Ενώ ο Στέπαν Μπαντέρα ήταν πράκτορας της Γκεστάπο και δεν άφησε παρά μόνο την ανάμνηση (θετική για ορισμένους) για τις σφαγές και τα βασανιστήρια που διέπραξε, ο Ντμίτρο Ντόντσοφ ήταν —και εξακολουθεί να είναι— ο εμπνευστής και ο θεωρητικός των Ουκρανών εθνικιστών. Ήταν αυτός που επινόησε τον ουκρανικό ρατσισμό και φαντάστηκε τον φανατισμό των μαχητών του ως όπλο.
Ντμίτρο Ντόντσοφ, ο στοχαστής του «ουκρανικού ολοκληρωτικού εθνικισμού». Η ανάγνωση των έργων του είναι υποχρεωτική για όλους τους Ουκρανούς εθνικούς στρατιώτες, ειδικά για εκείνους του συντάγματος Αζόφ.
 |
| Στη σκανδιναβική μυθολογία, οι Βαλκυρίες είναι υπηρέτριες του θεού Όντιν. Καβαλούν λύκους. Αλλά οι Γερμανοί τις παρουσιάζουν πάνω σε άλογα. Η «Κάθοδος των Βαλκυρίων», όπερα του Richard Wagner, προαναγγέλλει τόσο τον θάνατο των ηρώων όσο και την ένδοξη μοίρα τους στην επερχόμενη μάχη μετά το τέλος του χρόνου. |
Σε προηγούμενα άρθρα παρουσίασα την ιστορία του μπαντεριστικού κινήματος από τον Μεσοπόλεμο μέχρι σήμερα. Εδώ, θα ήθελα να μιλήσω για την ιδεολογία τους.
Ο διανοούμενος αναφοράς τους, χθες και σήμερα, είναι ο Ντμίτρο Ντόντσοφ (1883–1973). Αν και πέθανε στον Καναδά και κηδεύτηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα έργα του δεν έχουν μεταφραστεί, αλλά οι οπαδοί του μας τα έχουν κάνει γνωστά. Αυτή η απουσία στα βιβλιοπωλεία άλλων χωρών εξηγεί γιατί αγνοείται στο εξωτερικό. Ήταν ωστόσο, μετά από μια μακρά περίοδο απουσίας, ένας από τους συγγραφείς με τις μεγαλύτερες πωλήσεις των τελευταίων ετών στην Ουκρανία.
Τρεφόμενος όπως οι Ναζί από την ερμηνεία του για τον Νίτσε, ο Ντμίτρο Ντόντσοφ καλούσε για τη γέννηση ενός «νέου ανθρώπου» με «φλεγόμενη πίστη και πέτρινη καρδιά» ο οποίος δεν θα φοβόταν να καταστρέψει ανελέητα τους εχθρούς της Ουκρανίας. Στοχαστής του «ολοκληρωτικού ουκρανικού εθνικισμού», έχτισε μια φιλοσοφία όπου ουκρανικός εθνικισμός σημαίνει κάθε τι εναντίον της Ρωσίας και εναντίον των Εβραίων.
Σκόπευε να δημιουργήσει έναν λαό ελίτ, μακριά από τον «εξισωτισμό των σκλάβων» της Ρωσικής Οκτωβριανής Επανάστασης και από τα «καθολικά ιδανικά» της Γαλλικής Επανάστασης.
Υποστήριζε ότι η φαντασία των πραγματικών Ουκρανών πρέπει να «τροφοδοτηθεί με τον θρύλο της τελευταίας μάχης», από την «άρνηση αυτού που υπάρχει» και από «τη συναρπαστική εικόνα της καταστροφής που θα φέρει κάτι νέο». Πρέπει να υπακούουν «κατηγορηματικά σε κάθε διαταγή» με «απερίσκεπτη υπακοή».
Σύμφωνα με τον ίδιο, ο «ουκρανικός εθνικισμός» χαρακτηρίζεται από:
«την επιβεβαίωση της θέλησης για ζωή, για εξουσία, για επέκταση» (προωθεί το «δικαίωμα των ισχυρών φυλών να οργανώνουν λαούς και έθνη για να ενισχύουν τους υπάρχοντες
πολιτισμούς»)
«την επιθυμία για αγώνα και τη συνείδηση των ορίων της» (επαινεί τη «δημιουργική βία της μειοψηφίας )
Χαρακτηρίζεται δε από :
« τον φανατισμό»,
« την ανηθικότητα».
Ο φανατισμός αναφέρεται στο θρησκευτικό χαρακτήρα του δόγματος του. Ο Dontsov σημειώνει ότι αυτό είναι που κάνει τους πολεμιστές ανίκητους. Επομένως, είναι απολύτως λογικό που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Stepan Bandera και ο Yaroslav Stetsko συμφώνησαν να συνεργαστούν στο Μόναχο με τη μυστική εταιρεία των Αδελφών Μουσουλμάνων ή ότι το 2007 οι μαθητές τους μπόρεσαν να σχηματίσουν ένα Αντιρωσικό Μέτωπο με τους Τσετσένους τζιχαντιστές.
Στην αρχή του έργου του, ο Dontsov δεν εμπνεύστηκε από τον ιταλικό φασισμό ή τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό, αλλά εμφανίζεται επηρεασμένος από το ίδιο σκεπτικό με τους Κροάτες Ουστάσι, τη Ρουμανική Σιδηρά Φρουρά, τη σλοβακική Glinka, το πολωνικό Oboz Narodowo-Radykalny.
Σε επαφή με τους Ναζί, ο Dontsov άρχισε να ψάχνει για μυθική γεωγραφία και ιστορία. Οι «αληθινοί Ουκρανοί» θα ήταν σκανδιναβικής ή πρωτογερμανικής καταγωγής και θα κατάγονταν από τους Βάραγγους, μια φυλή των Βίκινγκς από τη Σουηδία. Οι πρόγονοί τους φέρεται ότι ίδρυσαν την πόλη Νόβγκοροντ στη Ρωσία και υπέταξαν τους Ρώσους Σλάβους.
Σε αυτή τη μυθολογία, οι «Ουκρανοί εθνικιστές» είναι το Καλό, ενώ οι «Μοσχοβίτες» ενσαρκώνουν το Κακό. Είναι επομένως απολύτως φυσιολογικό ότι η μούσα του Κόμματος Svoboda (Ελευθερία), βουλευτής Ιρίνα Φαριόν, δήλωσε πολύ πριν από τη ρωσική στρατιωτική επέμβαση: «Ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να καταστρέψουμε τη Μόσχα».
Το 2015, ο πρόεδρος Πέτρο Ποροσένκο και ο πρωθυπουργός του Αρσένι Γιατσενιούκ ψήφισαν μια σειρά νόμων που απαγόρευαν αφενός τα κομμουνιστικά και ναζιστικά σύμβολα και αφετέρου αποκατέστησαν τα μπαντεριστικά σύμβολα. Στην πράξη, καθώς κανείς δεν διεκδίκησε ότι ήταν Ναζί, ο σκοπός ήταν να καταστραφούν τα μνημεία της νίκης του Κόκκινου Στρατού επί των Ναζί και να αντικατασταθούν με άλλα προς δόξα του Στέπαν Μπαντέρα —υπεύθυνος για τη δολοφονία 1,6 εκατομμυρίων συμπατριωτών του — και του μέντορά του, Ντμίτρο Ντοντσόφ.
Το Συμβούλιο της Ευρώπης επέκρινε τότε αυτούς τους νόμους «αποκομμουνιστικοποίησης» που επικρίνουν καθεστώτα γενικά χωρίς να αναφέρουν τις πράξεις που καταδικάζονται.
Ως αποτέλεσμα αυτών των νόμων μπήκε στον επίσημο λόγο το μότο των μπαντεριστών: «Δόξα στην Ουκρανία!». Προφανώς δεν έχω τίποτα ενάντια σε αυτό το σύνθημα, ούτε περισσότερο για την κραυγή των μουσουλμάνων «Αλλάχ Ακμπάρ!», ωστόσο, αφού το άκουσα να το τραγουδούν οι τζιχαντιστές που ήθελαν να μου κόψουν το λαιμό, δεν μπορώ πλέον να σκεφτώ ότι «ο Θεός είναι μεγάλος!» και ακόμα με στοιχειώνει το τι εννοούν οι τζιχαντιστές με αυτό.
Ομοίως, είναι λογικό ότι η Ουκρανία εφοδιάστηκε με έναν μηχανισμό που νομιμοποιεί μια μορφή φυλετικών διακρίσεων. Στις 21 Ιουλίου 2021, ο πρόεδρος Volodymyr Zelensky πέρασε νόμο, που παρουσιάστηκε με δική του πρωτοβουλία, για τους «ιθαγενείς πληθυσμούς της Ουκρανίας». Υποστηρίζει ότι οι Τάταροι και οι Καραϊτές Εβραίοι έχουν «το δικαίωμα να απολαμβάνουν πλήρως όλα τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και όλες τις Θεμελιώδεις Ελευθερίες» (sic). Αυτό το κείμενο που φαίνεται πολύ γενναιόδωρο δεν είναι καθόλου επειδή ερμηνεύεται από προεπιλογή. Συμπληρώνει τα κείμενα που αναγνωρίζουν τα δικαιώματα των Ουκρανών σκανδιναβικής ή πρωτο-γερμανικής καταγωγής. Στην πραγματικότητα, χρησιμοποιείται από τα Δικαστήρια για να αρνηθούν τα δικαιώματα των Ουκρανών που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ούτε στον γενικό ορισμό ούτε σε μία από αυτές τις δυο μειονότητες, με άλλα λόγια σε αυτούς που λένε ότι είναι Σλάβοι σλαβικής καταγωγής. Οι τελευταίοι δεν μπορούν να επικαλεστούν ενώπιον δικαστηρίου το «δικαίωμά τους να απολαμβάνουν πλήρως όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και όλες τις θεμελιώδεις ελευθερίες».
Στις 20 Μαρτίου 2022, ο πρόεδρος Volodymyr Zelensky δήλωσε σε ένα βίντεο που δημοσιεύτηκε στον λογαριασμό του στο Telegram: «Οποιαδήποτε δραστηριότητα πολιτικών που συμμετέχουν στη διαίρεση της κοινωνίας ή συνεργάζονται με τον εχθρό δεν θα πετύχει και θα λάβει σοβαρή απάντηση». Και αμέσως μετά απαγόρευσε 11 πολιτικά κόμματα (Πλατφόρμα της Αντιπολίτευσης – Για τη Ζωή, Κόμμα Sharij, Nachi, Μπλοκ της Αντιπολίτευσης, Αριστερή Αντιπολίτευση, Ένωση Αριστερών Δυνάμεων, Darjava, Προοδευτικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουκρανίας, Σοσιαλιστές, Μπλοκ του Volodymyr Saldo). Αν και οι περισσότεροι από αυτούς δεν εκπροσωπούνταν στην μοναδική εθνική συνέλευση, τη Verkhovna Rada, η Πλατφόρμα της Αντιπολίτευσης-Για τη Ζωή ήταν ο δεύτερος σχηματισμός της χώρας. Είχε λάβει το 13% των ψήφων και έλαβε 43 βουλευτές σε σύνολο 450.
Ομοίως, στις 20 Μαρτίου, ο πρόεδρος Ζελένσκι υπέγραψε επίσης διατάγματα που απαγορεύουν για πέντε χρόνια τρία κανάλια της αντιπολίτευσης που είχαν «ανασταλεί» για αρκετούς μήνες. Επιπλέον, συγχώνευσε όλα τα εναπομείναντα κανάλια υπό τον έλεγχο του Συμβουλίου Ασφάλειας και Άμυνας.
Επομένως, δεν υπάρχει πλέον ελευθερία έκφρασης, ούτε για τους πολιτικούς ούτε για τους δημοσιογράφους. Η ουκρανική δημοκρατία πέθανε, όχι από τη ρωσική στρατιωτική επέμβαση, αλλά από τη θέληση της ίδιας της δικής της κυβέρνησης.
Στις 5 Μαΐου 2022 δημιουργήθηκε ένα Συμβούλιο για την ανάπτυξη των βιβλιοθηκών. Θεώρησαν ότι συγκεκριμένα ρωσικά βιβλία υπερφορτώνουν τα ράφια. Ο υπουργός Πολιτισμού και Πολιτικής Πληροφόρησης, δημοσιογράφος Oleksandr Tkachenko, είπε ότι θα μπορούσαν να γίνουν πρώτη ύλη για την εκτύπωση ουκρανικών βιβλίων σε ανακυκλωμένο χαρτί.
Τα βιβλία στην πυρά είναι κλασικό έργο των δικτατοριών. Αυτή τη φορά, δεν θα τα κάψουν δημόσια, αλλά θα ανακυκλώσουν το χαρτί. Είναι λιγότερο ευδιάκριτο και πιο φιλικό προς το περιβάλλον.
Ας έρθουμε τώρα στον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου. Μια ιδιαιτερότητα του ουκρανικού στρατού εφιστά την προσοχή: δεν περισυλλέγει τα πτώματα των στρατιωτών του που πέθαναν στη μάχη. Όλοι οι άλλοι στρατοί στον κόσμο δεν διστάζουν να θέσουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο για αυτό. Το να δίνουν μια αξιοπρεπή ταφή στους νεκρούς τους είναι απαραίτητο στη σκέψη τους. Αν δεν το κάνουν θα είχε καταστροφικές συνέπειες για το ηθικό των συντρόφων τους. Γιατί λοιπόν ο ουκρανικός στρατός ενεργεί διαφορετικά;
Αν καταλαβαίνω τη σκέψη του Dmytro Dontsov, πρόκειται για την προετοιμασία για την εσχατολογική μάχη μεταξύ του Καλού και του Κακού. Σύμφωνα με τη σκανδιναβική μυθολογία, όταν οι Βαράγγοι διεξήγαγαν μάχη, οι Βαλκυρίες κατέβαιναν στο πεδίο της μάχης καβάλα σε λύκους. Αποφάσιζαν ποιοι από τους γενναίους Βίκινγκς θα πέθαιναν. Στη συνέχεια πήγαιναν τις ψυχές τους στη Βαλχάλα για να σχηματίσουν μαζί τους τον μελλοντικό στρατό της «τελευταίας μάχης». Έτσι, οι άνδρες που έπεσαν στο πεδίο της τιμής δεν ήταν θύματα της μοίρας, αλλά είχαν επιδεχθεί για ένα ένδοξο πεπρωμένο.
Αυτή η ιερή ιδεολογία αναφέρεται στην «προσευχή των Ουκρανών εθνικιστών», που συντάχτηκε από τον Josef Mashchak το 1922. Διδάσκεται και απαγγέλλεται στα στρατόπεδα νεολαίας των μπαντεριστών. Βρίσκεται στο επίκεντρο των τελετών του μυστικού Τάγματος Centuria που έχουν εισαγάγει οι μπαντεριστές στους στρατούς του ΝΑΤΟ.
Ο πόλεμος των «Ουκρανών εθνικιστών» κατά των Σλάβων δεν είναι συνεπώς παρά μόνο στο ξεκίνημα του.
Κριστιάν Άκκυριά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου