Λίγο πριν την ΔΕΘ ( άρθρο του Σαράντη Μιχαλόπουλου , Ιτέα )

Η Διεθνής Έκθεση της Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ) έχει ένα, ίσως μοναδικό, χαρακτηριστικό.

Ότι, παρότι τυπικά είναι μία εμπορική έκθεση, στην ουσία είναι ένα πολιτικό βήμα για την ανασκόπηση της οικονομίας και κυρίως ένα βήμα εξαγγελιών από πλευράς Κυβέρνησης μέτρων, οικονομικών και θεσμικών, που σχεδιάζεται να εφαρμοστούν, είτε άμεσα, είτε μεσοπρόθεσμα. Και φυσικά, είναι ένα βήμα και για την Αντιπολίτευση, μείζονα ή ελάσσονα, να κάνει κριτική σε αυτά που εξαγγέλλει η κυβέρνηση ή και να κάνει με τη σειρά της τις δικές της εξαγγελίες, αν και όταν γίνει εκείνη κυβέρνηση.

Έτσι λοιπόν και σήμερα, περιμένουμε όλοι την ομιλία του Πρωθυπουργού στα φετινά εγκαίνια, για να δούμε τι παραπάνω «δώρα» θα μας κάνει, μετά από τα πρώτα μέτρα ελάφρυνσης που ήδη δρομολογήθηκαν.

Ένα πράγμα το οποίο δεν αμφισβητείται είναι ότι η τωρινή συγκυρία είναι πολύ ευνοϊκή, καθώς η σημερινή κυβέρνηση, δεν παρέλαβε «καμένη γη» από την προηγούμενη. Αντίθετα, παρέλαβε ένα «μαξιλάρι», που η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ  μάζευε για να μοιράσει, καθώς ο αρχικός σχεδιασμός ήταν για εκλογές το Σεπτέμβριο. Δυστυχώς για εκείνους, έκαναν λάθος στους υπολογισμούς τους, και βλέπουν αυτά που σχεδίαζαν οι ίδιοι να τα εφαρμόζει άλλος. Από τις 120 δόσεις μέχρι τις μειώσεις στον ΕΝΦΙΑ.

Υπό την έννοια αυτή, η τωρινή κυβέρνηση, όπως λέμε, «τρώει από τα έτοιμα». Από αυτά δηλαδή που μάζεψε από τους Έλληνες με δάκρυα και αίμα, η προηγούμενη κυβέρνηση. Αυτά όμως και σε πολιτικό αλλά και σε οικονομικό επίπεδο κάποια στιγμή θα τελειώσουν. Και το ερώτημα είναι τι θα γίνει μετά. Θα υπάρχει διάρκεια ή θα βρεθούμε πάλι μπροστά στο ερώτημα «και τώρα, τι κάνουμε ;».

Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι μία και μόνη. Πόσο το Κράτος θα προχωρήσει γρήγορα στις αλλαγές εκείνες που θα εξαλείψουν γρήγορα τις αγκυλώσεις και τις δυσλειτουργίες που αποτελούσαν μέχρι σήμερα την τροχοπέδη στην ανάπτυξη. Και βέβαια, οι αλλαγές αυτές δεν είναι μόνο το «νέο επιτελικό κράτος» που νομοθέτησε η κυβέρνηση. Είναι και τα καθημερινά δείγματα μίας νοοτροπίας που ακυρώνει στην πράξη τις εξαγγελίες, ακόμη και τις προθέσεις, θα έλεγα εγώ, για ένα κράτος με νέο ήθος και νέο προσανατολισμό.

Και αναφέρομαι στα πρώτα δείγματα γραφής, όπως τα κατεπείγοντα νομοσχέδια, τις εκπρόθεσμες τροπολογίες, τις εμμονές σε πρόσωπα όπως ο επικεφαλής της ΕΥΠ ή η αποπομπή της κ. Θάνου, και αρκετά άλλα, που μάλλον είναι πολλά για το μικρό διάστημα που πέρασε από τις εκλογές μέχρι σήμερα.

Και θα αναφέρω εδώ ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που παρακολούθησα προσωπικά από τη συζήτηση για το τελευταίο νομοσχέδιο που έφερε για ψήφιση στη Βουλή η Ν.Δ. Το θέμα ήταν οι άδειες οδήγησης που αφορούσαν κάποιες χιλιάδες «εγκλωβισμένους» υποψήφιους (αν και ο αρμόδιος υπουργός δεν απάντησε σε ποιες περιφέρειες δεν γίνονται εξετάσεις), στο οποίο «κόλλησαν», κατά τα συνηθισμένα, μία σειρά άσχετων τροπολογιών.

Στην αιτίαση λοιπόν της αντιπολίτευσης ότι οι τροπολογίες ήταν, κατά τον Κανονισμό της Βουλής, εκπρόθεσμες, ακούστηκε δια στόματος κ. Βορίδη η δικαιολογία ότι οι τροπολογίες «δεν μπορούσαν να κατατεθούν πριν τρις μέρες, διότι το νομοσχέδιο ήταν κατεπείγον και κατατέθηκε μόλις το προηγούμενο βράδυ». Το γιατί οι εν λόγω, μέσω τροπολογιών, ρυθμίσεις ήταν και αυτές κατεπείγουσες και έπρεπε οπωσδήποτε να κατατεθούν τότε και όχι με άλλη διαδικασία, σύμφωνα με τον Κανονισμό, ούτε γενικά δικαιολογήθηκε, ούτε πείσθηκε κανένας για όσες από αυτές επιχειρήθηκε να δικαιολογηθούν.

Αποκορύφωμα αυτής της αντιδεοντολογικής πρακτικής ήταν η τροποποίηση των προϋποθέσεων για τον επικεφαλής της ΕΥΠ. Ακούστηκε εκεί, πάλι από τον κ. Βορίδη, ότι η προηγούμενη πρόβλεψη για πτυχίο ανωτάτης σχολής και εργασιακή εμπειρία δεν ήταν αρκούντως σαφής, καθώς δεν όριζε τον ελάχιστο χρόνο προϋπηρεσίας («και με μία ημέρα προϋπηρεσία, κάποιος θα ήταν τυπικά αποδεκτός», είπε ο υπουργός κ. Βορίδης, που, ας σημειωθεί, δεν ήταν και τυπικά ο αρμόδιος για το θέμα), ενώ με τα δέκα χρόνια που ορίστηκε, όχι μόνο καλύφθηκε το κενό, αλλά αντιμετώπισε και την άλλη απαίτηση, δηλαδή του πτυχίου (ή πτυχίο, ή προϋπηρεσία). Και όλα αυτά για να καλυφθεί μία συγκεκριμένη επιλογή προσώπου, για την οποία μάλιστα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός είχε δεσμευτεί ότι «δεν θα υπάρξει αλλαγή του νόμου».    

Το ζητούμενο της «καλής νομοθέτησης» δεν είναι θέμα κάποιων ακραίων εκκρεμοτήτων που κληροδότησε η προηγούμενη κυβέρνηση και έπρεπε να διορθωθούν «εδώ και τώρα». Είναι θέμα, μίας νέας λειτουργίας του Κράτους, αλλά και ενός νέου ήθους στην πολιτική ζωή του τόπου. Και είναι και τα δύο ζητούμενα, διότι, και αποτέλεσαν την βασική αιτία της κρίσης, αλλά και δεν διορθώθηκαν τα τελευταία χρόνια, κάτι για το οποίο η σημερινή Αξιωματική Αντιπολίτευση έχει μεγάλη ευθύνη.

Και έχει μεγάλη ευθύνη διότι και αυτή βρήκε μία μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει τα πράγματα. Ήταν η ευκαιρία των λαθών του παλιού πολιτικού συστήματος, που είχαν κάνει ώριμο το αίτημα για αλλαγή, αλλά και η ευκαιρία των αναγκαίων, όπως αποδείχθηκε, πλην όμως δυσβάσταχτων και δυσάρεστων μέτρων που πάρθηκαν από αυτό το «παλιό πολιτικό σύστημα» με τις κυβερνήσεις των πρώτων μνημονίων, πάνω στα οποία στήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ το αφήγημα της εξόδου από τα μνημόνια.

Ας μην αυταπατόμαστε.  Η κυβέρνηση σήμερα, μέσα στο μεθύσι της νίκης και της εξουσίας, κάνει ότι δεν βλέπει τα πρώτα λάθη της, που αργά ή γρήγορα θα τα βρει μπροστά της, μια και οι παροιμίες του λαού είναι σοφές και περιγράφονται εύγλωττα από μία που λέει ότι: όταν ουρείς στη θάλασσα θα το βρεις στο αλάτι!

Αλλά και η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν φαίνεται, ούτε να έχει καταλάβει, ούτε να προσπαθεί να καταλάβει τα λάθη που έκανε και τα οποία έστρωσαν τον δρόμο στη Ν.Δ. Δεν βλέπουν δηλαδή γιατί έχασαν (κάτι που οι περισσότεροι από τους ψύχραιμα σκεπτόμενους πολίτες το ξέρουν), αλλά στέκονται μόνο στο εκλογικό αποτέλεσμα που πήραν και το οποίο τους δίνει το «δικαίωμα» να πιστεύουν ότι θα επανέλθουν.

Ας ελπίσουμε ότι στη ΔΕΘ θα δούμε κάτι διαφορετικό, κάτι που θα απομακρύνει τις ανησυχίες και τις επιφυλάξεις, που εγώ εξέφρασα παραπάνω, και θα σηματοδοτήσει την πραγματική αλλαγή που χρειάζεται ο τόπος. Τα παθήματα, ας γίνουν επιτέλους μαθήματα.