Δεν είναι κάτι καινούριο για μένα η αντιπάθεια μου για το χρήμα και την υποκρισία, τη νιώθω από παιδί. Ωστόσο τις τελευταίες αρκετές μέρες, ξυπνάω με μια άρνηση για οποιαδήποτε προσπάθεια. Όχι μόνο όσον αφορά στην επαγγελματική μου εξέλιξη, αλλά προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Σα να ξύπνησα μια μέρα κι είχε σβηστεί από τη μνήμη μου εκείνο το αυθόρμητο χαμόγελο που με γέμιζε νόημα κι όρεξη να κυνηγήσω εκείνα που αγαπώ. Σα να μην αγαπώ τίποτα ξαφνικά. Σα να μην αξίζει κανένας και τίποτα τον κόπο, ούτε κι η ίδια μου η ζωή: έχω αποφασίσει ωστόσο πως θα περιμένω υπομονετικά και ήρεμα μέχρι το τέλος, έτσι από περιέργεια να δω το φινάλε. Γιατί αρνούμαι πλέον να παλέψω. Αρνούμαι να προσφέρω χωρίς να ελπίζω σε κάτι καλύτερο. Αρνούμαι να αναλώσω έστω και λίγη ενέργεια σε ανθρώπους που ενώ βλέπουν τη φωτιά να τους κυκλώνει, δεν είναι διαθέσιμοι να προσπαθήσουν ούτε την πιο μικρή αλλαγή στους εαυτούς τους. Ξαφνικά η λέξη ανταγωνισμός κι η λέξη επιτυχία, μου δημιουργούν τάση για εμετό.
- Πάσχεις από βαριά κατάθλιψη Μαρία.
- Λάθος. Πάσχω από βαριά ΘΛΙΨΗ. Η θλίψη μου έχει βάσεις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ. Η θλίψη μου προέρχεται από το ότι όλοι γύρω μου βάζουν το συμφέρον τους πάνω από τα πάντα.
Δεν είναι πως το παιδί δεν μπορεί να τα καταφέρει χωρίς τους γονείς. Είναι που οι γονείς, όταν δεν υπάρχει το παιδί, αισθάνονται ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ κι αυτό το αίσθημα είναι ΑΝΥΠΟΦΟΡΟ. Χωρίς τα παιδιά, η κοινωνία μας θα αποτελούνταν από ένα τσούρμο κορμιά χαμένα στο κενό. Γιατί μέχρι να γίνουμε γονείς, εξασκούμαστε να δημιουργούμε γύρω μας χρήσιμες γνωριμίες κι αντιπάλους "καίγοντας" μέσα μας το αυθόρμητο και το πραγματικό: αυτό είναι καλό παιδί, από καλή οικογένεια, το άλλο είναι αλήτης.
Κόντρα στην κοινωνία, κόντρα στο χρήμα και κόντρα στην επιτυχία, στην εφηβεία μου είχα προτιμήσει ΞΕΚΑΘΑΡΑ τους αλήτες. Μπορεί να μην ήξεραν γιατί ήταν οργισμένοι και γιατί ήταν αντιδραστικοί με όλο αυτό που συνέβαινε γύρω τους, όμως ΗΞΕΡΑΝ βαθιά μέσα τους πως κάτι δεν πήγαινε ΚΑΘΟΛΟΥ καλά σε αυτή την κοινωνία. Τους αδύναμους τους βοηθάμε, δεν χτυπάμε τους αδύναμους, είναι ανανδρία, μας έλεγαν οι δάσκαλοι στο δημοτικό. Και την επόμενη στιγμή, ντρόπιαζαν τα παιδιά που δεν είχαν διαβάσει. ΟΥΔΕΠΟΤΕ ασχολήθηκε κάποιος τους να μάθει το γιατί. Οι κακοί μαθητές, το κατακάθι της κοινωνίας από την ηλικία της αθωότητας. Πως σας φαίνεται αυτό; Σας θυμίζει τίποτα;
Είχα την τύχη κι έζησα και στα δυο "στρατόπεδα". Έζησα όμως και σ' ένα τρίτο που δεν το ξέχασα ποτέ κι ούτε θα το ξεχάσω: εκείνο που έμπαινα κάθε απόγευμα, ανοίγοντας την εξώπορτα της πολυκατοικίας που έμενα όταν ήμουν παιδί. Σ' εκείνο το στρατόπεδο, δεν υπήρχε έλεγχος από πουθενά. Τα παιδιά βρίσκαμε τους φίλους μας με τα δικά μας αγνά κριτήρια, μια ματιά καλοσυνάτη, μια υποστήριξη στο άδικο, μια επιβράβευση στα παιχνίδια τα ομαδικά. Παραχώρησαν οι σημερινοί γονείς τους ακίνδυνους δρόμους του παρελθόντος, ΑΜΑΧΗΤΙ. Τα καλά παιδιά είναι στο σπίτι τους και διαβάζουν. Θα είναι τα επόμενα "ΦΥΤΑ" που θα γίνουν οι ηγέτες της κοινωνίας μας. "Φυτά" με ελάχιστες ευαισθησίες, αφού τα συναισθήματα γεννιούνται ΜΟΝΟ με τη συναναστροφή. Το πραγματικό δέσιμο όμως δεν γίνεται υπό επίβλεψη...
Βαρέθηκα την υποκρισία, βαρέθηκα τον παραλογισμό, βαρέθηκα το ψέμα. Κάθε πρωί, αντί για τις εικόνες των Αγίων, βάλτε στο ψυγείο σας την εικόνα αυτού του παιδιού. Ίσως να σας θυμίσει τον τρόπο που έφτασε η κοινωνία μας εδώ που έφτασε. Ίσως να το λυπηθείτε τελικά και να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι... Ο πόνος μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Πονάτε καθόλου;
Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου