Άμφισσα,11/12/2024
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΜΕ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΕΧΘΕΣ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΤΟΜΕΑΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΦΩΚΙΔΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΜΕ ΘΕΜΑ «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ, ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ»
Παρουσία πλήθους κόσμου, πραγματοποιήθηκε στην Άμφισσα εκδήλωση αφιερωμένη στα συμπεράσματα από τα όσα πραγματοποιήθηκαν κατά την απελευθέρωση και το Δεκέμβρη το 1944. Η εκδήλωση άνοιξε με σύντομη ομιλία από τον Αντώνη Αλεξό, Γραμματέα της Τ.Ε. Φωκίδας του Κόμματος και στην συνέχεια πραγματοποιήθηκε η κεντρική ομιλία από τον Βασίλη Μόσχο, Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, μέλος του τμήματος Ιστορίας της Κ.Ε του ΚΚΕ. Το μεγάλο ενδιαφέρον επιβεβαιώθηκε από την μεγάλη συζήτηση που ακολούθησε, όπου απαντήθηκε μεγάλος αριθμός ερωτήσεων. Φυσικά δόθηκε η δυνατότητα στους παραβρισκόμενους να εκφράσουν προβληματισμό, να συμβάλλουν στη συζήτηση. Στον χώρο υπήρχε η δυνατότητα να προμηθευτεί κανείς ενδιαφέρουσες εκδόσεις της ‘Σύγχρονης Εποχής’ σχετικές με την εξεταζόμενη περίοδο, που ‘αγκαλιάστηκαν’ από μέρος των συμμετεχόντων.
Παραθέτουμε εκτεταμένα αποσπάσματα από την ομιλία του Βασίλη Μόσχου:
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε μόλις δύο δεκαετίες μετά από τον Α’. Τα ηττημένα κράτη αυτά-Γερμανία και Ιταλία-υποχώρησαν σε ισχύ σε σχέση με τα κράτη ανταγωνιστές τους. Για αυτό και επιδίωκαν την ανατροπή των αποτελεσμάτων του Α΄ΠΠ και των σχετικών Συνθηκών Ειρήνης. Αντίθετα, οι νικητές-Μ. Βρετανία, Γαλλία και ΗΠΑ επιδίωκαν τη διασφάλιση των κεκτημένων και της ισχυροποιημένης θέσης τους μετά τον Α΄ ΠΠ. Κοντολογίς, ήταν ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος, εξίσου άδικος από την πλευρά και των δύο ιμπεριαλιστικών συμμαχιών που αντιπαρατέθηκαν.
Υπήρχε όμως και μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στους δύο πολέμους. Η ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης, του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους. Από την πλευρά της Σοβιετική Ένωσης και των Κομμουνιστικών Κομμάτων ο πόλεμος ήταν δίκαιος, αποσκοπούσε στην υπεράσπιση της κοιτίδας της εργατικής εξουσίας όπου προχωρούσε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού και των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων των καπιταλιστικών κρατών που οδηγούνταν στο σφαγείο ενός ακόμα ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Προϋπόθεση ακόμη για συμμετοχή ενός κράτους στον επικείμενο πόλεμο και για τη διεξαγωγή του με επιτυχία, ήταν η διασφάλιση της εξουσίας τους στο εσωτερικό από οποιαδήποτε αμφισβήτηση ή ακόμη διαμαρτυρία,-η διασφάλιση της εσωτερικής συνοχής και σταθερότητας όπως αποκαλείται-.Η Ελλάδα ακολούθησε τον κανόνα. Κομμάτι αυτής της προετοιμασίας ήταν και η επιβολή της βασιλικής δικτατορίας με επικεφαλής το Μεταξά
Ως αποτέλεσμα, ο ελληνικός στρατός πολέμησε χωρίς να λάβει σημαντικές ενισχύσεις σε ανθρώπινο δυναμικό και πολεμικό υλικό από τη Μ. Βρετανία και δεν μπόρεσε να αντέξει τη νέα συνδυασμένη επίθεση Ιταλών και Γερμανών, που οδήγησε στην επιβολή της τριπλής φασιστικής Κατοχής
Το βέβαιο είναι ότι συνολικά η οικονομικά κυρίαρχη τάξη και οι αστοί πολιτικοί άφησαν στην καλύτερη περίπτωση τον ελληνικό λαό ανυπεράσπιστο στα σχέδια των καταχτητών σε συνθήκες μαζικού λιμού και εκτεταμένων διώξεων και εκτελέσεων.
Την ίδια περίοδο, οι ελάχιστοι ελεύθεροι κομμουνιστές και όσοι απέδρασαν από φυλακές και εξορίες συγκάλεσαν τον Ιούλη του 1941 την 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, που αποφάσισε την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ και την ίδρυση ενός εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου με στόχο την πάλη με όλα τα μέσα για την απελευθέρωση της χώρας.
Στη γιγάντωση του κύρους του ΚΚΕ και του ΕΑΜ συνέβαλε το γεγονός ότι οι κομμουνιστές, προσφέροντας πρωτόγνωρες θυσίες, μπήκαν μποστάρηδες της αντιστασιακής πάλης.
Η κατάσταση θορύβησε όχι μόνο τις Αρχές Κατοχής, αλλά και όλες τις εγχώριες αστικές δυνάμεις που εκτίμησαν ότι μεταπολεμικά θα αμφισβητηθεί η εγχώρια αστική εξουσία. Οι φόβοι τους ήταν βάσιμοι. Το ΚΚΕ βρισκόταν επικεφαλής ενός μεγαλειώδους αντιστασιακού κινήματος, διέθετε το δικό του στρατό, ενώ στο εσωτερικό του ΕΑΜ δεν υπήρχαν αριθμητικά συγκρίσιμες σοσιαλδημοκρατικές ή άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν την επιρροή του ΚΚΕ. Την ίδια στιγμή, ο κρατικός μηχανισμός στο εσωτερικό ήταν αποδιοργανωμένος και σε ορισμένες περιπτώσεις διαβρωμένος από τις δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ,
Έτσι, η αστική καταστολή εναλλασσόταν με τη διπλωματία, προκειμένου το ΚΚΕ και το ΕΑΜ να αναγνωρίσουν την εξόριστη αστική κυβέρνηση και να συναινέσουν στην επιστροφή της στην Ελλάδα μετά την Απελευθέρωση. Με τις απαράδεκτες Συμφωνίες του Λιβάνου το Μάη 1944 και της Καζέρτας τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ αναγνώρισαν την απούσα από την αντίσταση εξόριστη αστική κυβέρνηση και δέχτηκαν να συμμετάσχουν σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας και να μην μπουν οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ στην Αθήνα.
Εν γένει, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και οι διεθνείς τους σύμμαχοι δεν είχαν αυταπάτες αναφορικά με το αναπόφευκτο της ταξικής σύγκρουσης και ήταν αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουν κάθε διαθέσιμη δύναμη προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον ΕΛΑΣ. Η σαφής επιδίωξή τους ήταν η επιστροφή της αστικής κυβέρνησης να συνοδευτεί από την έλευση των υπολειμμάτων του αστικού στρατού και των βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων και να σηματοδοτήσει την απαρχή της μεταστροφής με όλα τα μέσα του πολιτικού και ταξικού συσχετισμού δυνάμεων. Στο πλαίσιο αυτού του σχεδιασμού, χρησιμοποιήθηκαν και οι πρώην συνεργάτες των Γερμανών και τα απομεινάρια του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού.
Όμως και όλα αυτά δεν ήταν αρκετά. Το ΕΑΜ μετρούσε σχεδόν 1.500.000 μέλη, η ΕΠΟΝ 600.000, το ΚΚΕ 400.000, ενώ ο ΕΛΑΣ 120.000 τακτικούς και εφέδρους μαχητές και μαχήτριες. Επομένως, το κρίσιμο βήμα για την ανασταθεροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας ήταν ο αφοπλισμός του εργατικού-λαϊκού κινήματος.
Την 1 του Δεκέμβρη 1944 οι πιέσεις για τον αφοπλισμό του ένοπλου λαού έλαβαν πια τη μορφή ανοιχτού εκβιασμού, με τον Βρετανό στρατηγό Σκόμπυ να εκδίδει διαταγή-τελεσίγραφο απαιτώντας τη διάλυση του ΕΛΑΣ
Οι υπουργοί του ΕΑΜ παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση σε ένδειξη διαμαρτυρίας, ενώ ο ΕΛΑΣ τέθηκε σε επιφυλακή.
Η ένοπλη ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη 1944 υπήρξε μια αντικειμενική και αναπόφευκτη, κρίσιμη και κορυφαία έκφραση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου – εργασίας.
Στην αρνητική έκβαση της σύγκρουσης συντέλεσαν μια σειρά παράγοντες σε στρατιωτικό επίπεδο, όπως η μη έγκαιρη συγκέντρωση δυνάμεων στην πρωτεύουσα, η μη γενίκευση των μαχών στην υπόλοιπη Ελλάδα, η καθυστερημένη εμπλοκή με τα βρετανικά στρατεύματα.
Παρ' όλα αυτά, η στάση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ να μην υποχωρήσουν στην αξίωση της ντόπιας αστικής τάξης και των διεθνών συμμάχων της για αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος ήταν σωστή και επιβεβλημένη. Μια τέτοια υποχώρηση θα σήμαινε την πολιτική και ηθική απαξίωση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, ενώ θα τσάκιζε το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Τουναντίον, η ενεργός, ένοπλη απάντηση στους αστικούς εκβιασμούς έδειξε πως το ΚΚΕ και το εργατικό - λαϊκό κίνημα διέθεταν ταξικά αντανακλαστικά. Ωστόσο, η κατάκτηση της εργατικής εξουσίας προϋπέθετε διαχωρισμό των ΕΑΜικών δυνάμεων από τους πολιτικούς και στρατιωτικούς στόχους των "συμμάχων" και της κυβέρνησης Παπανδρέου,-πριν την Απελευθέρωση-γεγονός που θα όξυνε πολύ περισσότερο την ταξική πάλη. Προϋπέθετε ακόμα αναδιάταξη των συμμαχιών μέσα στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ σε βάση επαναστατική και μετατροπή των φύτρων εξουσίας (λαϊκός στρατός, λαϊκή δικαιοσύνη) σε όργανα της επαναστατικής δράσης. Ακόμα: Έπρεπε να προετοιμαστεί το Κόμμα και ισχυρές λαϊκές δυνάμεις για την εφαρμογή σχεδίου κατάληψης της Αθήνας, μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Αυτό, σε συνδυασμό με αντίστοιχη δράση και συγκέντρωση δυνάμεων για την κατάληψη και άλλων βασικών κέντρων της χώρας και δικτύων μεταφοράς.
Οι βαθύτερες αιτίες των παραπάνω θα πρέπει να αναζητηθούν σε αδυναμίες στη στρατηγική του κόμματος, σε συνδυασμό με προβλήματα στις επεξεργασίες του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος
. Το ΚΚΕ, από τη δεκαετία του 1930, λόγω υιοθέτησε τη στρατηγική της αστικοδημοκρατικής επανάστασης που θα μετεξελισσόταν σε σοσιαλιστική. Έπειτα από το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, υιοθέτησε τη στρατηγική του αντιφασιστικού μετώπου, στη βάση της πεποίθησης ότι το βασικό δίλημμα της εποχής δεν ήταν η επιλογή ανάμεσα στην καπιταλιστική και την εργατική εξουσία, αλλά ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και το φασισμό. Στο ίδιο πλαίσιο, εκτιμούσε το ΚΚΕ ότι σε συνεργασία με τις οριζόμενες αντιφασιστικές πολιτικές δυνάμεις θα μπορούσε να κατακτήσει μεταπολεμικά ένα αστικό καθεστώς, από το οποίο θα απουσίαζε ο βασιλιάς, οι μηχανισμοί δίωξης του εργατικού-λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος κλπ και το οποίο, εφαρμόζοντας και ορισμένες κομβικές μεταρρυθμίσεις, θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο προς το σοσιαλισμό.
Το ΚΚΕ αναζητούσε μια λύση προς το συμφέρον των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων, που δε θα απειλούσε τη συμμαχία με τη Μ. Βρετανία
Αποδεικνύουν τα γεγονότα ότι η τελική νίκη των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων προϋπέθετε τη διαμόρφωση μιας επαναστατικής στρατηγικής που θα συνέδεε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με την πάλη για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Η ανάλυση του παρελθόντος, η συνειδητοποίηση των αντικειμενικών καταστάσεων, των δυνατοτήτων και των αδυναμιών του υποκειμενικού παράγοντα, του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, του ΚΚΕ, δεν δικαιώνουν τη λαθολογία.
Το Κόμμα μας μελετά εδώ και χρόνια με επιμονή την ακριβοπληρωμένη με αίμα εμπειρία του από την υπερεκατοντάχρονη πρωτοπορία του στους ταξικούς αγώνες, όχι για να αποδώσει λάθη και ευθύνες, αλλά για να διδαχθεί από αυτή και να προετοιμαστεί για τις σημερινές απαιτήσεις της ταξικής πάλης. Έχουμε ξεκάθαρο ότι λάθη υπήρξαν, αλλά όχι ταξικός συμβιβασμός και προδοσία. Αυτό αποδεικνύουν η ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη του 1944 και ο αγώνας του ΔΣΕ που ακολούθησε σε ένα χειρότερο συσχετισμό δυνάμεων.
Εξάλλου, όλα τα προηγούμενα δε φανερώνουν μόνο τις υπαρκτές αδυναμίες, αλλά και τις τεράστιες δυνάμεις που περικλείει η πάλη των οργανωμένων και εξοπλισμένων εργατικών-λαϊκών δυνάμεων. Αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι μια παράνομη συνάντηση στην κατεχόμενη Αθήνα του Ιούλη του 1941 αποτέλεσε την απαρχή μιας πρωτοφανούς πάλης που απελευθέρωσε τη μεγάλη πλειοψηφία των εδαφών της χώρας και κλόνισε την καπιταλιστική εξουσία.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όλες οι αιτίες που γέννησαν τον ιμπεριαλιστικό Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ακόμα εδώ. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για τις αγορές και τις σφαίρες επιρροής ματώνουν τον πλανήτη με πάνω από 50 ενεργά πολεμικά μέτωπα σε όλο τον κόσμο.
Η ελληνική αστική τάξη ποντάρει τη γεωπολιτική της αναβάθμιση στην ενεργότερη συμμετοχή στο ευρωατλαντικό μπλοκ και γεμίζει τη χώρα αμερικανονατοϊκές βάσεις, που καθιστούν τον ελληνικό λαό στόχο ιμπεριαλιστικών αντιποίνων.
Γι’ αυτό και η καλύτερη τιμή στους άθλους των εργατικών-λαϊκών μαζών τη δεκαετία του 1940 είναι να φανούμε άξιοι συνεχιστές της πάλης τους. Η καλύτερη τιμή στους ήρωες του Κόμματος μας και της τάξης μας είναι να διδαχτούμε από τη δική τους πρωτοπόρα δράση και τις θυσίες τους, για να φτάσουμε έως το τέλος, την ταξική απελευθέρωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου