«Περί αποστασίας και άλλων πανικών».

Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος/FosPhotos

 

Της Μαρίας Τριαντοπούλου

"Είναι φανερό σε όλους πια ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε κατάσταση πανικού και δεν μπορεί και να το κρύψει. Και την καταλαβαίνω, δεν μπορώ να πω το αντίθετο. Η Τρόικα επιμένει σε μέτρα που η χώρα δεν μπορεί να σηκώσει και η κυβέρνηση, που έχει αποτύχει πλήρως να μας οδηγήσει έξω από την κρίση αφού συγχρόνως προσπαθεί να μην πειράξει τα ευ κακώς κείμενα των παραδοσιακών υποστηρικτών της και δεν παίρνει ούτε διαρθρωτικά μέτρα ούτε διαπραγματεύεται πιθανές εναλλακτικές, βρίσκεται εκτεθειμένη τώρα που το καταπληκτικό success story μοιάζει να γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια μας. Σαν να μην έφτανε αυτό η πλειοψηφία των βουλευτών του κυβερνητικού συνασπισμού είναι τόσο οριακή ώστε να μην επιτρέπει τον παραμικρό ελιγμό και, δεδομένων των δύσκολων αποφάσεων που πρόκειται να παρθούν στη Βουλή μέσα στο αμέσως επόμενο διάστημα, είναι φυσικό να τρομάζει η κυβέρνηση. Η Μαρία Τριαντοπούλου γράφει τη σκέψη της ημέρας" 

Αυτό που δεν είναι φυσικό είναι οι απαράδεκτες επιθέσεις και κατηγορίες που εκτοξεύονται από μέλη της κυβέρνησης, πρωτοστατούντος του κ. Βενιζέλου, όχι μόνο εναντίον του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και όλων όσων αντιτίθενται στους κυβερνητικούς χειρισμούς - από όποιον πολιτικό χώρο κι αν αυτοί προέρχονται - ακόμα και από πρώην συνεργάτες και 'συντρόφους' του κ. Αντιπροέδρου της κυβέρνησης. Μέσα στο απίστευτο μένος των επιθέσεων του ο κ. Βενιζέλος μοιάζει να τελεί υπό καθεστώς απόλυτης ψυχολογικής «άρνησης». Ξεχνάει ότι είναι πια ο αρχηγός ενός πολύ μικρού κόμματος, του οποίου τα ποσοστά παρεμπιπτόντως όλο και πέφτουν στις δημοσκοπήσεις, και ότι τα «περασμένα μεγαλεία» μάλλον δεν θα τα ξαναζήσει. Υπήρξε άτυχος με τις άκαρπες προσπάθειες του να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ τότε που, τέλος πάντων, ήταν μια σημαντική πολιτική δύναμη και τώρα ζει με την παραίσθηση κάποιας σημαντικής θέσης εξουσίας. Για να συντηρήσει την πλάνη αυτή δεν συνειδητοποιεί καν ότι στηρίζει με τόση σφοδρότητα και τόσο πάθος τους πρώην παραδοσιακούς αντιπάλους του εδώ και τριάντα ολόκληρα χρόνια.

 

Και θεωρεί «προδοσία» και «αποστασία» το να θυμηθούν κάποιοι από τους λίγους βουλευτές του ότι κάποτε είχαν πιθανά και κάποια ιδεολογία, όχι μόνο εθισμό στην εξουσία ή άλλα σκοτεινότερα συμφέροντα. Και το πιο σημαντικό που αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ο κ. Βενιζέλος αλλά και ολόκληρος ο κυβερνητικός συνασπισμός είναι ότι τα δύο αυτά κόμματα που αποτελούν την κυβέρνηση ήταν τα κόμματα που κυβερνούσαν την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Αυτά τα ίδια κόμματα που μας οδήγησαν στην πτώχευση και τα μνημόνια, που διέλυσαν και λεηλάτησαν τη χώρα, αυτά, τα ίδια άτομα σχεδόν, που στήριξαν τη διαπλοκή και την διαφθορά, αυτά είναι που τώρα επιτίθενται βίαια κατά παντός διαφωνούντος με την πολιτική τους και κατά παντός αμφισβητούντος την θέση τους ως σωτήρες του έθνους, εμπνέοντας επιπλέον δέος και φόβο στους ψηφοφόρους για την επερχόμενη αποκαλυπτική καταστροφή όταν εκείνοι δεν θα είναι πια κυβέρνηση.

Είμαστε ένας λαός μόνιμα κολλημένος με το παρελθόν. Το παρελθόν όμως πολλές φορές μας παραλύει και μας τραβάει πίσω. Δεν μας αφήνει να κάνουμε το επόμενο βήμα γιατί κάτι τέτοιο μας φοβίζει. Βάζουμε εμπόδια, αναρωτιόμαστε, διστάζουμε, φοβόμαστε να αλλάξουμε, να προχωρήσουμε μπροστά. Τα πολιτικά τζάκια και τα γνωστά επαναλαμβανόμενα ονόματα των πολιτικών μας στη Βουλή δημιουργούν μια αίσθηση ψεύτικης ασφάλειας. Και τα κόμματα εξουσίας το εκμεταλλεύονται αυτό, το χρησιμοποιούν για να χειραγωγήσουν τον κόσμο ώστε να «αλλάζει ο Μανωλιός» και τίποτα να μην αλλάζει εδώ και τόσα χρόνια.

 

Τώρα όμως οι πρωτόγνωρες και ακραίες καταστάσεις έχουν αλλάξει άρδην τα δεδομένα του παιχνιδιού που τόσα χρόνια παίζεται με κανόνες που εκείνοι έθεσαν και απαιτείται μια νέα ρηξικέλευθη αντιμετώπιση του πολιτικού βίου και του πολιτικού ήθους. Βλέποντας η κυβέρνηση και οι κκ Σαμαράς και Βενιζέλος το χαλί της εξουσίας να τραβιέται κάτω από τα πόδια τους και αρχίζοντας να αντιλαμβάνονται ότι οι γνωστές τακτικές δεν πείθουν πια κανέναν και ότι ο κόσμος έχει κυριολεκτικά φτάσει στο απόλυτο όριο της αντοχής του, δίκαια πανικοβάλονται και μάλιστα με τρόπο ορατό που τους εκθέτει ανεπανόρθωτα. Και μάλλον κάτι θα ξέρουν αυτοί για να κάνουν έτσι!!!

 

www.tvxs.gr