Του Άγη Βερούτη
Εδώ και μήνες ακούγεται ότι η Ελλάδα θα αποκτήσει επενδυτική βαθμίδα, και αυτό είναι κάτι καλό για την οικονομία. Είναι προφανές ότι για τη μείωση του κόστους δανεισμού του κράτους, μία τέτοια εξέλιξη θα έδινε πρόσβαση σε πολύ μεγαλύτερη μερίδα επενδυτών, ώστε όποτε θέλει το ελληνικό κράτος να δανειστεί θα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που θα προσφέρουν να του δανείσουν στον μειοδοτικό διαγωνισμό, ρίχνοντας ακόμα περισσότερο το κόστος δανεισμού.
Πέρα από αυτό όμως υπάρχουν πολλαπλά οφέλη για την οικονομία, τα οποία ίσως δεν έχουμε αφιερώσει αρκετό χρόνο για να εξετάσουμε.
Ο πρώτος ωφελούμενος πέραν του κράτους από την άνοδο της επενδυτικής βαθμίδας είναι το ελληνικό χρηματιστήριο. Τι σημαίνει αυτό;
Αυτό σημαίνει πολύ απλά, ότι μία μεγάλη γκάμα από θεσμικούς επενδυτές, συνταξιοδοτικών funds ανά τον κόσμο, επενδυτικούς οργανισμούς χαμηλού κινδύνου, ακόμα και ιδιώτες με μεγάλη διασπορά επενδύσεων, θα έρθουν να τροφοδοτήσουν την ελληνική κεφαλαιαγορά είτε με απευθείας αγορά μετόχων, είτε συμμετέχοντας σε ομολογιακά δάνεια και δημόσιες προσφορές.
Η νεοπαγής αυτή διαθεσιμότητα κεφαλαίων θα δώσει τη δυνατότητα στις εισηγμένες να προχωρήσουν σε πολύ πιο φιλόδοξα σχέδια επενδύσεων και μεγέθυνσης των δραστηριοτήτων τους, από την μια πλευρά αυξάνοντας την διαθεσιμότητα υψηλόμισθων θέσεων εργασίας για τα στελέχη που θα γίνουν απαραίτητα για την υλοποίηση αυτών των σχεδίων, από την άλλη πλευρά μειώνοντας την ανεργία με την δημιουργία κανονικών θέσεων εργασίας για την λειτουργία αυτών των νέων επενδύσεων. Αναλογικά θα ωφεληθούν και οι κάτοχοι των μετόχων τους.
Το τρίτο και ίσως σημαντικότερο μέρος της νέας κατάστασης είναι ότι με μια πιο ώριμη οικονομία και ασφαλέστερη επενδυτική βαθμίδα, θα είναι πολύ πιο ελκυστική η απευθείας επένδυση διεθνών βιομηχανικών κολοσσών και επενδυτικών funds στην Ελλάδα.
Οι περισσότεροι αν όχι όλοι οι παραπάνω, λειτουργούν στην αξιολόγηση και την επιλογή δυνητικών επενδύσεων, ο καθένας με μια δικιά του λίστα. Σε αυτή τη λίστα πρώτο κουτάκι, ίσως όλων, είναι η επενδυτική βαθμίδα της χώρας άρα το επιχειρηματικό ρίσκο που η χώρα κληρονομεί σε κάθε επένδυση εντός της επικράτειάς της.
Μια τράπεζα πχ που έχει στη στρατηγική της να λειτουργεί μόνο σε χώρες με επενδυτική βαθμίδα, δεν μπορεί να ανοίξει θυγατρικές σε χώρες που βρίσκονται κάτω από αυτή τη βαθμίδα, ή αν έχει ήδη να τις κλείσει ή να τις πουλήσει αν αυτή πέσει.
Φυσικά όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι και οι τράπεζες θα μπορούν να δανείζονται φθηνότερα και κατ’ επέκταση θα είναι εφικτή η μείωση του κόστους δανεισμού στην ελληνική αγορά.
Όλα τα παραπάνω μετατρέπονται σε υψηλότερη παραγωγή πλούτου για τη χώρα, η οποία είτε μέσω της μείωσης της ανεργίας, είτε μέσω της αύξησης των μισθών λόγω ανταγωνιστικότερης αγοράς εργασίας, είτε μέσω της αύξησης της κατανάλωσης όλων των παραπάνω θα δει τη ρευστότητα, τους τζίρους, τα κέρδη και την διαθεσιμότητα επιχειρηματικού δανεισμού να εκτοξεύονται.
Όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε το χρήμα που δεν μένει στάσιμο στην οικονομία και γυρίζει ωφελεί το ΑΕΠ και άρα την κοινωνία, με εκείνο τον πολλαπλασιαστή όσοι οι κύκλοι που το χρήμα κάνει στην οικονομία σε ένα έτος.
Η δυνατότητα ανάπτυξης που παρουσιάζεται σε αυτή την κυβέρνηση πιθανολογώ ότι πλησιάζει στην ανάπτυξη που έβλεπε η Ελλάδα στην αρχή της δεκαετίας του ‘60, τότε την υψηλότερη στον κόσμο, πριν η δικτατορία του ‘67 τη βάλει στο γύψο.
Φυσικά οι λεπτομέρειες του πώς και πότε θα υλοποιηθούν αυτές οι εξελίξεις εξαρτώνται και από εξωγενείς παράγοντες που είναι έξω από τη σφαίρα επιρροής της χώρας και της κυβέρνησης.
Μια διεθνής ύφεση, μια κακή εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία, ένα οικονομικό ατύχημα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μια κοινωνική αναταραχή σε μια μεγάλη οικονομία της Ευρώπης όπως η γαλλική, ή η σταδιακή αποβιομηχάνιση της οικονομικής ατμομηχανής της ΕΕ, δηλαδή της Γερμανίας, λόγω αυξημένου ενεργειακού κόστους, ή κάτι που δεν πάει το μυαλό μας ακόμη, θα μπορούσε να εκτροχιάσει εξωγενώς την αναμενόμενη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Θα μπορούσαν όμως και να εκτροχιάσουν την αναμενόμενη ανάπτυξη και ενέργειες της ίδιας της κυβέρνησης αν δεν είναι προσεκτική να μην "τρομάξει" την πολύπαθη μικρομεσαία επιχειρηματική τάξη που έχει αντέξει 15 χρόνια ύφεσης και τοξικού περιβάλλοντος…
Αυτό θα μπορούσε να το πετύχει σταματώντας την αντι-γραφειοκρατική δράση της και την ψηφιοποίηση του κράτους, ή ξεκινώντας ένα "σαφάρι" ενάντια στην μικρο-φοροδιαφυγή επιβίωσης (πριν αντιμετωπίσει τη μεγαλο-φοροδιαφυγή πχ καυσίμων και τριγωνικών συναλλαγών πολυεθνικών κολοσσών.)
Μια τέτοια εξέλιξη θα διακινδυνεύσει να τρομάξει την ραχοκοκαλιά της οικονομίας, όπως το φορο-σαφάρι που οδήγησε στην πτώση της κατανάλωσης και τελικά την πτώση πρώτα της κυβέρνησης Γ.Α. Παπανδρέου, μετά της κυβέρνησης Σαμαρά, και τελικά της κυβέρνησης Τσίπρα.
Θέλω να πιστέψω ότι αυτή η κυβέρνηση είναι πολύ σοφότερη εκείνων που μαθαίνουν από τα λάθη τους, και μετά ζητάνε συγγνώμη.
Θέλω να πιστέψω ότι μαθαίνει από τα λάθη των προηγούμενων, και δεν θα εξαπατηθεί από τις σειρήνες της πολιτικής ορθότητας και των εξωγενών παροτρύνσεων που τελικά ρίχνουν, παρά στηρίζουν τις κυβερνήσεις.
Οι προβλέψεις είναι αισιόδοξες, εκτός εάν…
Ας ελπίζουμε στην καλύτερη εξέλιξη, όντες όμως έτοιμοι και για τα απρόβλεπτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου