Το αύριο σαν αύριο ΔΕΝ θα μοιάζει

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΑΠΟΙΑ τα αλλάζει η κρίση. Πολλά τα σιάζει ο φόβος των αποκαλύψεων και όλα τα επιβάλλει η ανάγκη. Δεν αλλάξαμε χαρακτήρα, ως έλληνες των άκρων και της υπερβολής, δεν αλλάζει η πρακτική των πολιτικών μας. Εμάς, βέβαια, εκπροσωπούν με την ψήφο μας στο τσεπάκι τους, αλλά «ουδείς την δόξαν εμίσησεν» και η «δόξα», στους καιρούς μας, παίρνει πολλές μορφές. Ακόμα και παραδάκι και σύνταξη ισοβίως κ. ά. πολλά, μέσα σε επιχρυσωμένο κουτάκι προνομίων.

ΟΙ «κάτω» προσαρμόστηκαν(;) στην κρίση και συντόνισαν τα βήματά τους. Με κάποιους στα σκοτάδια της απλήρωτης ΔΕΗ και σε κάδους με σκουπίδια. Οι «απάνω» παραμένουν σταθεροί και απροσάρμοστοι. Πιστοί σε συνήθειες και «παραδόσεις». Με αναλλοίωτη πρακτική στην αναζήτηση του βολέματος. 

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ μέχρι να κάνει ξαστεριά. Μη τους είδες σε καφενεία και «παράθυρα»; Έσκασε η πιστολιά για την εκκίνηση και σκάνε μύτη ένας-ένας, μία-μία, όλοι μαζί σύνολο αδιόρθωτων, που αγωνιούν να κρατηθούν. Με τεχνητούς «ιδεολογικούς» σχηματισμούς στο χάος.

ΚΙ αρχίζουν τα (μεγαλο)κάναλα την τηλεπαρουσίαση υποψηφίων κάθε βαθμίδας. Στα διαλείμματα της τηλεοπτικής ξεφτίλας, ανάμεσα σε πρωινούδες και ξεδιάντροπους μαντραχαλάδες. Με τους κίναιδους αράδα και «θεές» να ορίζουν το δρόμο της ζωής απ’ το «πονηρό το μονοπάτι». Δεν είναι δα κορόιδα (τα μεγαλαοκάναλα) να μας ενημερώσουν για τα απανωρτά δάνεια των αφεντικών τους.

ΕΚΕΙ, λοιπόν, στο φανταχτερό γυαλί «προσκυνάνε» οι πολιτικοί μας κάθε τάξεως και παρατάξεως, μιας και το μπαλκόνι (με τα παραμύθια του) είναι παρελθόν. Εκεί μας διεκτραγωδούν τον πόνο τους (για λογαριασμό των ψηφοφόρων), εκεί σκάνε μύτη απελπισμένοι κι άλλοι…αισιόδοξοι για τη νίκη. Πάση θυσία και με οποιονδήποτε συνδυασμό και συμμαχία.

ΜΕΧΡΙ που έσκασε μύτη και ο «αλήστου (πολιτικής) μνήμης» κ. Σημίτης. Χαμογελαστός για το νέο δημιούργημά του, από «ξέφτια» και περισσεύματα, που δεν χωρούσαν σε δείπνο μυστικό. (Αντί να προσέλθει αυθορμήτως στη Δικαιοσύνη για τα…παλικάρια του). 

ΔΕΝ αλλάζουν οι κύριοι (και κυρίες), δεν αλλάζει το σκηνικό του παραδοσιακού θεάτρου (σκιών), με τους Χατζηαβάτηδες της υποταγής. Κι αν έσπευδαν με την ίδια αγωνία για αλλαγές στη νομοθεσία που εξέθρεψε κλέφτες και καθάρματα, θα περιμέναμε το αύριο σαν χθες να μη μοιάζει.