«Πικρή γεύση» ( Άρθρο του Κ.Φαφούτη από την «Κ» )

Η εγχείρηση απέτυχε αλλά ο ασθενής επέζησε. Οπου εγχείρηση, η εκκαθάριση του σκανδάλου των «μαύρων» ταμείων της Siemens και όπου ασθενής, η ίδια η εταιρεία και οι πρωταγωνιστές της υπόθεσης, για τους οποίους ούτε γάτα ούτε ζημιά, παρότι έχουν παραδεχθεί την ενοχή τους.

Η δικαστική κατάληξη που είχε το πολύκροτο σκάνδαλο θα αποτελεί στίγμα για την ελληνική πολιτεία σε όλες τις εκφάνσεις της. Και όσο σωστή και επιβεβλημένη ήταν η παρέμβαση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, που διέταξε προκαταρκτική έρευνα με στόχο τη διερεύνηση πράξεων ή παραλείψεων «που συνετέλεσαν ουσιαστικά στην παραγραφή των αξιόποινων πράξεων», η ουσία παραμένει η ίδια. Η ελληνική Δικαιοσύνη και η πολιτεία αποδείχθηκαν ανίκανες να διαλευκάνουν επί δεκαέξι ολόκληρα χρόνια ένα σκάνδαλο που κόστισε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στους φορολογούμενους πολίτες και ταρακούνησε το πολιτικό σκηνικό επί χρόνια.

Αν συμφωνήσουμε όλοι στην αρχή ότι η διαφθορά είναι ένα έγκλημα που στρέφεται τόσο κατά της πολιτείας όσο κατά των ίδιων των πολιτών, πρώτο μέλημα κάθε εξουσίας, εκτελεστικής και δικαστικής, πρέπει να είναι η παραδειγματική τιμωρία της. Ωστόσο στην Ελλάδα συμβαίνει το αντίθετο. Οι ρυθμοί της Δικαιοσύνης είναι γνωστό ότι είναι πιο αργοί και από της χελώνας. Ειδικά στην περίπτωση της Siemens, η ανάκριση κράτησε πολλά χρόνια, πέρασε σχεδόν ενάμισι έτος έως ότου αποφασιστεί αν πρέπει να μεταφραστεί το κατηγορητήριο, ενώ μεσολάβησε και μία εξεταστική επιτροπή, επειδή τα κόμματα ήθελαν να εκμεταλλευθούν πολιτικά την υπόθεση, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα για την τιμωρία των ενόχων.

Λένε ότι η καθυστέρηση στην απόδοση της δικαιοσύνης είναι άρνηση της δικαιοσύνης, και η αποτυχία εκκαθάρισης του σκανδάλου της Siemens το επιβεβαιώνει. Το χειρότερο είναι ότι διαιωνίζει την αίσθηση ότι υπάρχει ατιμωρησία και ότι τα πάντα κουκουλώνονται, τραυματίζει θανάσιμα τους θεσμούς και ενισχύει περισσότερο τη δυσπιστία της κοινής γνώμης απέναντί τους.

Ο πολίτης ευλόγως θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι έχοντες την ευθύνη είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν να διαχειριστούν τέτοιες υποθέσεις – όποια εκδοχή και να ισχύει, δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική. Η αδυναμία και η αβελτηρία που επεδείχθησαν δεν αφορούν μόνο τη λειτουργία και τις παθογένειες του πολιτικού και δικαστικού συστήματος, αλλά την ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας.

Αυτό που μένει στον πολίτη είναι μια πικρή γεύση, ένα ειρωνικό μειδίαμα ότι «πάλι τα ίδια έγιναν και τίποτα δεν αλλάζει». Ενα αποτύπωμα που ενισχύει την τάση προς την αντισυστημική ψήφο πολύ περισσότερο από τις όποιες «νεοφιλελεύθερες συνταγές», στις οποίες αρεσκόμαστε να ρίχνουμε το ανάθεμα για την άνοδο των ακραίων και των λαϊκιστών.

πηγή