βλέπουν σήμερα με τον κορωνοϊό παντού ανθρώπους με γάντια και μάσκες. Να καλούνται να βρίσκονται σε απόσταση από τους άλλους. Να βλέπουν όλη αυτή την τρομερή κατάσταση με τους ανθρώπους να δουλεύουν από κινητά και υπολογιστές. Να είναι μονίμως καλωδιωμένοι για να μην έρχονται σε επαφή μεταξύ τους.
Αν σκεφτούμε ότι εμείς δεν είχαμε καν τηλέφωνο ως παιδιά, ως έφηβοι, ως νέοι... Αν σκεφτούμε πώς μεγαλώσαμε εμείς και πώς μεγαλώνουν τα παιδιά μας, θα καταλάβουμε πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη να τα στηρίξουμε ψυχολογικά. Να τα κάνουμε να πιστέψουν ότι είμαστε δίπλα τους και δε θα τα αφήσουμε να πάθουν κάτι κακό. Να είμαστε εμείς οι άνθρωποι που θα τα βοηθήσουν να ξεπεράσουν τους φόβους τους και να αναλάβουν και αυτά τις όποιες τους ευθύνες, αλλά με τις λιγότερες απώλειες για την ψυχική τους ισορροπία.
Ας ξεπεράσουμε όμως πρώτα τους δικούς μας φόβους. Γιατί αλλιώς δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις από τα παιδιά μας. Μένουμε σπίτι. Αλλά όχι γκρινιάζοντας για την κατάσταση αυτή. Δουλεύουμε από το σπίτι, αλλά και όταν δε δουλεύουμε είμαστε δίπλα τους. Είτε το θέλουμε είτε όχι, τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν πιο γρήγορα. Δε γίνεται αλλιώς.
Ας θυμηθούμε τα δικά μας... Όταν εμείς μεγαλώναμε παίζοντας στις αλάνες... Εμείς κρατούσαμε ξύλινα σπαθιά... Και τα παιδιά μας κρατούν στα χέρια τους “ατομικές ευθύνες” για κάτι που δε φταίνε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου