 |
..καθώς οι κρατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις μπορούν εύκολα να αναγκάσουν τους εκλεγμένους πολιτικούς να αυξήσουν τους φόρους για να ανταποκριθούν στα αιτήματα τους, είναι αυτοί που ελέγχουν το ποσοστό φορολόγησης και όχι οι ψηφοφόροι.
Του Ευθύμη Μαραμή
Ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους χρεοκόπησε η χώρα, ίσως ο κυριότερος, είναι ο συνδυασμός των κυβερνητικών μονοπωλίων και των συνδικάτων των δημοσίων υπαλλήλων. Τα συνδικάτα των δημοσίων υπαλλήλων έχουν πολύ περισσότερη δύναμη από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις του ιδιωτικού τομέα, επειδή οι οντότητες στις οποίες απασχολούνται είναι τυπικά μονοπώλια.
Διαφορές ανάμεσα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα
Αν οι υπάλληλοι ενός σούπερ μάρκετ ή μιας αλυσίδας σούπερ μάρκετ, για παράδειγμα, κάνουν απεργία και κλείσει το κατάστημα ή τα καταστήματα στα οποία εργάζονται, οι καταναλωτές μπορούν απλά να ψωνίσουν από αλλού ενώ η διεύθυνση των σούπερ μάρκετ μπορεί να προσλάβει αντικαταστάτες εργαζόμενους. Αντίθετα, όταν ένα συνδικάτο οδηγών απορριμματοφόρων ή κρατικών εκπαιδευτικών κάνει απεργία, δεν θα υπάρχουν σχολεία και δεν θα διεξάγεται αποκομιδή απορριμμάτων όσο διαρκεί η απεργία. Επιπλέον, η νομοθεσία για τη θητεία των εκπαιδευτικών και οι κανονισμοί για τις υπηρεσίες καθαριότητας καθιστούν σχεδόν αδύνατο ή υπερβολικά δαπανηρό να απολυθούν και να αντικατασταθούν οι εργαζόμενοι.
Έτσι, όταν οι συνδικαλιστές του αποκαλούμενου «δημοσίου» κάνουν απεργία, έχουν την δυνατότητα να κλείσουν εντελώς ολόκληρο τον κλάδο παραγωγής στον οποίο «εργάζονται» επ’ αόριστον. Οι φορολογούμενοι θα διαμαρτυρηθούν για τα κλειστά σχολεία, για την μη αποκομιδή των απορριμμάτων, για τις συνεχείς διακοπές ρεύματος για τη διακοπή των συγκοινωνιών και για την έλλειψη περίθαλψης, αναγκάζοντας την κυβέρνηση, τους βουλευτές, τον δήμαρχο ή τους δημοτικούς συμβούλους, να ικανοποιήσουν γρήγορα τα αιτήματα των συνδικαλιστών ώστε να αποφύγουν να διακινδυνεύσουν τη δική τους «δουλειά» (την κυβερνητική τους ιδιότητα) λόγω της δυσαρέσκειας των ψηφοφόρων. Αυτή η διαδικασία είναι ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίο, γενικά, τα κρατικά έξοδα και τα ελλείμματα αυξήθηκαν σταδιακά χρόνο με το χρόνο, ενώ η «παραγωγικότητα» των κρατικών υπαλλήλων μειώθηκε.
Οικονομικές Μαύρες Τρύπες
Για δεκαετίες, παρατηρούμε ότι όσο περισσότερα χρήματα δαπανώνται ανά μαθητή στα κρατικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, τόσο χειρότερες είναι οι επιδόσεις των μαθητών καθώς και οι επιλογές επαγγελματικής κατεύθυνσης. Παρόμοια αποτελέσματα επικρατούν σε όλους τους τομείς των κρατικών «υπηρεσιών».
Οι γραφειοκρατικές «υπηρεσίες» και «επιχειρήσεις» – ιδίως οι οργανωμένες συνδικαλιστικά – είναι σαν οικονομικές μαύρες τρύπες στις οποίες οι αυξημένες «εισροές» οδηγούν σε μειωμένες «εκροές». Όσο περισσότερα δαπανώνται για τα κρατικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, τόσο λιγότερο μορφώνονται οι μαθητές. Όσο περισσότερα δαπανώνται στην κρατική «πρόνοια» «ασφάλεια», περίθαλψη, τόσο αυξάνεται η φτώχεια, τόσο πιο ανεπαρκές είναι το ασφαλιστικό σύστημα, τόσο πιο άσχημη είναι η υγειονομική περίθαλψη και ούτω καθεξής. Αυτό, φυσικά, είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ισχύει στην κανονική οικονομική ζωή στον ιδιωτικό τομέα, όπου οι αυξημένες εισροές οδηγούν σε περισσότερα και καλύτερα προϊόντα και υπηρεσίες, όχι σε λιγότερα και χειρότερα.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι, ακόμα και κατά την διάρκεια της δήθεν εξυγίανσης των μνημονίων πληρώνονται κατά 40% περισσότερα χρήματα από τους ανάλογους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα.
Κράτος εν κράτει
Η τεράστια δύναμη των κρατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, μεταφέρει ουσιαστικά την φορολογική εξουσία από τους ψηφοφόρους στα συνδικάτα. Καθώς οι κρατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις μπορούν εύκολα να αναγκάσουν τους εκλεγμένους πολιτικούς να αυξήσουν τους φόρους για να ανταποκριθούν στα αιτήματα τους, είναι αυτοί που ελέγχουν το ποσοστό φορολόγησης και όχι οι ψηφοφόροι.
Οι πολιτικοί δεσμεύονται πολιτικά από τις κρατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις: αν ανταποκριθούν στις μισθολογικές απαιτήσεις τους και αυξήσουν τους φόρους για να τους χρηματοδοτήσουν, τότε αυξάνουν τις πιθανότητες να εκδιωχθούν στις επόμενες εκλογές. Η «λύση» σε αυτό το δίλημμα δόθηκε από την είσοδο της χώρας στην ΕΕ γεγονός που έδωσε στις κυβερνήσεις απεριόριστη πρόσβαση σε διεθνή δανεισμό και επιδοτήσεις, καθυστερώντας έτσι την άμεση εμφάνιση των συνεπειών των πράξεων τους, ενώ δόθηκαν και θεαματικές συντάξεις σε σχετικά νέες ηλικίες. Κάτι τέτοιο επέτρεψε στους ανήθικους πολιτικούς να ελέγξουν τα ανήθικα κρατικά συνδικάτα, αναβάλλοντας το κόστος για το μέλλον, πολύ καιρό αφότου αποχώρησαν από την πολιτική. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε σήμερα στη χώρα, όπου οι νέες γενιές ουσιαστικά σκλαβώθηκαν ώστε να ικανοποιηθούν αυτές οι συνταξιοδοτικές δεσμεύσεις αλλά και για να πληρωθεί ο λογαριασμός του δανεισμού (αυτό που χαριτωμένα αποκαλούν οι πολιτικοί: χρωστάμε στον εαυτό μας).
Μεγιστοποίηση οφελών μέσω σπατάλης ανηθικότητας και κρατικού εξαναγκασμού
Τα κρατικά συνδικάτα ενδιαφέρονται κυρίως για τη μεγιστοποίηση των οφελών του συνδικάτου τους. Ως εκ τούτου, χρησιμοποιούν τους νόμους ως εργαλείο για την προστασία της απασχόλησης και του τελευταίου κρατικού γραφειοκράτη, ανεξάρτητα από το αν είναι ανίκανος ή ανεύθυνος. Λιγότεροι απασχολούμενοι γραφειοκράτες σημαίνει ότι θα πληρώνονται λιγότερες συνδικαλιστικές εισφορές. Επομένως, είναι σχεδόν εγγυημένο ότι οι κρατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις θα αμφισβητήσουν στα δικαστήρια την απόπειρα απόλυσης οποιουδήποτε γραφειοκράτη ακόμα και κάποιων που κατηγορούνται για εγκληματικές πράξεις. Αυτό σημαίνει ότι η απόλυση ενός ανίκανου, διεφθαρμένου ή κοινού εγκληματία κρατικού υπαλλήλου, για παράδειγμα, μπορεί να χρειαστεί χρόνια νομικών διαδικασιών.
Οι πολιτικοί ανακάλυψαν εδώ και πολύ καιρό ότι η πιο κατάλληλη «λύση» σε αυτό το πρόβλημα είναι να ανταμειφθεί στην πραγματικότητα ο ανίκανος γραφειοκράτης με μια διοικητική θέση την οποία θα δεχθεί πολύ ευχαρίστως, μαζί με υψηλότερη αμοιβή και αυξημένα προνόμια. Αυτό λύνει το πρόβλημα με τους γονείς που παραπονιούνται, για παράδειγμα, ότι ο καθηγητής μαθηματικών των παιδιών τους δεν μπορεί να διδάξει μαθηματικά, ενώ εξαλείφει την πιθανότητα δικαστικών περιπετειών με το συνδικάτο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα διοικητικά γραφεία των κρατικών σχολείων και σχολών είναι γεμάτα με ανίκανους να διδάξουν καθηγητές και δασκάλους, στους οποίους δίνεται η ευθύνη της «διαχείρισης» ολόκληρου του σχολικού συστήματος. Κανένα ιδιωτικό σχολείο δεν θα μπορούσε να επιβιώσει στην αγορά με μια τόσο διεστραμμένη πολιτική.
Μηχανισμοί αμείλικτης πολιτικής πίεσης εις βάρος των φορολογουμένων
Οι κρατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι επίσης υπεύθυνες για την πρακτική που υποχρεώνει τους εργοδότες να προσλαμβάνουν περισσότερα άτομα από όσα χρειάζονται για να κάνουν τη δουλειά. Κάποιοι ίσως θυμούνται το περίφημο «Δέν κάνει για τίποτα. Βάλτε τον κάπου, οπουδήποτε» που γράφτηκε σε σημείωμα του γραφείου του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ και το οποίο προωθούσε κάποια πρόσληψη το καλοκαίρι το 2009. Εάν αυτό συμβεί στον ιδιωτικό τομέα, το υψηλότερο κόστος μισθοδοσίας θα καταστήσει την επιχείρηση λιγότερο ανταγωνιστική και λιγότερο κερδοφόρα. Μπορεί ακόμη και να κλείσει όπως ξέρουμε ήδη με την Pirelli στην Πάτρα.
Τίποτα τέτοιο, ωστόσο, δεν συμβαίνει στο κράτος όπου δεν λειτουργεί ο μηχανισμός κέρδους-ζημίας με τη λογιστική έννοια και οι περισσότερες υπηρεσίες είναι μονοπωλιακές ούτως ή άλλως. Η υπερ-στελέχωση και οι αυξημένες αποδοχές στον κρατικό τομέα θεωρούνται ως όφελος τόσο για τους πολιτικούς όσο και για τα συνδικάτα – αλλά σίγουρα όχι για τους φορολογούμενους. Τα συνδικάτα κονομάνε περισσότερες συνδικαλιστικές εισφορές με περισσότερους κρατικούς υπαλλήλους, ενώ οι πολιτικοί πατρονάρουν θέσεις απασχόλησης αγοράζοντας ψήφους και διατηρώντας την εξάρτηση της κοινωνίας σε επίπεδα που τους εξυπηρετεί. Κάθε πατροναρισμένη θέση απασχόλησης από πολιτικούς νονούς μπορεί να φέρει συνήθως δύο ή περισσότερες ψήφους, αφού ο κρατικός υπάλληλος μπορεί να υπολογίζει να ψήσει τουλάχιστον ένα μέλος της οικογένειας ή έναν στενό φίλο ώστε να ψηφίσει τον πολιτικό που του έδωσε τη δουλειά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όπως φαίνεται και στη συντριπτική σχετική βιβλιογραφία, η αποτελεσματικότητα των ιδιωτικών έναντι των κρατικών επιχειρήσεων είναι καταφανής, καθώς το κράτος σχεδόν πάντα έχει υψηλότερο κόστος εργασίας για τις ίδιες λειτουργίες.
Κάθε συνδικαλιστική ένωση κρατικών υπαλλήλων, είναι ένας μηχανισμός που ασκεί αμείλικτη πολιτική πίεση για υψηλότερους φόρους, αυξημένες κρατικές δαπάνες, περισσότερες προσλήψεις και περισσότερες συνταξιοδοτικές υποσχέσεις – ενώ δαιμονοποιούν τους διστακτικούς φορολογούμενους ως άσπλαχνους εχθρούς των παιδιών, των ηλικιωμένων και των φτωχών (οι οποίοι δήθεν «υπηρετούνται» από τους κρατικούς γραφειοκράτες που αντιπροσωπεύουν τα συνδικάτα).
Πρόκειται για το παλιό σοσιαλιστικό κόλπο που περιέγραψε ο Frédéric Bastiat στο έργο του, Ο νόμος:
Τα συνδικάτα βλέπουν τους υποστηρικτές της ιδιωτικοποίησης των σχολείων, όχι ως δίκαιους κριτικούς ενός αποτυχημένου συστήματος, αλλά ως άτομα που μισούν τα παιδιά. Και τα συνδικάτα αντιμετωπίζουν τους επικριτές του κοινωνικού κράτους, όχι ως άτομα που ανησυχούν με την καταστροφή της εργασιακής ηθικής και της οικογένειας που προκαλεί το κοινωνικό κράτος, αλλά ως εχθρούς των φτωχών.
Συμπέρασμα
Αυτό το παραμύθι πρέπει να τελειώσει. Οι Έλληνες φορολογούμενοι καταλαβαίνουν σταδιακά πως είναι σκλάβοι των κρατικών υπαλλήλων που υποτίθεται πως «υπηρετούν» τους πολίτες. Τα συνδικάτα των δημοσίων υπαλλήλων, έχουν διαδραματίσει κυρίαρχο ρόλο στην πτώχευση της χώρας και κάθε χρηματοδότηση, ενίσχυση και νομοθετική ασυλία τους πρέπει επιτέλους να πάψει και να αντιστραφεί.
***
Ο Ευθύμης Μαραμής είναι αναρχοκαπιταλιστής, ιδρυτής της ιστοσελίδας «Ελεύθερη Αγορά – Austrian Economics», μελετητής της Αυστριακής Σχολής οικονομικών στην παράδοση του Ludwig von Mises και της αναρχοκαπιταλιστικής θεωρίας στην παράδοση των Murray Rothbard και Hans Hermann-Hoppe.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου