Πως η κοινωνική ανωριμότητα οδηγεί αναπόδραστα, στη πολιτική ανευθυνότητα και ανικανότητα

Πρωτοπρεσβύτερου Δημήτριου Θεοφίλου M.D, Student Ph.D   Ε.Κ.Π.Α

Για μια φορά ακόμη  όλοι μας χύνουμε δάκρυα «καρδιάς» ή «κροκοδείλια», επάνω από σωρούς ερειπίων, στάχτες που καπνίζουν ακόμη και «δολοφονημένους» από την κοινή αδιαφορία και αφασία μας,  ανθρώπους. Σήμερα αυτούς, αύριο άλλους, κάποια στιγμή ποιος ξέρει; Ίσως και εμάς τους ίδιους.

  Ζούμε σε μια εποχή που βομβαρδιζόμαστε από τρομακτικές εικόνες και βαρύγδουπα α-νοηματικά συνθήματα, όπως εκείνα: της «πολιτικής ορθότητας», των «ατομικών δικαιωμάτων», των «προσωπικών δεδομένων», της «ανοχής στη διαφορετικότητα» και διάφορες τέτοιες και παρόμοιες πομφόλυγες. Λόγια ψεύτικα και μεγάλα κενά  περιεχομένου.

  Έφτασε μόλις 1 ώρα και 40 λεπτά, για να καταρρεύσει για άλλη μια φορά η «δημοκρατία - κουτοκρατία» των επιτήδειων, των κουτοπόνηρων και των ανίκανων. Στην αρχαία Ελλάδα, ένα από τα πλέον αρνητικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, ήταν η πανουργία, αυτή η επάρατη νόσος που είναι παράγωγη του εγωισμού και της αλαζονείας, αποτελεί κυρίαρχο χαρακτηριστικό γνώρισμα της «αμαρτωλής» και «αμετανόητης» μεταπολίτευσης εδώ και 44 χρόνια γι’ αυτό και από αυτούς ακριβώς τους «πολιτικούς γενίτσαρους» δεν θα ακουστεί ποτέ η λέξη ΣΥΓΝΩΜΗ προς κανέναν και για τίποτε…  Υπάρχει τέτοιος υπερθετικός  βαθμός αναίδειας και αδιαντροπιάς, που  οι δημαγωγοί και πανούργοι κυβερνήτες μας, αναζητούν ακόμη ευθύνες, σε πρόσωπα και καταστάσεις 40, 50, και 60 χρόνια πριν. Αναδεικνύοντας και αποδεικνύοντας έτσι, πόσο κοντά και πήλινα πόδια έχει η φαυλοκρατούμενη δημοκρατία τους, την οποία αφού συστηματικά εκπόρνευσαν, στη συνέχεια λειτούργησε πελατειακά και συναλλακτικά για τον πολίτη, έναντι της όποιας ταρίφας μιας ψήφου.

  Η κοινωνική ανωριμότητα οικοδομήθηκε βήμα – βήμα, με τρόπο μεθοδικό, σταθερό και συστηματικό, που ξενίζει για τα ελληνικά δεδομένα, τόσο για τη σπουδή του επιδιωκόμενου σκοπού όσο και για την  αποτελεσματικότητα του όλου ανοσιουργήματος.

Ο επιδιωκόμενος στόχος κατάργησης – κατάλυσης των πάντων επιδιώχθηκε:

·        Με την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας, στη πιο ευτελή και λιγότερο απαιτητική  εκδοχή της.

·        Με την κατάργηση τόνων και πνευμάτων, ουσιαστικά με την αποπνευματοποίηση της γλώσσας και την καθιέρωση του «εύκολου και άκοπου» μονοτονικού.

·        Με την συστηματική και μεθοδική διάλυση της παιδείας σε όλες τις βαθμίδες (από το νηπιαγωγείο έως το διδακτορικό).

·        Με την συστηματική υπονόμευση της οικογένειας και την τελική ξεθεμελίωση και εν συνεχεία κατεδάφισή της.

·        Με τον εξευτελισμό των θεσμικών αξιακών πυλώνων της πίστης και της πατρίδας.

·        Με τη εγκατάλειψη των απαίδευτων νέων, στην χοάνη της τεχνολογίας και την ανυπαρξία αξιών και οραμάτων.

·        Με τη χυδαιοποίηση της καθημερινότητας

·        Με τους τόνους «σκουπίδια» που ταΐζουν το λαό τα Μ.Μ.Ε καθημερινά, με τους δημοσιολόγους (αφού οι περισσότεροι από αυτούς, δεν γνωρίζουν όχι να γράψουν, αλλά ούτε καν να μιλήσουν σωστά ελληνικά), σε διατεταγμένη μισθοφορική υπηρεσία.

  Σε ένα τέτοιο νοσηρό κλίμα ανδρώθηκαν δύο γενιές ανώριμων – ανεύθυνων  νεοελλήνων πολιτών, με χαμηλά κοινωνικά αντανακλαστικά και έντονο το αίσθημα του ιδίου συμφέροντος. Το κοινό καλό πάντα υπήρξε σε δεύτερη μοίρα, σε σχέση με το προσωπικό συμφέρον.

  Όταν λοιπόν:     

·        Η παιδεία καταλύθηκε,

·        Η πίστη λοιδορήθηκε,

·        Η φιλοπατρία εξευτελίσθηκε,

·        Η ανθρωπιά εξαφανίσθηκε,

·        Το φιλότιμο  κατέστη άφαντο,

·        Η σκοπιμότητα κυριάρχησε,

·        Το κέρδος αποθεώθηκε,

·        Ο καταναλωτισμός απογειώθηκε,

·        Οι αξίες παραθεωρήθηκαν,

·        Οι πανανθρώπινες αρχές λησμονήθηκαν.

·        Η ζωή ξέφτισε και μαράθηκε.

  Οι συνέπειες άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητές με οδυνηρό τρόπο θρηνώντας νεκρούς στο βωμό του μεταπολιτευτικού αμοραλισμού. Στα ικριώματα και στους βωμούς άσκοπης θυσίας, στη Μάνδρα, στο Μάτι, κάπου αλλού αύριο…

  Η κοινωνική ανωριμότητα του ελληνικού λαού δυστυχώς, μετά από σχεδόν μισό αιώνα εθνικής αφασίας και υπαρξιακής αναισθησίας (παχυδερμίας), άρχισε να δημιουργεί εκατόμβες νεκρών. Η τραγική διαπίστωση είναι πως αν  ζούσαν τα σημερινά θύματα, κάποιοι άλλοι θα είχαν πάρει τη θέση τους – αφού  οι θύτες παραμένουν στις καλοπληρωμένες πολυθρόνες τους – έτσι  ώστε οι αμείλικτοι αριθμοί, να επιβεβαιώνουν με τροχιά φαύλου κύκλου, τις συνέπειες και τα αποτελέσματα μιας συλλογικής κοινωνικής κατάντιας, δίχως όρια και φραγμούς, με περισσή Αλαζονεία και Ύβρη, που οδηγεί αναπόδραστα στην έλευση της Νέμεσης.

  Σε αυτό το νοσηρό κοινωνικό περιβάλλον της «ήσσονος προσπάθειας», του «βολέματος», των «κολλητών», των «κονέ», και όλων των παθογόνων αιτίων και αποτελεσμάτων, μιας κοινωνίας εντελώς παρηκμασμένης και διασωληνωμένης στην εντατική, που διατηρείται στη ζωή χάρη στα επιδόματα, τα δανεικά και τα χρηματοδοτικά προγράμματα της εσπερίας, η μόνη τελικά ηγεσία που πραγματικά της αναλογεί και της αξίζει, είναι αυτή που έχουμε εδώ και περίπου μισό αιώνα. Μια ηγεσία ξενόδουλη στα όρια της προδοσίας, υποταγμένη σε  κάθε λογής και εποχής οικονομικά συμφέροντα, τα οποία και εξυπηρετεί με δουλική συνέπεια. Αλυσοδεμένη στο άρμα της θνησιγενούς  αμοραλιστικής δύσης.

  Η πολιτική μας ηγεσία δυστυχώς, είναι διαχρονικά ένας κωμικοτραγικός θίασος καλοπληρωμένων κομπάρσων. Με το λαό να είναι πάντα στο ίδιο έργο θεατής, εδώ και πολλά χρόνια πληρώνοντας το εισιτήριο (ψήφο) για να παρακολουθήσει ξανά και ξανά μια επαναλαμβανόμενη κακοπαιγμένη παράσταση – φάρσα,  που πάντα μαθηματικά καταλήγει, με χυμένο «ζεστό, αχνιστό αίμα» του ίδιου των  ίδιων των παιδιών του.

  Η πολιτική ανευθυνότητα, αναισθησία και ανικανότητα μπορεί να σταματήσει σήμερα, αρκεί όμως όλοι, να αρχίσουμε να αλλάζουμε τους εαυτούς μας. Αφού αρχίσουμε να επιλέγουμε τους άξιους, τους έντιμους και τους ανιδιοτελείς ηγέτες και όχι αυτούς που μας εξυπηρετούν και είναι κατοπτρικά είδωλα του άρρωστου εγώ μας.

 Οφείλουμε όλοι μας να απαιτήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας ΤΩΡΑ, και πρώτα από όλα από τον εαυτό μας, αν θέλουμε να πάψουν να απανθρακώνονται και να πνίγονται, με τόσο άδικο και οδυνηρό τρόπο, οι ελπίδες του αύριο που είναι οι ζωές που φέραμε στο κόσμο.