Ο κβαντικός Καζαντζάκης...

Του Robert Najemy

Ησυχα, καθαρά, κοιτάζω τον κόσμο και λέω: Όλα τούτα που θωρώ, γρικώ, γεύομαι, οσφραίνομαι κι αγγίζω είναι πλάσματα του νου μου.Ο ήλιος ανεβαίνει, κατεβαίνει μέσα στο κρανίο μου.Στο ένα μελίγγι μου ανατέλνει ο ήλιος, στο άλλο βασιλεύει ο ήλιος.Τ’ άστρα λάμπουν μέσα στο μυαλό μου, οι Ιδέες, οι άνθρωποι και τα ζώα βοσκούν μέσα στο λιγόχρονο κεφάλι μου….Σβήνει το μυαλό μου, κι όλα, ουρανός και γης, αφανίζονται.«Εγώ μονάχα υπάρχω!» φωνάζει ο νους.«Μέσα στα κατώγια μου, οι πέντε μου ανυφάντρες δουλεύουν, υφαίνουν και ξυφαίνουν τον καιρό και τον τόπο, τη χαρά και τη θλίψη, την ύλη και το πνεύμα.Μα εγώ, ο Νους, με υπομονή, με αντρεία, νηφάλιος μέσα στον ίλιγγο, ανηφορίζω.Για να μην τρεκλίσω να γκρεμιστώ, στερεώνω απάνω στον ίλιγγο σημάδια, ρίχνω γιοφύρια, ανοίγω δρόμους, οικοδομώ την άβυσσο.

Από την ΑΣΚΗΤΙΚΗ του Νίκου Καζαντζάκη

Είναι μεγάλη απορία, πως μπορούσε τότε, πριν η κβαντική επανάσταση της επιστήμης γίνει τόσο πολύ πλατιά γνωστή όπως σήμερα, να καταλάβει ότι όλος ο κόσμος που βλέπει, ακούει και νιώθει τελικά δημιουργείται από το νου.

Κατάλαβε ότι ο ίδιος είναι ο δημιουργός της πραγματικότητας που είδε και ένιωθε μεγάλη ευθύνη να φτιάξει τον κόσμο αυτό και βέβαια τον ίδιο τον εαυτό του.

Να «οικοδομώ την άβυσσο” λέει αναφερόμενος σε αυτό που οι επιστήμονες αναφέρονται σαν το κβαντικό πεδίο ή το σημείο μηδέν (ή σύμφωνα με το David Bohm “the implicate order”) από το οποίο όλα εμφανίζονται και μετά εξαφανίζονται.

Είχε καταλάβει ότι ο ίδιος διαμορφώνει ένα άμορφο πεδίο και είχε μεγάλη έννοια πως θα σώσει το κόσμο αυτό που ο ίδιος ένιωθε τόσο μεγάλη ευθύνη να σώσει. Έτσι ο ανακλητικός τίτλος του βιβλίου «ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ».

Με αυτήν την έννοια τελικά έχοντας δώσει ελεύθερη βούληση στον άνθρωπο, ο Θεός δεν είναι τελικά παντοδύναμος στον κόσμο αυτό επειδή η θέληση και οι επιλογές του ανθρώπινου νου διαμορφώνουν την πραγματικότητα μας ατομικά και ομαδικά.

Άρα μόνο εμείς μπορούμε να σώσουμε την δημιουργία και όχι ο Θεός.

Αυτό ήταν το μεγάλο άγχος του αγαπημένου μας Νίκου, να σώσει το κόσμο γύρω του από το πόλεμο και το πόνο. Ο τρόπος να το κάνει αυτό ήταν το άλλο άγχος του, να γίνει αυτός όπως ο θεός ήθελε να γίνει. Οι δυο προσκολλήσεις αυτές είναι τελικά τα εμπόδια προς την ελευθερία του όπως εξηγεί στο τέλος της ΑΣΚΗΤΙΚΗΣ.

Χρέος σου, ήσυχα, χωρίς ελπίδα, με γενναιότητα, να βάνεις πλώρα κατά την άβυσσο.Και να λες: Τίποτα δεν υπάρχει!Τίποτα δεν υπάρχει!Μήτε ζωή, μήτε θάνατος.Κοιτάζω την ύλη και το νου σα δυο ανύπαρκτα ερωτικά φαντάσματα να κυνηγιούνται, να σμίγουν, να γεννούν και ν ́ αφανίζουνται, και λέω:-«Αυτό θέλω!» Ξέρω τώρα.Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά,ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος.Αυτό θέλω. Δε θέλω τίποτα άλλο.Ζητούσα ελευτερία.

Δεν λέει να σταματήσει να προσπαθεί. Λέει, ότι παρόλο που όλα αυτά είναι μια ψευδαίσθηση, και δεν υπάρχει ούτε ζωή ούτε θάνατος όπως εμείς το φανταζόμαστε, έχουμε το χρέος να προσπαθήσουμε να το φτιάξουμε, να δημιουργήσουμε τάξη και αρμόνια, άλλα χωρίς κανένα φόβο και χωρίς καμία προσκόλληση (ελπίδα) σχετικά με το αποτέλεσμα.

Ένα μεγάλο μάθημα για όλους μας.

Εμείς δημιουργούμε την πραγματικότητα που βλέπουμε ατομικά και ομαδικά. Όχι ο Θεός.

Γύρω μας υπάρχει ένα άμορφο ενεργειακό πεδίο (άβυσσος) και είμαστε εδώ να την φτιάξουμε σε μια αρμονική για όλους πραγματικότητα αγάπης, ενότητας, ισότητας, δικαιοσύνης και ευημερίας για όλους – χωρίς φόβο και χωρίς προσκόλληση για το αποτέλεσμα.

Νίκο, Σε  Ευχαριστούμε