θέλω να με πας στα πανηγύρια*

{και να καθήσουμε κάτω απ' τα ηχεία} 

Σ' αυτά τα τριήμερα που τραγουδάει η Ξανθή Περράκη ακόμη κι όταν δεν τραγουδάει, με χάρτινα τραπεζομάντηλα μες στη λίγδα, να καθήσουμε κάτω απ' το ηχεία, να μην ακούς αυτά που σου λέω και να μην καταλαβαίνω αυτά που μου λες. 
Να είναι της Παναγιάς ανήμερα και να' χει κλάψει η εικόνα και να' χουν βγει τα φιδάκια να γλείψουν τα δάκρυα και να' χουν μοσχοβολήσει τα κρινάκια. 
'Ολα να'ναι νάι νάι νάι  κι εσύ ο πιο Παναγιώτης γιατί θα σ' έχω ξεματιάσει αποβραδύς με λάδι και αλάτι και θ' αστράφτεις σαν πάλκο. 
Κι όλο θα φέρνεις μπύρες κουτάκια με το εύκολο άνοιγμα και θα με ταίζεις λουκάνικα με πράσο μέχρι ν' ανοίξει το στομάχι απ΄ την τόση ευτυχία και να πεταχτούν οι λέξεις που έκρυβα πρόχειρα στους πεπτικούς σωλήνες και σ' άλλες θαλάσσιες σπηλιές. 

Και μπύρα τη μπύρα, ηχείο το ηχείο, γαρύφαλλο το γαρύφαλλο, τίποτε δε θα΄ναι ακριβώς το ίδιο. Θα λέμε ότι έχουμε ονομαστική και μας λένε Μαρία Μοντεσσόρι και Γιούλα Παναγιούλα και Παναίτ Ιστράτι και Ξανθή Περράκη κι ό,τι γιορτάζει και δε γιορτάζει ανήμερα. Θα λέμε, θα τρώμε και θα δεχόμαστε ευχές.   

Γιατί έτσι είναι τα πανηγύρια που δεν πήγαμε αλλά θα πάμε. 

-Τρεις ημέρες μέγα θάμα είναι και μετά μαζεύει η ορχήστρα. 

To κείμενο από το βιβλίο της Γλυκερίας Μπασδέκη «Κλάματα». 

Πηγή: www.lifo.gr