Εκλογικό έτος το 2014 κι όλα δείχνουν το επερχόμενο τέλος του ελληνικού δράματος με απρόβλεπτες κι ασύμμετρες συνέπειες εντός, το κυριότερο, αλλά κι εκτός Ελλάδας. Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ όλα δείχνουν ότι βαδίζει ολοταχώς σε μια στρατηγικού χαρακτήρα ήττα στο εκλογικό “πακέτο” ( Ευρωπαϊκές κι αυτοδιοικητικές) του Μαίου ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου για ντόμινο εξελίξεων με “γέρας” το εδώ και μια τριετία απευκταίο.
Η αποτυχία στις κάλπες για τους κυβερνητικούς (συν)εταίρους φαντάζει, κι εν πολλοίς είναι, νομοτελειακή. Μόνο επιχείρημα που επικαλείται η υλοποίηση πρωτογενούς πλεονάσματος, αλλά κι αυτό με μια σειρά αστερίσκων. Η κοινή γνώμη δεν έχει πειστεί ή ,τουλάχιστον, δεν έχει αφομοιώσει, την ουσιαστική μεταβολή που αυτό θα συνεπάγεται για τη στοιχειώδη βελτίωση των οικονομικών όρων της ζωής της, ενώ ακόμα στην πράξη δεν έχει αναγνωριστεί από την ευρωπαϊκή οικογένεια. Εκείνη με τη σειρά της απορρίπτει-κι όχι άδικα-με φανατισμό τις όποιες μεταρρρυθμιστικές προθέσεις της και τη βούληση Σαμαρά να συγκρουστεί κι αυτός με τη σειρά του με το “ιερό τέρας” που βρίσκεται στην καρδιά του ελληνικού προβλήματος, το δημόσιο τομέα και τους περί τα 2 εκ. ψηφοφόρους του που σιτίζονται από αυτόν. Οι όποιες δηλώσεις στήριξης εξαντλούνται στον αστερισμό των ευρωεκλογών, τη στιγμή που το “ελληνικό πρόβλημα” ξαναπαίρνει τη θέση του ως υπ αριθμόν 1 ευρωπαϊκή παθογένεια.
Στάση επιεικώς επιφυλακτική μιας κι η κυβέρνηση με κύριο κορμό την ελληνική συντηρητική παράταξη απέτυχε πλήρως σε κάθε απόπειρα αλλαγών στο κράτος και τη λειτουργία του. Πανεπιστήμια, κλειστά επαγγέλματα, ενιαίο μισθολόγιο, φορολογική μεταρρύθμιση, υγεία, τοπική αυτοδιοίκηση κι άλλα πολλά, τομείς στους οποίους αναδείχτηκε το αντιμεταρρυθμιστικό dna της και που απέδειξαν με ενάργεια πως πρώτιστος στόχος της κυβέρνησης δεν είναι άλλος από τη θωπεία του κρατισμού, στην προσπάθεια για αγκίστρωση κι επέκταση της παραμονής της στην εξουσία με όποιο κόστος για τη χώρα και το κοινωνικό σύνολο, ενώ την ίδια ώρα η διαιώνιση του κομματικού κράτους κι η διαφθορά συνεχίζουν να προκαλούν την κοινωνία και να πείθουν διαρκώς για την ανεπάρκεια του κόμματος να διαχειριστεί έκτακτες εθνικές ανάγκες και καταστάσεις.Πλην φωτεινών εξαιρέσεων, άλλωστε, μακροϊστορικά η μόνη μεταρρυθμιστική τομή της παράταξης δεν ήταν άλλη από το διαρισμό...αγροφυλάκων! Κι όποιες προσπάθειες αποπειράθηκαν να γίνουν προσέκρουσαν στο χαρακτηριστικά ανεπαρκές στελεχιακό δυναμικό, που επελέγη αυτιστικά να προέρχεται από τον “κομματικό σωλήνα” κι όχι από επιτυχημένους στην πράξη, ανένταχτους κομματικά, του κοινωνικού κι επαγγελματικόυ στίβου ή την κοινωνία των πολιτών. Το μόνο, τέλος, πολιτικό “όπλο” της κυβέρνησης, η απόρριψη του ΣΥΡΙΖΑ από το εκλογικό σώμα, οι δημοσκοπήσεις συντονισμένα δείχνουν πως έχει πια εκπνεύσει αποστερώντας την κυβέρνηση Σαμαρά από το μεγαλύτερο ως τώρα “σύμμαχό” της. Επικοινωνιακοί αντιπερισπασμοί τύπου Λιάπη ή περί “ αναγκαίας πολιτικής σταθερότητας” απλώς επιτείνουν την παθογένεια.
Εκτός, όμως, από το μείζονα εταίρο, ο χρόνος στην κλεψύδρα του κυβερνητικού σχήματος τελειώνει κι εξ ίσου λόγω ΠΑΣΟΚ. Το αρχετυπικό κόμμα της Μεταπολίτευσης εδώ και καιρό έχει εκμετρήσει το ζην, ο καταποντισμός του στον εκλογικό γύρο του Μαίου κι η οριστική εναπόθεσή του στην αρμοδιότητα των ιστορικών στερεί σε μεγάλο βαθμό τη νομιμοποίηση της κυβέρνησης και εξαερώνει τα όποια περιθώρια αγοράς πολιτικού χρόνου. Μόνη λύση για την κυβέρνηση η “χείρα βοηθείας” εξ Ευρώπης για την αναδιάρθρωση και τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρεους, κάτι, όμως, που τοποθετείται μετά τις ευρωεκλογές και με δυσανάγνωστο μέχρι στιγμής τρόπο. Άγνωστες οι γερμανικές βουλές...
Επόμενη πράξη η παράδοση των ηνίων της χώρας στην εσωστρέφεια και τον εθνολαϊκισμό. Με κύριο όχημα το ΣΥΡΙΖΑ η παλινόρθωση της λογικής και της πρακτικής που οδήγησαν στην οιονεί χρεωκοπία δείχνει αναπότρεπτη. Χωρίς πολλή ανάλυση, η λατρεία και το αδιέξοδο ταυτόχρονα του κρατικισμού, οι εγγενείς παλινωδίες του κόμματος κι η αδυναμία συνάρθρωσης τους σε ενιαίο λόγο, οι συμμαχίες ετερόκλητων κοινωνικών ομάδων και συμφερόντων, η ακραία συστημικότητα με προπέτασμα την καταιγίδα του επικοινωνιακού αντικαθεστωτισμού, η απουσία ρεαλιστικού σχεδίου και μακροπρόθεσμης στρατηγικής,η χαρακτηριστική αδυναμία του επικεφαλής του να αρνηθεί έστω κι επικοινωνιακά να υιοθετήσει τουλάχιστον ένα αίτημα κοινωνικού ή επαγγελματικού υποσυνόλου, η αμηχανία μπροστά στο ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας και, το πλέον ανησυχητικό, η παρακώλυση με ειρηνικό ή βίαιο, θεμιτό ή μη τρόπο, κάθε κι όποιας απόπειρας αλλαγής στις δομές που υπέγραψαν τον εκτροχιασμό εγγυώνται για την επιτάχυνση με μαθηματική ακρίβεια της πορείας προς την άβυσσο. Ποτέ άλλοτε στην ελληνική εκλογιή ιστορία δε θα έχει παρατηρηθεί ξανά τέτοια συντριπτική κατίσχυση της αρνητικής ψήφου όσο στις επικείμενες πολλαπλές εκλογές του Μαίου, στοιχείο που υπογραμμίζει κατά τον πλέον εύγλωττο τρόπο το ελληνικό πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Και συνάμα την υπαρξιακή ανάγκη επέλευσης του “νέου”...
Συμπερασματικά, όλες οι “δυνάμεις” του πολιτικού συστήματος επί μια τριετία δεν κάνουν άλλο τι παρά να περιφέρουν την παροιμιώδη ανεπάρκειά τους κι αποσωλήνωσή τους τους από τις πραγματικές ανάγκες της εποχής. Μόνη σύγκλιση η με κάθε τρόπο και κάθε μέσο υπεράσπιση του πυρήνα της ελληνικής Κρίσης , του Δημοσίου Τομέα και των παρακολουθημάτων του. Είτε λόγω ψηφοθηρίας είτε λόγω θάνάσιμης ιδεοληψίας. Τα όσα μέλλουν να επακολουθήσουν δεν αποτελούν παρά το Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου