Η νέα πείνα του γενναίου νέου κόσμου

Το να χρησιμοποιείς τη λέξη πείνα, σήμερα, στην Ευρώπη ίσως να θεωρείται υπερβολή και γραφικότητα. Η πείνα είναι «ντεμοντέ», τουλάχιστον με τον τρόπο που απεικονίζεται, όταν μιλάμε για τις φτωχότερες χώρες: αποστεωμένα σώματα, μάτια χαμένα στις κόγχες τους, παιδιά με πρησμένες από υποσιτισμό κοιλιές.

Πράγματι, αυτού του είδους τη μέχρι θανάτου πείνα η Ευρώπη την έζησε τελευταία φορά στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με εκατομμύρια νεκρούς από απόλυτη ασιτία. Από τότε, παρά τις διακηρύξεις της διεθνούς κοινότητας, αυτή ακριβώς η πείνα που χάθηκε στον αναπτυγμένο κόσμο, όχι μόνο δεν εξαλείφθηκε, αλλά επιδεινώθηκε στις φτωχότερες χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου.

Περιστατικά ακραίας επισιτιστικής κρίσης προκύπτουν ακατάπαυστα κατά τις δεκαετίες της μεταπολεμικής «ειρήνης», λόγω πολεμικών συρράξεων, εμφυλίων συγκρούσεων, ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, αποικιοκρατικών συμπεριφορών, φυσικών και περιβαλλοντικών καταστροφών, φαινομένων κλιματικής κρίσης, αλλά και κερδοσκοπίας στις διεθνείς τιμές εμπορευμάτων, που αποτελούν τη βάση της διατροφής των πληθυσμών Αφρικής και Ασίας.

Στη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, την προηγούμενη δεκαετία, αποκαλύφθηκε η εγκληματική συνενοχή του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος όχι μόνο με τις χρεοκοπίες επιχειρήσεων, νοικοκυριών και χωρών, αλλά και με το παιχνίδι των τιμών στα τρόφιμα και σε όλα τα εμπορεύματα από τα οποία εξαρτάται η επιβίωση των ανθρώπων. Η επισιτιστική κρίση που προκλήθηκε από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις προκάλεσε εκτεταμένα περιστατικά μαζικής πείνας.

Είμαστε στα πρόθυρα επανάληψης του φαινομένου. Η πανδημία διεύρυνε τις ζώνες της φτώχειας και έδωσε ευκαιρίες κερδοσκοπικών επιθέσεων του «έξυπνου» χρήματος, μαζί με τις αναπόφευκτες ανατιμήσεις που προκαλεί το έμφραγμα στην παγκόσμια εφοδιαστική αλυσίδα.

Ομως, οι επιπτώσεις δεν θα περιοριστούν στους φτωχούς του Τρίτου κόσμου. Θα επεκταθούν και σε αυτούς του Πρώτου, καθώς τα ευάλωτα στρώματα των κοινωνιών Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής, που δεν έχουν συνέλθει από τη λιτότητα της προηγούμενης δεκαετίας, θα αναγκαστούν, υπό την πίεση της ακρίβειας, να υποβαθμίσουν ακόμη περισσότερο το ήδη προβληματικό διατροφικό μοντέλο τους. Και σε αυτό συνίσταται η νέα πείνα του γενναίου νέου κόσμου της ψηφιακής εποχής και της νέας ένδειας, που αφορά πολύ περισσότερο τη μεταμνημονιακή Ελλάδα, με το 30% του πληθυσμού στο κατώφλι της φτώχειας.

Πηγή