Ο Αγοραστός αποτελεί προϊόν ενός ολόκληρου συστήματος διοίκησης της χώρας το οποίο έχουμε αποδεχτεί εδώ και πολλά χρόνια.
Ο ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ Κώστας Αγοραστός, ένα πρωί, όταν τουλάχιστον δεκαπέντε άνθρωποι είχαν βρεθεί ήδη νεκροί και υπήρχαν ακόμα αγνοούμενοι, σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι κάτι ψέλλιζε για τα έργα που έκανε στη θητεία του μετά τον καταστροφικό για τη χώρα Ιανό τον Σεπτέμβριο του 2020, ακριβώς τρία χρόνια νωρίτερα. Έδινε κάτι νεφελώδεις απαντήσεις και έλεγε ότι δεν είχε πρόχειρα τα στοιχεία για τα ακριβή ποσά που δόθηκαν τότε για τα έργα που έκανε και δεν θα επέτρεπαν μια επανάληψη των καταστροφών.
Αλλά οι δημοσιογράφοι τον στρίμωξαν όσο έπρεπε, ελάχιστα δηλαδή, δεν επέμεναν· έπρεπε στη συνέχεια να φιλοξενήσουν και τον περιφερόμενο στα κανάλια τις τελευταίες ημέρες Βορίδη με την ευφράδεια και μεγαλύτερο βαθμό ευφυΐας από τον μέσο υπουργικό όρο για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Λογικά αυτά στη χώρα.
Όπως λογικό και κανονικό θεωρεί ένας περιφερειάρχης μιας περιοχής που καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά να μην παραιτείται, έστω για λόγους ευθιξίας και ανάληψης της πολιτικής ευθύνης που του αναλογεί. Μάλιστα, θα είναι πάλι υποψήφιος σε λίγες εβδομάδες που θα γίνουν εκλογές. Τον φαντάζομαι χαμογελαστό και έμπλεο ικανοποίησης σε προεκλογικές ομιλίες να υπόσχεται νέα έργα για τη Θεσσαλία και να διεκδικεί την ψήφο.
Ο περιφερειάρχης μιας κατεστραμμένης περιφέρειας είναι ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας μη κανονικότητας, την οποία ανεχόμαστε χωρίς πολλά παράπονα.
Ο περιφερειάρχης δεν κάνει κάτι που να ξεφεύγει από την κανονικότητα όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, δεν αποτελεί μια εξαίρεση σε έναν διαφορετικό κανόνα πολιτικής ηθικής που εφαρμόζεται στη χώρα, είναι απλώς ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πολιτικής ηθικής που δεν είναι και τόσο ηθική· όμως αυτά είναι λεπτομέρειες για πολλούς, μάλλον εντυπωσιακά πολλούς.
Όταν το καλοκαίρι κάηκε η μισή Ελλάδα με ανυπολόγιστο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος, όταν καταστράφηκε η χώρα σε πολλά επίπεδα, όταν έγιναν εκρήξεις σε μια στρατιωτική μονάδα, όταν εκκενώθηκε η μισή χώρα και οι άνθρωποί της έτρεχαν αλαφιασμένοι για να σωθούν από τις φλόγες, όταν πανάκριβα στρατιωτικά ελικόπτερα κολύμπαγαν σε λιμνάζοντα νερά, όταν η χώρα διαλύεται και χάνονται ζωές και δεν υπάρχουν ουσιαστικές συνέπειες, γιατί να παραιτηθεί ο Αγοραστός; Θα είναι εκεί και θα μας θυμίζει ότι ο πολιτικός κυνισμός είναι συστατικό στοιχείο της κανονικότητας που ζούμε.
Ο Αγοραστός αποτελεί προϊόν ενός ολόκληρου συστήματος διοίκησης της χώρας το οποίο έχουμε αποδεχτεί εδώ και πολλά χρόνια και αν χρειαστεί, θα επιδοκιμάσουν ξανά πολλοί πολίτες στις κάλπες. Ο περιφερειάρχης μιας κατεστραμμένης περιφέρειας είναι ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας μη κανονικότητας, την οποία ανεχόμαστε χωρίς πολλά παράπονα. Αν δεν βρήκε ο αρμόδιος υπουργός λόγους πολιτικής ευθύνης, όταν καιγόταν για σχεδόν είκοσι ημέρες ένας πολύτιμος εθνικός δρυμός της χώρας, γιατί να παραιτηθεί ο Αγοραστός; Ανόητος δεν είναι.
Αν μετά από μια μεγάλη καταστροφή, από τις πολλές που είχαμε, παραιτούνταν ένας υπουργός, τι θα άλλαζε ουσιαστικά; Αν, για παράδειγμα, στη θέση του Κικίλια έμπαινε ο Πέτσας ή οποιοσδήποτε άλλος, θα είχαμε θεαματικές αλλαγές στην πολιτική που ασκείται και κυρίως στα αποτελέσματά που αυτή θα είχε; Φυσικά όχι, το πρόβλημα ξεπερνάει τα πρόσωπα, με δική τους ευθύνη δέχονται να υπηρετούν αυτή τη χυδαία κατάσταση αρκεί να ζεσταίνουν μια θέση με προνόμια.
Όμως η άρνηση ανάληψης πολιτικής ευθύνης δίνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην κοινωνία, σε όσους τουλάχιστον τους πιστεύουν. Τις θέσεις εξουσίας δεν τις παρατάμε, είναι ελκυστικές, προσδίδουν κοινωνικό στάτους, είναι προσοδοφόρες και ένα σκαλί για κάτι περισσότερο. Με τον τρόπο αυτό διαμορφώνεται ένας αξιακός κώδικας πολιτικής συμπεριφοράς που πολλοί βλέπουν, αποδέχονται και, γιατί όχι, υιοθετούν σε άλλες μικρότερες θέσεις ή και στην καθημερινότητα ‒ η κοινωνία παίρνει το μήνυμα, το ενστερνίζεται και το κάνει δικό της.
Είναι άδικο να ζητούν κάποιοι την παραίτηση Αγοραστού, ο οποίος άνετα θα έλεγε σε μια ιδιωτική συζήτηση ότι, εφόσον δεν παραιτήθηκε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, όταν κάηκε η μισή Ελλάδα, γιατί να το κάνει αυτός; Άλλωστε, η μοναδική παραίτηση σε αυτό το δυστοπικό καλοκαίρι που βιώσαμε ήταν αυτή του ανεκδιήγητου Μηταράκη, και αυτή έγινε για λάθος λόγους ‒ γιατί να παραιτηθεί ένας περιφερειάρχης;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου