ΔΕΛΦΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ: ΜΕΡΟΣ Β΄ Δελφική οικονομία. - Γενικά

Tι  μπορεί να προσδοκά ένα λιμάνι σαν των Δελφών από την κρουαζιέρα;  Στην κατάσταση, ή καλύτερα στην κατάντια που βρίσκεται παραγωγικά  η περιοχή των Δελφών, η απάντηση  είναι  «την επιβίωση» και ταυτόχρονα «τα πάντα». Όχι μόνο του τουριστικού κλάδου αλλά όλης της τοπικής οικονομίας. Για να γίνει  κατανοητός αυτός ο ισχυρισμός θα πρέπει   να γίνει μία σύντομη αναφορά στην σημερινή κατάσταση όλων των  παραγωγικών δραστηριοτήτων  της περιοχής μας.

 

Η κυριότερες δραστηριότητες που έφερναν τα περισσότερα χρήματα στον Νομό Φωκίδας ήταν  το Δημόσιο, ο ευρύτερος Δημόσιος τομέας, οι συντάξεις και τα Δημόσια Έργα. Οι πηγές αυτές   «πέθαναν» για όλη την Ελλάδα  και θα παραμείνουν  νεκρές για πολλά χρόνια. Αυτά ήταν πάνω από τα μισά χρήματα που κινούσαν την τοπική αγορά και την τοπική οικονομία. Με τις άλλες δραστηριότητες να μην έχουν παρουσιάσει ακόμα έντονα τις δικές τους παθογένειες, τα χρήματα του Δημοσίου ήδη λείπουν και  τα εμπορικά καταστήματα (και όχι μόνο)  κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Και η κατάσταση θα επιδεινωθεί. Επιπλέον σύμφωνα με κάθε σενάριο εξέλιξης των πραγμάτων,   η Πολιτεία θα μας παρέχει μελλοντικά τις υπηρεσίες που θα αντιστοιχούν στην  τοπική παραγωγή πλούτου. Εάν δεν παράγουμε πλούτο από αλλού,  η κρατική μέριμνα θα αφορά παροχές   που όλοι γνωρίζουμε ήδη ότι   θα αντιστοιχούν σε εξαθλίωση. Δηλαδή από εκεί που από αυτούς τους τομείς παίρναμε και Υπηρεσίες και λεφτά στην τοπική οικονομία, τώρα πρέπει να ξεχάσουμε τα λεφτά και να παράγουμε από αλλού πολλά παραπάνω  για να έχουμε και τις Υπηρεσίες. Αυτή η τοπική ιδιαιτερότητα και μόνο μας εξασφαλίζει  ότι το μέλλον της οικονομίας των Δελφών είναι  σε πολύ χειρότερη μοίρα από την μέση Ελληνική πραγματικότητα. Η παραμονή στο  παραγωγικό μοντέλο  των τελευταίων δεκαετιών που μας εξασφάλισε φτώχεια της εποχή που η υπόλοιπη Ελλάδα ευημερούσε, εξασφαλίζει την χειρότερη των προοπτικών.  

 

 

Η δραστηριότητα που ονομάζουμε «τουρισμό» στην περιοχή των Δελφών δεν έχει καμία σχέση με τον τουρισμό στην υπόλοιπη Ελλάδα. Ο εγχώριος τουρισμός (που αποτελούσε μεγάλο μέρος του λίγου διαμένοντος τουρισμού της περιοχής των Δελφών) «πέθανε» για όλη την Ελλάδα  και θα παραμείνει νεκρός για πολλά χρόνια. Οι εγκαταστάσεις διαμένοντος τουρισμού σε Ιτέα και Δελφούς   είναι λιγότερες από το 1980 και ανάλογης ηλικίας χωρίς ριζικές ανακαινίσεις παρουσιάζοντας (πλην  κάποιων  συγκεκριμένων  μονάδων) χαμηλή  ανταγωνιστικότητα για την διεθνή αγορά.  Σε κάθε περίπτωση κρατικές ενισχύσεις για επενδύσεις  πάση φύσεως για τα επόμενα πολλά χρόνια θα είναι ελάχιστες.  Είναι γνωστό ότι ο Δήμος και η Περιφέρεια οδηγούν τα Χωροταξικά Σχέδια που εκπονούνται αυτή την εποχή στο να μας   χαρακτηρίσουν Μεταλλευτική περιοχή.   Σε αυτή την περίπτωση οι κρατικές ενισχύσεις, επιδοτήσεις κ.λ.π. για τουρισμό στο Δήμο Δελφών θα ήταν μηδενικές.  Αυτό όμως δεν θα γίνει, ότι και αν χρειαστεί να συμβεί (πάντα στα πλαίσια τον νομίμων). Τα περιθώρια ανάπτυξης τουρισμού στην περιοχή είναι μοναδικά σε πανελλαδικό αλλά και διεθνές επίπεδο και θα μας απασχολήσουν πολύ το επόμενο  χρονικό διάστημα μαζί με την κρουαζιέρα  και τον ρόλο που της αντιστοιχεί.

Η βωξιτική δραστηριότητα ξέρουμε εκ του αποτελέσματος τι μπορεί να προσφέρει από την πολυετή παρουσία της στην περιοχή. Σε κάθε περίπτωση αυτό που μπορεί να προσφέρει επιπλέον στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι κάποιες     πεπερασμένες θέσεις εργασίας ακόμα. Ελάχιστες για τις συνολικές ανάγκες της περιοχής. Εάν παραμείνει στα ίδια, από ότι έδινε τις τελευταίες δεκαετίες θα πρέπει να διαγράψουμε αρχικά τουλάχιστον το μισό. Οι μισθοί θα πάνε από τα 1100 στα 580 ευρώ και στην καλύτερη περίπτωση κάτι παραπάνω στην χειρότερη πολύ παρακάτω. Θα πρέπει να υπολογίσουμε   και την σταδιακή εξαφάνιση των ελεύθερων φορτηγών μεταφοράς βωξίτη (αν δεν αλλάξει κάτι)  που έχει ήδη δρομολογηθεί. Το έργο ανατίθεται  σε εργολάβους που σύμφωνα με τα διεθνή στάνταρ της ελεύθερης οικονομίας  θα καταλήξουν να είναι οι φθηνότεροι με μισθωτούς  οδηγούς των ελάχιστων δυνατών απολαβών. Οι  ντόπιοι οδηγοί με καλούς μισθούς στην παρούσα φάση αποτελούν ένα βολικό προβλεπόμενο ενδιάμεσο στάδιο για την αντιμετώπιση της κοινωνικής αντίδρασης στους επιπλέον άνεργους. Οι οριακές απολαβές σε εργαζόμενους και συνεργαζόμενους θα αρκούν μόνο για τα βασικά αγαθά της οικογένειας και θα τους εξαφανίσουν και αυτούς  από πελάτες της τοπικής αγοράς. Και αυτή η εξέλιξη   (πέρα από τους ιδιοκτήτες φορτηγών) δεν είναι μακριά. Τέλος 2013   απ’ ότι έχει ακουστεί λήγει και η συλλογική Σύμβαση εργασίας των μόνιμων  εργαζόμενων στις Μεταλλευτικές επιχειρήσεις. Εάν η δραστηριότητα του βωξίτη δεν υποχρεωθεί να εφαρμόσει τους Νόμους και να πληρώνει το τρέχον περιβαλλοντικό κόστος (επιπλέον τρέχουσες θέσεις εργασίας και μεταφορές), εάν οι Εταιρίες δεν υποχρεωθούν να εκτελέσουν τις αποκαταστάσεις που χρωστάνε (τεράστια χρωστούμενα από το παρελθόν επιπλέον πολλές θέσεις εργασίας και μεταφορικό έργο για πολλά χρόνια) και δεν υποχρεωθούν να απασχολήσουν   εργαζόμενους και φορτηγά από την περιοχή με αξιοπρεπής αμοιβές, η προσφορά στην τοπική οικονομία εκτιμάται ότι θα φτάσει πολύ κάτω από το  μισό του μέχρι σήμερα.  Και όπως προαναφέρθηκε το μέχρι σήμερα αφορά   φτώχεια ακόμα και την εποχή της ευημερίας για όλη την Ελλάδα. Ο μόνος τρόπος να συμβούν  τα πιο πάνω   είναι η δραστηριότητα να μην αποτελεί «μονοκαλλιέργεια» και οι κάτοικοι και επαγγελματίες της περιοχής να έχουν επιλογή στην εργασία και όχι εξάρτηση. Μόνο τότε η τοπική κοινωνία θα μπορεί να επιβάλει την Νομιμότητα και να διαπραγματευτεί πραγματικά δια των αντιπροσώπων της θέσεις εργασίας και μισθούς. Η «καλή θέληση» των τοπικών εταιριών είναι καταγεγραμμένη και μη αμφισβητήσιμη. Η σημερινή Ελληνική Πολιτεία έχει χάσει προ καιρού κάθε στοιχείο κύρους και αξιοπρέπειας στην υπόθεση των Δελφών με πολλές προσφυγές και μηνύσεις σε εκκρεμότητα. Το να αγωνιζόμαστε για να αλλάξει είναι υποχρεωτικό. Το να δεσμεύουμε τον τοπικό σχεδιασμό με  αυτή την προσδοκία, όταν ο πλούτος του τόπου  μας επιτρέπει να σχεδιάζουμε το καλύτερο αγνοώντας τους, είναι λάθος.

 

Οι δραστηριότητα της ιχθυοκαλλιέργειας μπορεί στην καλύτερη των περιπτώσεων να προσφέρει κάποιες δεκάδες θέσεις εργασίας ακόμα. Όπως και η βωξιτική δραστηριότητα δεν έχει περιθώρια να αποτελέσει τομέα ευρείας  ανάπτυξης που θα σύρει το συνολικό «άρμα».

Ο ελαιώνας χωρίς τις επιδοτήσεις (που σε πολύ λίγα χρόνια  θα σταματήσουν) δεν είναι συμφέρον να καλλιεργηθεί εάν δεν υπάρξει ανάδειξη των προϊόντων ως «ποιοτικά» με ανάλογη υπεραξία. Για να συμβεί αυτό πρώτα απ’ όλα, δεν μπορεί η περιοχή να είναι βιομηχανική – μεταλλευτική    διότι παγκοσμίως σε αυτές τις περιοχές τα παραγόμενα προϊόντα κρύβουν την καταγωγή τους. Όπως σχεδόν κάνουμε και εμείς μέχρι σήμερα. Παντού όπου συμβαίνει αυτό που συμβαίνει εδώ, ακόμα και όταν είναι υψηλής ποιότητας τα προϊόντα, όπως του ελαιώνα της Άμφισσας - Δελφών, την υπεραξία την  καρπώνονται άλλες περιοχές που τα αγοράζουν ως ανώνυμα και βελτιώνουν την ποιότητα των δικών τους επωνύμων.  Η ανάπτυξη του ελαιώνα στην βάση παραγωγής ποιοτικών προϊόντων  μπορεί να δώσει άμεσα σε επίπεδο καλλιέργειας εργασία σε επιπλέον πολλές εκατοντάδες εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους και η ανάπτυξη τυποποίησης και εμπορίας πολύ περισσότερες. Ο κλάδος αυτός όταν αναπτυχθεί και ανοιχτεί στην διεθνή αγορά, όπως προκύπτει από την διεθνή εμπειρία,  θα προσφέρει την δυνατότητα και θα  προωθηθούν  μαζί με τα προϊόντα ελιάς και όποια άλλα τοπικά αγροκτηνοτροφικά προϊόντα θελήσουν να ακολουθήσουν πολλαπλασιάζοντας έτσι τα οφέλη για την Τοπική και Εθνική Οικονομία. 

Για να προωθηθεί οποιοδήποτε σχέδιο ανάπτυξης των δύο κλάδων «ποιοτικού τουρισμού» και «ποιοτικών αγροτικών προϊόντων» στην σύγχρονη διεθνή οικονομία χρειάζεται προβολή και διαφήμιση. Μία φτωχή οικονομία όπως αυτή του Δήμου Δελφών δεν μπορεί να στηρίξει κάτι τέτοιο με κλασική πληρωμένη διαφημιστική καμπάνια και δεν θα μπορέσει ποτέ να κάνει τέτοια εκκίνηση. Τα τοπικά ποιοτικά προϊόντα , σε καμία περίπτωση στον κόσμο δεν αφορούν τεράστιες παραγόμενες ποσότητες ώστε να μπορεί η τελική  τυποποιημένη συσκευασία να αντέξει επιπλέον κόστος διεθνούς διαφήμισης. Αυτός είναι και ο λόγος που η προβολή αυτών των προϊόντων γίνεται με την ανάδειξη  της  περιοχής παραγωγής σε τουριστικό προορισμό. Αυτός είναι ένας πάμφθηνος τρόπος διαφήμισης που μπορεί και να αποβεί και αυτούσια κερδοφόρος. Στην περιοχή των Δελφών δεν χρειάζεται να γίνει  κανένα έξοδο για εκ του μηδενός οργάνωση τουριστικής ανάπτυξης. 

 

  Αν τολμήσουμε τώρα να κάνουμε μία αναζήτηση στο πια είναι η προετοιμασία της περιοχής για ανάπτυξη τα τελευταία πολλά χρόνια και πάλι τα στοιχεία είναι όσο χειρότερα γίνεται. Επί δεκαετίες στην περιοχή του σημερινού Δήμου Δελφών δεν έχει γίνει σχεδόν κανένα ουσιαστικό έργο ανάπτυξης και όσα λίγα έγιναν αχρηστεύτηκαν «μυστηριωδώς» στην πορεία.  Ακόμη και η τρέχουσες Αρχές (Δημοτική και Περιφερειακή) που διοίκησαν μέσα στην κρίση και ενώ ήχησαν οι συναγερμοί της έκτακτης ανάγκης, δεν έκαναν τίποτα. Στο αγροτικό τομέα κατασκευάζεται μόνο το έργο άρδευσης που όμως  κανένας δεν έχει διαψεύσει με  στοιχεία ότι δεν έχει εξασφαλιστεί από πουθενά το νερό το οποίο θα κυλά μέσα στον αγωγό. Και όπως είναι αναμενόμενο πουθενά   λόγος για το εάν θα πληρώνουμε για αυτό και πόσο.     Ένα έργο και αυτό πιθανότατα «άχρηστο» από την αρχή. Για τον τουρισμό από την άλλη εκδήλωσαν όσο πιο ξεκάθαρα την αντίθεσή τους. Από έργα υποδομής εντελώς τίποτα. Από δράσεις, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβαν Δημοτική Αρχή και  Περιφερειακή Αρχή   έχουν αγνοήσει κάθε έννοια νομιμότητας και έχουν εγκρίνει όλες τις αποφάσεις που οδηγούν σε επίσημο και οριστικό χαρακτηρισμό του λιμανιού των Δελφών σε μεταλλευτικό και το Δελφικό Τοπίο σε μεταλλευτική περιοχή. Δηλαδή αποκλεισμό κάθε πιθανότητας ανάπτυξης τουρισμού και εκδίωξης όποιας κίνησης  έχουμε σήμερα. Με την πλήρη αποδοχή των δύο τελευταίων βουλευτών της Φωκίδας και την   έγκριση των Κυβερνήσεών τους. Για την μεταλλεία τέλος, είναι ο μόνος κλάδος που τον έχουν καταστρέψει όχι δια της ανυπαρξίας τους αλλά δια της πλήρους προσφοράς  τους. Ενώ σε όλους τους άλλους κλάδους για να γίνει κάτι οι υφιστάμενες (των ίδιων) υπηρεσίες ψάχνουν και την παραμικρή λεπτομέρεια μέχρι να απογοητεύσουν τον επίδοξο επενδυτή, υπηρεσίες και Συμβούλια εγκρίνουν οτιδήποτε στον κλάδο αυτό. Όσο παράνομο, όσο προκλητικό και όσο καταστροφικό για τους άλλους κλάδους και να είναι. Επιτρέποντας έτσι η μεταλλεία να ασκείτε ως «μονοκαλλιέργεια» με την πιο ακραία κακή μορφή της. Απασχολώντας τους ελάχιστους εργαζόμενους, στις χειρότερες συνθήκες, με νεκρούς χωρίς τιμωρία, αφήνοντας πίσω όλο και περισσότερους κατεστραμμένους τόπους και δυστυχώς σύντομα και με τους ελάχιστους μισθούς.

(συνεχίζεται)