Πάντα με γοήτευε και με εξέπληττε η δημοσιογραφία. Αυτή η άμεση επικοινωνία με τον ίδιο τον άνθρωπο και η φωνή για την πραγματικότητα, είναι από τις λίγες ευλογίες που μπορούν να σου διαθέσουν κάποια επαγγέλματα αλλά και λειτουργήματα.Μέχρι που εμφανίσθηκε μπροστά μου η φράση «κίτρινος τύπος».
Εν ολίγοις «κίτρινο τύπο» αποκαλούμε τις εφημερίδες και τα έντυπα που δημοσιεύουν σκανδαλοθηρικά θέματα και αναζητούν συνταρακτικές ειδήσεις που προκαλούν. Ο όρος, αν και ξεκίνησε από τις εφημερίδες, έχει επεκταθεί σε όλο το φάσμα της δημοσιογραφίας με όρους όπως «κιτρινισμός».
Η ηθική της δημοσιογραφίας είναι ένα επίμαχο και αμφιλεγόμενο θέμα, ιδίως στις μέρες που διανύουμε. Και ο ελεύθερος τύπος οργώνει μ’ αυτόν τρόπο, τις «7 πληγές» μιας βαλσαμωμένης και πουριτανικής χώρας. Πλέον η είδηση σε εγχώρια πλαίσια και μη, αμφιταλαντεύει πληροφορία και ηθικούς φραγμούς, γεννώντας το τέρας της λασπολογίας στον ειδησεογραφικό τομέα.
Σκεφτείτε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα συσσίτιο αστέγων. Η δημοσιογραφία αποτελεί αυτό το κτίριο και οι λειτουργοί της, το προσωπικό του συσσιτίου. Όσον αναφορά για τους άστεγους, αντικατοπτρίζουν την είδηση. Όσο περισσότερη τροφή και ενέργεια δώσεις σε μια είδηση, τόσο περισσότερο θα ταιριάζει και θα διαιωνίζει την κοινωνία με παροξυσμό και αγνωσία.
Μιλώντας όμως για άστεγη είδηση, δεν εννοούμε πως δεν κατέχει την ισχύουσα σημαντικότητα για την κοινωνία, κάθε άλλο.
Άστεγη… διότι πλέον δεν είναι επαρκής ιδεολογικά και συμφεροντολογικά για τη βοήθεια εκείνου του κτιρίου, εκείνης της νοθευμένης δημοσιογραφίας.
Κάπως παράξενη συσχέτιση, αλλά από πραγματικότητα, πιο αληθινή από ποτέ.
Ευτυχώς για τους δημοσιογραφίσκους και δυστυχώς για μας, τα μίντια αποτελούν τον άσσο στο μανίκι τους, και εκεί είναι που έρχεται το αδελφάκι του κιτρινισμού, η παραπληροφόρηση.
Ουκ ολίγες φορές έχει διαδραματιστεί το τσίρκο της πληροφορίας στα social media και μη. Πιστεύω οι περισσότεροι θα έχετε παρατηρήσει τις ιδεοψυχαναγκαστικές σελίδες για μάνες, παιδιά και τα λοιπά. Η εγχώρια πληροφόρηση πλέον, κατάφερε να αποτελεί ισχυρότερη διακωμώδηση ακόμη κι από αυτές τις σελίδες. Ο λόγος;
Ξεκάθαρος. Η γλώσσα της είδησης επιφέρει τρομολαγνικά υπονοούμενα, στο βωμό των συμφερόντων και της ψευτοδιαλλακτικής ιδεολογίας. Η προσωποποίηση του Αγίου Πνεύματος στη δυσχέρεια της κοινωνίας μας, εξομαλύνει και πουλάει περισσότερο στον αγανακτισμένο Έλληνα.
Τα ΜΜΕ μεταδίδουν διαστρεβλωμένες ειδήσεις. Κάθε μέσο, κάθε σελίδα, θα προβάλλει ένα μέρος ενός επίμαχου θέματος με σκοπό το δικό του ιντερέσο. Προκαλώντας εκτός από ένα κύμα ασυνείδητης σύγχυσης, και έναν όχλο στοχοποίησης. Ασκούν καμουφλαρισμένη ή και φανερή προπαγάνδα υπέρ ορισμένων θέσεων και απόψεων, ιδεολογιών, θρησκειών, πολιτικών κομμάτων. Προπολεμική ενέργεια στα χρόνια ενός διαφωτιστικού μέσου, θα λέγαμε.
Το καθήκον του δημοσιογράφου δεν είναι να πείσει τον αναγνώστη ότι αυτός λέει την αλήθεια, αλλά να τον προειδοποιήσει ότι αυτός λέει τη «δική του» αλήθεια. Ότι υπάρχουν όμως και άλλες. Ο δημοσιογράφος που σέβεται τον αναγνώστη ή τηλεθεατή πρέπει να του αφήνει περιθώρια εξέτασης άλλων απόψεων.
Αυτό μπορεί να το κάνει με χίλιους τρόπους, προκαλώντας συζήτηση γύρω από μια είδηση, αναφέροντας όλες τις ερμηνείες και τις ανακοινώσεις των άλλων, τονίζοντας κυρίως την προσωπική γνώμη, όταν είναι προσωπική, έτσι ώστε να το αντιλαμβάνονται όλοι.
Η δημοσιογραφία γεννήθηκε για να υπηρετεί άλλες ανάγκες. Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι ν' αναζητεί την αλήθεια πίσω από την επιφάνεια κι’ αυτήν να παρουσιάζει στον πολίτη. Όταν μια θέση ή μια άποψη μεταφέρεται ασχολίαστη ή χωρίς αντίλογο, τότε ελάχιστα απέχει από την ενσυνείδητη ή μη παραπληροφόρηση του τηλεθεατή ή και του αναγνώστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου