KAPTEPIA: ΑΜΦΙΣΣΑ... Ιονέσκο την Κυριακή στο Θέατρο Κάστρου

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016

ΑΜΦΙΣΣΑ... Ιονέσκο την Κυριακή στο Θέατρο Κάστρου

Με μια σημαντική στιγμή του "Θεάτρου του παραλόγου" συνεχίζονται την Κυριακή τα "Φωκικά 2016". Στις 9 το βράδυ στο Θέατρο Κάστρου στην Άμφισσα η τοπική θεατρική ομάδα "Α-διέξοδοι" παρουσιάζει το έργο "Καρέκλες" του Ευγένιου Ιονέσκο.

Θέατρο Κάστρου Άμφισσας

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016

21:00

Είσοδος Ελεύθερη

ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ.. (Θεατρική ομάδα Α-διέξοδοι)

Ερώτημα που ουδείς γνωστικός μπορεί να απαντήσει με απόλυτη σαφήνεια.

Είμαστε τρείς φίλοι, η Τζένη, ο Στάθης και η Πάτυ που αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε μια θεατρική ομάδα στη Φωκίδα.

Δεν υπάρχουν βαθύτεροι στόχοι και σκοποί.

Μονάχα α-διέξοδα.

Αυτά που βασανίζουν λίγο πολύ όλους μας.

Σκεφτήκαμε λοιπόν να τα διασκεδάσουμε. Να τα παίξουμε μήπως και τα εξαφανίσουμε…

Να περνάμε όμορφα. Αυτό μονάχα. Να ξεχνιόμαστε από την αβάσταχτη στιγμές στιγμές πραγματικότητα.

Και ποια η ιδανικότερη αρχή για μια α-διέξοδη παρέα από το θέατρο του παραλόγου;

Ξεκινάμε λοιπόν με Ευγένιο Ιονέσκο και «Καρέκλες».

«Οι άνθρωποι στριφογυρίζουν μέσα στο κλουβί τους που είναι η γη, γιατί ξέχασαν πως μπορούν να στρέψουν το βλέμμα τους προς τον ουρανό», είχε πει ο ίδιος.

Καρέκλες αδειανές.

Για μηνύματα σκιές.

Για ανείπωτες σιωπές.

Και για μια γλώσσα γάγγραινα.

Καρέκλες ορφανές.

Για όσα κάποτε άργησαν.

Για εκείνα που σπαράχθηκαν.

Και για μια ανάσα βρόγχο.

Καρέκλες μισιανές.

Ανάπηρες

Κουτσές

Με καθισμένα πάνω τους τα σωματοφαντάσματα.

Και γύρω μια θάλασσα ανελέητη

να μας περικυκλώνει.

ΤΟ ΕΡΓΟ…

Ένα παιχνίδι.Ένα παιχνίδι μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου.

Ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να ξεκινήσει σε οποιονδήποτε χρόνο και τόπο.

Ένα παιδικό παιχνίδι. Ένα παιχνίδι..του τίποτα.

Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων σε ένα νησί.

Εκείνος φαροφύλακας που ονειρεύεται να μεταδώσει ένα σπουδαίο μήνυμα στην ανθρωπότητα. Εκείνη οικοδέσποινα και συνοδοιπόρος του παράξενου μηνύματος.

Ανάμεσα τους αόρατοι καλεσμένοι και… καρέκλες. Αδειανές σαν τις καρέκλες των παιδικών μας χρόνων.

Στο τέλος η είσοδος ενός ομιλητή και…

«O αυτοματισμός της γλώσσας, η συμπεριφορά των ανθρώπων, το να μιλάμε για να μη λέμε τίποτα, να μιλάμε γιατί δεν έχουμε τίποτα να πούμε προσωπικό, μου αποκάλυπτε την έλλειψη εσωτερικής ζωής, το μηχανισμό του καθημερινού, τον άνθρωπο που πλέει μέσα στο κοινωνικό του περιβάλλον, το ότι δεν ξεχωρίζουμε πια τίποτα». Ιονέσκο

«Τα πάντα είναι κωμικά, τίποτα δεν είναι τραγικό, όλα είναι

πραγματικά και μη, δυνατά και αδύνατα, σοβαρά και γελοία».

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ…

Γεννήθηκε στη Σλάτινα της Ρουμανίας από Ρουμάνο πατέρα και Γαλλίδα μητέρα, στις 26 Νοεμβρίου του 1909, ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του έζησε στη Γαλλία.

Κατά την παιδική του ηλικία είχε μία εμπειρία η οποία, όπως υποστήριζε, επηρέασε καθοριστικά την αντίληψή του για τον κόσμο: «Περπατώντας στην καλοκαιρινή λιακάδα σε ένα επαρχιακό χωριό κάτω από ένα έντονο μπλε ουρανό, ο Ιονέσκο άλλαξε ριζικά από το φως». Σύμφωνα με τη βιογραφία, τον διαπέρασε ξαφνικά ένα αίσθημα έντονης φωτεινότητας, ένα αίσθημα ότι αιωρείται και ταυτόχρονα ένα αίσθημα έντονης ευεξίας. «Όταν επέστρεψε στο έδαφος και το φως εξαφανίστηκε, είδε ότι συγκριτικά ο πραγματικός κόσμος ήταν σάπιος, γεμάτος διαφθορά και ανούσια επαναλαμβανόμενη δράση».

Αυτό συνέπεσε με την προσωπική συνειδητοποίηση ότι ο θάνατος έρχεται για όλους στο τέλος.

Μεγάλο μέρος του μετέπειτα έργου του, αντικατοπτρίζει αυτή την εμπειρία και δείχνει μια αποστροφή για τον απτό κόσμο, δυσπιστία στην επικοινωνία, ενώ εκφράζει και την αίσθηση ότι ένας καλύτερος κόσμος βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής.

Έφυγε από τη ζωή στις 28 Μαρτίου 1994

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ…

Το Θέατρο του Παραλόγου είναι όρος που χρησιμοποιείται σε συγκεκριμένα έργα γραμμένα από έναν αριθμό Ευρωπαίων θεατρικών συγγραφέων στις δεκαετίες του 1940, 1950 και 1960, καθώς και στο στυλ θεάτρου που εξελίχθηκε από το έργο τους.

Ο όρος επινοήθηκε από τον κριτικό Μάρτιν Έσλιν, ο οποίος χρησιμοποίησε τη φράση ως τίτλο σε ένα βιβλίο του 1962 πάνω στο θέμα αυτό. Ο Έσλιν θεώρησε πως το έργο των συγγραφέων αυτών δίνει καλλιτεχνική άρθρωση στην φιλοσοφία του Αλμπέρ Καμύ πως η ζωή είναι εμφύτως χωρίς νόημα.

Θεωρείται πως κατάγεται από τον Νανοϊσμό, α-νόητη ποίηση και αβάν-γκαρντ τέχνη των δεκαετιών του 1920 και 1930. Ωστόσο, το είδος αυτό κατάφερε να γίνει δημοφιλές αφού ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τόνισε την αβεβαιότητα και επισφαλή θέση της ανθρώπινης ζωής.

Σύμφωνα με τον Μάρτιν Έσλιν, οι τέσσερις καθοριστικοί θεατρικοί συγγραφείς του κινήματος είναι οι Ευγένιος Ιονέσκο, Σάμιουελ Μπέκετ, Ζαν Ζενέ και Άρθουρ Αντάμοβ, αν και καθένας από αυτούς τους συγγραφείς έχει εξ ολοκλήρου μοναδικά θέματα και τεχνικές που πηγαίνουν πέρα από τον όρο "παράλογο".

Στο θέατρο αυτό,ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα είναι ασαφή και ρευστά, και ακόμη και η βασική αιτιότητα συχνά καταρρέει. Ασήμαντες πλοκές, επαναληπτικός ή χωρίς νόημα διάλογος και δραματικές ασυνέπειες χρησιμοποιούνται συχνά για να δημιουργήσουν ονειρικές, ή ακόμη και εφιαλτικές διαθέσεις.

Υπήρξαν κάποιοι που στους βομβαρδισμούς ολόκληρων πόλεων και στις βιομηχανίες θανάτου εκατομμυρίων ανθρώπων, είδαν το θάνατο του ανθρώπου· του ανθρώπου, ως ιστορικού υποκειμένου που ευαγγελίζεται την πρόοδο ως απόρροια των επιτευγμάτων της λογικής για την συνεχή και αδιάκοπη βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης «όλης της ανθρωπότητας». Για εκείνους, λοιπόν, αυτός ο θάνατος δεν είχε τίποτε το λυρικό, ήταν απόλυτα κυριολεκτικός. Είχε φτάσει σα φάντασμα πάνω από τις μεταπολεμικές κοινωνίες και είχε επιλέξει να διαμείνει σ’ αυτές έως ότου κάποιος άλλος λόγος- όχι τόσο λογικοφανής, όσο ο προπολεμικός- κατασκεύαζε μια δυναμική, ικανή να τον εξοβελίσει.

Υπήρξαν εκείνοι- μεταξύ άλλων αμφισβητιών των κυρίαρχων λόγων- που δίπλα στα ευχολόγια, τις συναισθηματικές και ψυχολογικές επικλήσεις, καθώς και στις ιαχές- πολεμικές ή ειρηνικές- παρήγαγαν έναν λόγο που βασίζεται στην απουσία και τη σιωπή. Όχι στις λέξεις, αλλά στα κενά διαστήματα μεταξύ αυτών. Όχι στη φωνή, αλλά στην απουσία της. Απουσία συμφιλίωσης, απουσία σύγκρουσης, απουσία κάθαρσης, απουσία επίλυσης, απουσία δράσης- εσωτερικής ή εξωτερικής, και κυρίως, απουσία επικοινωνίας.

-Βαριέμαι!

-Μόνο όταν κοιτάς το νερό δεν βαριέσαι. Έλα να ξεσκάσουμε λίγο...έλα παίξε μου λιγάκι.

-Εσύ να μου παίξεις. Είναι η σειρά σου.

-Η δικιά σου.

-Καλά, πιες το τσάι σου Σεμίραμις...

(Απόσπασμα από το έργο)

ΟΙ ΡΟΛΟΙ….

ΑΝΔΡΑΣ: ΚΑΣΤΡΙΤΗΣ ΣΤΑΘΗΣ

ΓΥΝΑΙΚΑ: ΤΣΟΛΙΣΣΟΥ ΤΖΕΝΗ

ΟΜΙΛΗΤΗΣ: ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΑΝΔΡΙΑΝΝΑ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΚΑΡΛΙΑΥΤΗ ΠΑΤΥ

ΣΚΗΝΙΚΑ – ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Η ΟΜΑΔΑ