Το Κυπαρίσσι είναι το δεύτερο "σήμα κατατεθέν" του αγροτικού τοπίου της Κέρκυρας. Βεβαίως μετά την ελιά αλλά απόλυτα αρμονικά δεμένο μαζί της.
Συχνά, στις τουριστικές περιηγήσεις που κάνω, για εκλεκτές ομάδες στην Κερκυραϊκή ύπαιθρο και τη Μεσαιωνική Κέρκυρα, με ρωτούν.
Τους εξηγώ οτι το κυπαρίσσι υπήρξε εως και πριν μερικές δεκαετίες η μοναδική ή έστω κύρια πηγή ξυλείας για τους Κερκυραίους οσον αφορά την οικοδομή, το σπίτι, τα εργαλεία και τη ναυπηγική.
Στέγες, πατώματα, κουφώματα, σκάλες, πρόχειρα και λαϊκά έπιπλα, "σκαφόνια" (πατητήρια) για τα σταφύλια, "πίλες" (ξύλινα δοχεία, It. pila) για το λάδι, βάρκες και πλεούμενα χτιζόντουσαν με το ξύλο των κυπαρισσιών.
Την ίδια στιγμή που χάρη στους παλιούς μύθους και λόγω αυτών, το κυπαρίσσι ήταν το σήμα των νεκροπόλεων και των νεκροταφείων που την παλιά εποχή ήταν στις αυλές αλλά και τα δάπεδα των εκκλησιών.
Κι αν η παρέα το σηκώνει τους μιλώ και για το μύθο του Κυπάρισσου όπως τουλάχιστον μας τον μεταφέρει ο Οβίδιος στις "Μεταμορφώσεις" του (43 π.Χ. - 17 μ.Χ. )
Σύμφωνα με αυτήν ο νεαρός Κυπάρισσος απέκτησε την εύνοια του θεού Απόλλωνα, ο οποίος του χάρισε ένα ιερό ελάφι.
Μια μέρα ο Κυπάρισσος είχε βγει στο δάσος για κυνήγι. Πίσω από θάμνους είδε ενα ελάφι ξαπλωμένο το σημάδεψε και το σκότωσε.
Οταν όμως πλησίασε κατάλαβε οτι είχε χτυπήσει το δικό του ιερό ελάφι και ξέσπασε σε κλάματα. Απελπισμένος παρακάλεσε τους θεούς να πεθάνει και εκείνος.
Ο Απόλλωνας λυπήθηκε τον νεαρό και τον μεταμόρφωσε σε κυπαρίσσι.
Το δένδρο αφιερώθηκε στον Πλούτωνα, τον θεό των νεκρών και έγινε σύμβολο πένθους.
Οι αρχαίοι Έλληνες κρεμούσαν κλωνάρια κυπαρισσιού έξω από τις πόρτες τους σε ένδειξη πένθους για αγαπημένα πρόσωπα, στόλιζαν με αυτά τα σώματα των νεκρών ή έκαιγαν πάνω τους τους νεκρούς τους.
Φυτεύονταν επίσης κυπαρίσσια δίπλα σε τάφους αλλά και δίπλα σε ναούς και ιερά. Κι αυτό διατηρείται ως τις μέρες μας.
----------
Φωτό :
1. Η μεταμόρφωση του Κυπάρισσου, Jacopo Vignali,1629, Musée des Beaux-Arts, Στρασβούργο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου